ererken, bütün Batı Maine bölgesini şiddetli fırtınalar sarmaya başladı. Şimdiye kadar tanık olduğum
fırtınaların en korkuncuydu bunlar.
Biz Uzun GöTün kıyısında oturuyorduk. Karanlık basmadan az önce, ilk fırtınanın suları döverek bize doğru
yaklaştığını gördük. Bir saat öncesine kadar hava son derecede durgundu. Babamın 1936'da bizim
kayıkhaneye astığı Amerikan bayrağı, direğinden gevşekçe sarkıyor, ucu bile oynamıyordu. Sıcak sanki elle
tutulacak kadar yoğun, taş ocağının dibindeki kara sular kadar derindi. O gün akşam üzeri üçümüz yüzmeye
gitmiştik. Ama derinlere açılmadıkça, su insanı ferahlatmıyordu. Steff de ben de derinlere açılmak
istemiyorduk. Çünkü Billy bizi izleyemezdi Henüz beş yaşındaydı.
Beş buçukta, göle bakan balkonda iştahsız iştahsız yemek yedik. Jambonlu sandviç ve patates salatası.
Kimsenin canı Pepsi'den başka bir şey istemiyor gibiydi. Şişeler buz dolu çelik kovada duruyordu.
Billy, akşam yemeğinden sonra, bir süre alçak trapezinde oynamaya gitti. Steff'le ben de balkonda oturduk.
Pek konuşmadan sigaralarımızı içiyor, dümdüz bir aynaya benzeyen, kasvetli gölün karşı kıyısındaki
Harrison'a bakıyorduk. Oraya buraya gidip gelen birkaç motorun homurtusu duyuluyordu. Kışın yaprak-
¦F.2
tim. Bizim yörede bu hikâyeye bayılırlardı. «Bahar çok soğuk ge-çerse, göllerdeki buzlar sonunda çürük dişler
gibi kapkara kest-lir. Ender görülen bir olaydır. Ama sadece her yüzyılda bir olduğunu da sanmayın.» Bu
sözleri yinelemekten zevk atıyorlardı, ama pek az kişi Bayan Carmody kadar, inandırıcı olabiliyordu.
Karıma, «Kış çok sert oldu,» de'dim. «Bahar gecikti. Şimdide sıcak bir yaz yaşıyoruz. Fırtına da çıktı, ama
artık sona erdi. Kendinde değilmiş gibisin, Stephanie.»
Karım yine boğuk boğuk, «Sıradan bir fırtına değildi,» diye yanıt verdi.
«Öyle,» dedim. «Bunu kabul ediyorum.»
Kara Bahar hikâyesini Bili Giosti'den duymuştum. Casso köyündeki, Giosti Benzin Đstasyonunun sahibiydi. Üç
serseri oğlunun yardımıyla, orayı iyi kötü işletiyordu. Kar arabaları ve bisikletleriyle sürtmekten vakit
bulurlarsa, dört serseri torunu da yardıma gelirdi. Bili Giosti yetmiş yaşındaydı, ama sekseninde görünürdü.
Keyfi yerindeyse, yirmi üçündeki bir genç gibi Đçki içerdi. Mayıs ortalarındaki herkesi şaşırtan fırtınadan
sonra, cipin deposunu doldurtmak için, Billy'yle Giosti'ye uğramıştık. Fırtına kar getirmişti. Yeni yetişen
çimlerle çiçeklerin üstü, otttt santim kalınlığında bir kar tabakasıyla kaplıydı. Giosti içkiyi biraz fazla kaçırmıştı
o gün. Bize büyük bir keyifle Kara Bahar hikâyesini anlatmış, kendince eklemeler de yapmıştı. Ama kim ne
derse desin, bu yörelerde bazen mayısta kar yağar ve ancak iki gün sürerdi. Olağandışı bir olay da
sayılmazdı.
Steff yine kuşkuyla kopuk tellere baktı. «Elektrik şirketinden ne zaman gelecekler?»
«Elden geldiğince çabuk. Fazla gecikeceklerini sanmam. Billy için endişelenmeni istemiyorum, Steff. Aklı
başında bir çocuk o. Elbiselerini yerden kaldırmayı unutuyor, ama kopuk elektrik tellerine basmayacak kadar
tedbirli.» Karımın dudağının yanına dokundum. O da hafifçe gülümsemek zorunda kaldı. «Şimdi daha iyisin,
değil mi?» diye sordum.
Karım, «Sen her zaman insanı işlerin yolunda olduğuna inandırırsın,» dedi. Böylece benim de keyfim yerine
geldi.
Billy evin göle bakan tarafından bağırıyor, bizi çağırıyordu.
«Haydi, gel,» dedim. «Gidip ne zarara uğradığımızı görelim.»
Steff üzüntüyle burun kıvırdı. «Ne zarara uğradığımızı görmek istersem, oturma odasına giderim.»
«Bari çocuğun hevesini kaçırma.»
El ele, taş basamaklardan indik. Merdivendeki ilk dönemece vardığımız sırada, Billy hızla karşımıza çıktı. Az
kalsın bizi devirecekti.
Steff'in kaşları hafifçe çatıldı. «Yavaş ol!» Belki de Billy'nin bizim üstümüze değil, o öldürücü tel yumağa
doğru atıldığını görür gibi olmuştu.
«Gelip bakın.» Billy soluk soluğaydı. «Kayıkhane yamyassı olmuş! Kayaların arasında bir iskele var... Küçük
koyda da ağaçlar... Tanrım!»
Steff kükredi. «Billy Drayton!»
«Bağışla anne, ama görmelisiniz... vay vay vay!» Oğlum yine koşarak uzaklaştı.
«Felaket habercisi sözlerini tamamladı ve gitti,» diye mırıldandım. Steff yine kıkır kıkır güldü. Ekledim.
«Dinle, devrilmiş ağaçları kestikten sonra, Portland yolundaki Elektrik merkezine giderim. Onlara durumu
anlatırım. Oldu mu?»
Karım minnetle, «Oldu,» dedi. «Ne zaman gideceksin?»
Yosun tutmuş büyük ağaç dışında, ötekileri kesmek ancak bir saatimi alırdı. Ama o yaşlı ağacı da keseceğim
için, işi ancak on bire doğru bitirebilecektim.
«Öyleyse öğle yemeğini buraya getiririm. Süpermarketten alışveriş de etmen gerekiyor... Süt ve tereyağlınız
hemen hemen bitti... Ayrıca... neyse sana bir liste yazarım.»
Kadınlar felaketle karşılaştılar mı, hemen sincaba döner, yiyecek depo etmeye kalkarlar. Steff'e sarılıp başımı
salladım. Evin köşesini döndük. Billy'nin neden o kadar heyecanlandığı, bir bakışta anlaşıldı.
Steff hafif bir sesle, «Tanrım...» diye fısıldadı.
Bulunduğumuz yer oldukça yüksekti. Kıyıyı dört yüz metre ilerisine kadar görebiliyorduk. Solda Bibber'lerin
evi, bizimki, sağda da Brent Norton'un kulübesi fırtınadan epey zarar görmüştü.
Teknelerimizi çektiğimiz küçük koyu koruyan yaşlı çam, yarısından kopmuştu. Ağacın gövdesi, iyice
yontulmuş, dev bir kaleme benziyordu. Gövdenin içi, nemin ve havanın kararttığı kabuğun yanında beyaz
beyaz parlıyor ve çok savunmasız görünüyordu. Yaşlı çamın otuz metrelik tepesi, koyun sığ sularına yarı
batmıştı. Ağaç devrilirken bizim küçük motoru batırmadığı için, çok şanslı olduğumuzu düşündüm. Bir hafta
önce motorda bir arıza olmuştu, tekne hâlâ Naples yat limanmdaydı. Sabırla onarım sırasının kendisine
gelmesini bekliyordu.
Kıyının bize ait bölümünde babamın yaptığı kayıkhane, iri bir ağacın altında ezilmişti. Drayton ailesinin para
durumunun şimdikinden çok daha parlak olduğu yıllarda, o kayıkhanede on sekiz metre boyunda bir ChrlsCraft
dururdu. Kayıkhanenin üzerine devrilen ağaç, Norton'un bahçesindeki ağaçlardan biriydf. Bunu fark
edince, ilk kez öfkelendim. Ağaç kuruyalı beş yi! olmuştu. Norton'un onu çoktan kesmiş olması gerekirdi.
Şimdi ağaç yan yatmıştı, bizim kayıkhane tutuyordu onu. Damın ortası çökmüştü. Rüzgâr da ağacın açtığı
deliğin çevresindeki kiremitleri dört bir yana savurmuştu. Billy'nin «yamyassı» sözü, hiç de kötü bir benzetme
sayılmazdı.
Steff, «Bu Norton'un ağacı,» dedi. Sesinde öyle bir üzüntü ve öfke vardı ki, çok sarsılmış olmama rağmen,
dayanamayıp güldüm. Bayrak direği suda yatıyor, iplere dolanmış olan bayrak yüzüyordu. Norton'dan
alacağım yanıtı biliyordum. «Dava aç!»
Billy kayalardan oluşan mendireğe çıkmış, oraya vurmuş olan iskeleyi inceliyordu. Đskelede sarı ve mavi
çizgiler vardı. Oğlum omzunun üzerinden bize bakarak neşeyle bağırdı. «Mar-tins'lerin değil mi bu?»
¦ Evet, öyle,» dedim. «Suya girip bayrağı çıkarır mısın. Koca Bili?»
«Tabii.»
Mendireğin sağında küçük bir kumsal uzanıyordu. 1941'de Pearl Harbor, Büyük Mali Krizi kanla ödemeden
önce, babam ince deniz kumunu taşıtmak için adam tutmuştu. Altı kamyon kum taşınmıştı. Kumlar toprağın
üzerine yayılacak ve böylece bir buçuk metre kalınlığında bir kum tabakası oluşacaktı. Ama adam
bu iş için seksen dolar isteyince, babam hemen vazgeçmişti. Böylesi daha iyi olmuştu. Çünkü artık
toprağınızın kıyısına kum taşıtmanız yasaktı. Hızla gelişen yazlık ev yapımı ve evlerden sızan kanalizasyon
suları, göldeki balıkların çuğunu öldürdü. Geri kalanların da yenmesi sakıncalı bulundu. Bu yüzden ilgililer
kıyıların kumsala dönüştürülmesini yasakladılar. Kum gölün doğal dengesini bozabilirmiş, efendim! Onun için
de kıyıyı kumsala dönüştürmek, kooperatifçiler dışında herkese yasak!
Bayrağı çıkarmaya giden Billy, birden durdu. Aynı anda, Steff'in yanımda kaskatı kesildiğini hissettim. Sonra
onları sarsan şeyi ben de gördüm. Gölün Harrison yakası ortadan kaybolmuş, parlak beyaz bir sisin altına
gömülmüştü. Sis yere inmiş, bembeyaz bir buluta benziyordu.
Gece gördüğüm düşü yeniden yaşıyor gibiydim. Steff neler olduğunu sorduğunda, az kalsın, «Tanrı...»
diyecektim.
«David!» .
Karşı kıyı hiç gözükmüyordu. Ama yıllar yılı Uzun Göle bakmıştım. Bu yüzden kıyı çizgisinin tümüyle kapanmış
olduğuna inanamadım. Sisin kenarı cetvelle çizilmiş kadar düzgündü.
Billy, «Bu nedir, baba?- diye bağırdı. Dizlerine kadar suya girmiş, bayrağı çekmeye çalışıyordu.
«Sis,» dedim.
Steff kuşkuyla sordu. «Gölde sis olur mu?» Gözlerinde, Bayan Carmody'nin sözlerinin etkisini görüyordum.
«Kahrolasıca kadın,» diye düşündüm. Tedirginliğim geçiyordu. Ne de olsa, düşler elle tutulmayan şeylerdi.
Sis gibi. «Tabii. Daha önce de gölde sis gördük.»
«Ama böylesin! değil. Bu daha çok buluta benziyor.»
«Buna güneşin parlaklığı neden oluyor,» dedim. «Uçakla bulutların üzerinden uçarken de böyle gözükür.»
«Yine de çok garip. Sadece rutubetli havalarda sis olur.»
«Şimdi de olmuş işte,» diye yanıt verdim. «Harrison'u sis basmış. Fırtınadan arta kalan bir şey olsa gerek. Đki
cephe sistemi birleşti. Ya da buna benzer bir şey.»
«David, emin misin?»
Gülerek kolumu karımın boynuna doladım. «Yok canım, uyuyup duruyorum. Emin olsaydım, altı
haberlerinde meteoroloji
raporunu okurdum. Haydi git, istediğin şeylerin listesini yap.»
Steff bana yine kuşkuyla bir göz attı. Etirvi gözlerine siper edip, bir iki dakika parlak sise baktıktan sonra,
başını salladı. «Garip...» diyerek uzaklaştı.
Billy için sis yeniliğini kaybetmişti artık. Oğlum bayrağı ve ipi sudan çıkarmıştı. Bayrağı kuruması için çimlerin
üzerine serdik.
Billy ciddi bir tavırla, «Bayrağın yerde durmasının doğru olmadığını duydum, baba,» diye açıkladı.
«Öyle mi?»
«Evet. Victor McAllister, insanı bu yüzden elektrikli sandalyeye oturttuklarını söyledi.»
«Sen de Vic'e, otların yemyeşil olmasını sağlayan nesneyle dolu olduğunu söyle.»
«Gübreyle yani, öyle mi?» Billy çok zekiydi, ama nükteden hiç anlamazdı. Garip bir şeydi bu. Bizim Şampiyon
için her şey ciddiydi. Bu dünyada her şeyi ciddiye almanın, çok tehlikeli bir tutum olduğunu anlayacak kadar
yaşayacağını umuyordum.
«Evet, ama sakın bu sözlerimi annene tekrarlama. Bayrak kuruyunca onu kaldırırız. Hatta güzelce katlarız.
Böylece tehlike de ortadan kalkmış olur.»
«Baba, kayıkhanenin damını onarıp yeni bir bayrak direği alacağız, değil mi?» Oğlum ilk kez endişeli
görünüyordu. Bu kadar yıkıntı, ona fazla gelmişti galiba.
Omzuna vurdum. «Tabii, Billy.»
«Bibber'lara gidebilir miyim? Orada neler olduğunu görmek istiyorum.»
«Sadece birkaç dakika için gidebilirsin. Herhalde onlar da çevreyi temizlemeye çalışıyorlardır. Böyle
durumlarda insanlar sinirli olabilir.» Ben de Norton'a sinirlenmemiş miydim?
«Peki. Hoşçakal.» Billy koşmaya başladı.
«Ayak altında dolaşma, Şampiyon. Ve Billy...»
Oğlum omzunun üzerinden baktı.
«Kopuk telleri unutma. Öyle başka teller görürsen, sakın onlara yaklaşma.»
«Olur, baba.»
Bir dakika kadar orada durdum. Önce çevredeki karmaşaya baktım, sonra da sise. Daha yaklaşmış gibiydi.
Ama kesin bir şey söylemek güçtü. Sis gerçekten yaklaştıysa, bütün doğa yasalarına meydan okuyor
demekti. Çünkü hafif rüzgâr, sise karşı esiyordu. Evet, sisin yaklaşması olanaksızdı. Rengi bembeyazdı. Bu
rengi ancak, kışın koyu mavi gökyüzüne karşı, yeni yağmış karın göz kamaştırıcı beyazlığıyla
kıyaslayabilirdim. Ama kar, güneşte pırlanta gibi, nokta nokta, ışıl ışıl parlar. Bu sis perdesi de parlaktı, ama
hiç ışıldamıyordu. Aslında bakılırsa, hava açıkken de sis olabilir. Ancak sis yoğunsa, havadaki nem hemen her
zaman gökkuşağı oluşturur. Oysa şimdi gökkuşağı yoktu.
Yine tedirgin olmaya başlamıştım. O sırada bir aletin hafif sesini duydum. Pıt-pıt-pıt. Bu sesi güç işitilen bir
homurtu izledi. «Kahrolası!» Aletin sesi yine çevrede yankılandı, ama bu sefer küfreden olmadı. Üçüncü «pıtpıt»ları
ise, fısıltıyla söylenen okkalı bir küfür izledi.
Pıt-pıt-pıt...
Bir sessizlik...
Sonra bir homurtu. «Seni aşağılık köpek!»
Gülümsedim. Gölün kıyısında sesler epey uzaklara kadar giderdi. Testere gürültüleri de uzaklardan geliyordu.
Bu vızıltıların arasında, komşum Brenton Norton'un tatlı sesini tanıyabildim. Göl kıyısında emlaki olan, ünlü
avukatın sesini!
Bizim mendireğe bindirmiş olan iskeleye doğru gidiyormu-şum gibi, kıyıya biraz daha yaklaştım. Artık
Norton'u görebiliyordum. Tel perdeyle çevrilmiş verandasının yanındaki açıklıktaydı. Arkasında beyaz bir
tişörtle, boya lekeleri içinde bir blucin vardı. Eski çam iğnelerinin oluşturduğu halının üzerinde duruyordu.
Kırk dolara kestirdiği saçları karışmıştı. Yüzünden terler akıyordu. Bir dizini yere dayamış, elektrikli
testeresiyle uğraşıyordu. Benim 79.95 dolarlık küçük testeremden çok daha büyüktü bu. Üzerinde kontak
düğmesinden başka, hemen her şey var gibiydi. Norton ipi çekiyor ve testereden sadece o pıt-pıt-pıt sesi
yükseliyordu. Đşte o kadar. Devrilen bir huş ağacının, Norton'un piknik masasını ikiye bölmüş olması beni
sevindirdi.
Norton çalıştırma ipini olanca gücüyle çekti.
Pıt-pıt-pıt pıt pıt-PAT! PAT! Pat!.. Pat!.. Pıt...
«Testere neredeyse çalışacaktı, ahbap,» dedim kendi kendime.
Norton yine Herkül'ce bir çabayla ipe asıldı.
Pıt-pıt-pıt...
Norton öfkeyle, «Tanrının cezası...» diye söylenerek, süslü testeresine dişlerini gösterdi.
Evin yanından dolaştım. O sabah kalktığımdan beri, ilk kez şimdi keyfim gerçekten yerine gelmişti. Benim
testerem, ipi ilk çekişimde çalışmaya başladı. Đşe koyuldum.
Ona doğru biri omzuma vurdu. Billy'ydi gelen. Bir elinde bira, öbüründe de Steff'in alışveriş listesi vardı.
Listeyi kotumun arka cebine soktum. Birayı aldım. Buz gibi değildi, ama yine de soğuk sayılırdı. Biranın
yarısını bir solukta içtim. Bira pek ender olarak böylesine nefis olurdu. Şişeyi Billy'yi sefamlarca-sına havaya
kaldırdım. «Teşekkürler, Şampiyon.»
«Ben de biraz içebilir miyim?»
Bir yudum içmesine izin verdim. Billy yüzünü buruşturarak şişeyi geri uzattı. Biranın geri kalanını başıma
diktim. Tam şişeyi atacağım sırada, aklım başıma geldi. Bira kutu ve şişelerinin geri verilmesiyle ilgili
«depozito yasası» çıkalı üç yıl olmuştu. Ama insan eski alışkanlıklardan kolay kurtulamıyordu.
Billy, «Annem listenin altına bir şey yazdı,» dedi. «Ama yazısını okuyamıyorum.»
Listeyi cebimden çıkardım. Steff, «Radyoda WOXO istasyonunu bulamıyorum,» diye yazmıştı. «Fırtına
antenleri devirdi mi dersin?»
WOXO, rock müziği çalan otomatik FM istasyonuydu. Otuz kilometre kadar kuzeydeki Norway'den yayın
yapıyordu. Bizim eski ve yıpranmış FM radyo da, ancak orayı alabiliyordu.
Soruyu yüksek sesle Bılly'ye okuduktan sonra, «Annene antenlerin devrilmiş olabileceğini söyle,» dedim,
«Portland'i alıp alamadığını sor. Orta dalgada.»
«Peki, baba... Ben de seninle kente gelebilir miyim?»
«Tabii, istiyorsanız, sen de, annen de benimle gelebilirsiniz.»
«Peki.» Biily boş bira şişesiyle, koşarak eve gitti.
Artık sıra büyük ağaca gelmişti. Gövdeye derin bir kesik yaptım, sonra da soğuması için testereyi durdurdum.
Testereme göre bu gövde fazla iriydi. Ama acele etmezsem, bu işi başarabileceğimden emindim. Kansas
Yoluna kolaylıkla erişip erişemeyeceğimizi düşünüyordum. Yoksa oraya bağlanan toprak yola da ağaçlar
devrilmiş miydi? Tam o sırada, elektrik şirketinin kamyonu gürültüyle bizim evin önünden geçti. Herhalde
küçük yolun sonunda bir yere gidiyordu. Demek ki işler yolundaydı. Toprak yol açıktı ve elektrikçiler de
kopuk telleri onarmak için öğleye bizde olacaklardı.
Ağaçtan kalınca bir parça keserek, bahçe yolunun kenarına sürükledim. Sonra da yandan aşağı ittim. Odun
yamaçtan yuvarlanarak indi ve aşağıdaki çalıların arasına girdi. Uzun yıllar önce, babamla amcalarımın çalıları
temizledikleri o günden sonra, yine, her yanı çalı bürümüştü. Babam da amcalarım da ressamdı. Biz
Drayton'lar sanatçı bir aileydik.
Kolumla yüzümdeki terleri sildim. Canım bir bira daha istiyordu. Bir tek bira, sadece insanın ağzını ıslatmaya
yarıyordu. Testereyi alırken, WOXO istasyonunun susmuş olmasını düşündüm. O garip sis de o yönden
gelmişti. Yerlilerin «Şammor» dedikleri Shaymore da o yöndeydi. Shaymore «Ok Başı Projesi»nir*
merkeziydi.
ihtiyar Bili Giostl, şu ünlü Kara Baharı da Ok Başı Projesiyle açıklıyordu. Shaymore'un batısında, kentin
Stoneham sınırında, hükümete ait küçük bir yer vardı. Çevresi dikenli tellerle çevrilmişti. Burada nöbetçiler,
kapalı-devre televizyon kameraları, ve Tanrı bilir, daha başka neler vardı. Daha doğrusu ben böyle
duymuştum. Eski Shaymore yolu merkezin doğu sınırından geçtiji halde, orayı hiç görmemiştim. «Ok Başı
Projesi» adının nereden geldiğini, kimse kesinlikle bilmiyordu. Zaten projenin adının bu olduğu da kesin
değildi. Tabii böyle bir projenin olup olmadığı da. Bil! Giosti böyle bir merkez olduğunu iddia ediyordu. Ama
bunu nereden öğrendiğini sorduğunuzda, anlamsız bir şeyler geveliyordu. «Yeğenim Continental Telefon
Şirketinde çalışıyor.» diyordu. «Kulağı deliktir...»
Bu konunun son açıldığı gün, Giosti cipin penceresinden
başını içeri uzatarak, «Yeğenim atomla ilgili şeyler duymuş,» demişti. Soluğu bira kokuyordu. «Orada öyle
şeylerle oynuyorlar işte. Havaya atom fırlatıyorlar.»
Bizim küçük Billy de, «Bay Giosti,» diye karşılık vermişti. «Hava zaien atom dolu. Bayan Neary öyle söylüyor.
Onun anlattığına göre, her şeyin içinde sürüyle atom varmış.»
Bili Giosti kızarmış gözleriyle oğlumu uzun uzun süzmüştü. «Bunlar başka türlü atomlar oğlum.»
Billy yenilgiyi kabul etmişti sonunda. «Öyle, haklısınız...»
Bizim sigortacı Dick Muehler ise, Ok Başı Projesinin hükümetin yönettiği bir tarım istasyonu olduğunu
söylüyordu. Bilgiç bir havayla, «Daha iri domatesler,» diyordu. «Daha uzun bir mevsim...» Ve sonra bana,
genç ölürsem, maddi bakımdan aileme ne büyük bir yarar sağlayacağımı açıklıyordu.
Posta memurumuz Jenine Lawless, Ok Başının jeolojik bir araştırma merkezi olduğunu iddia ediyordu. Sisten
elde edilen petrolle ilgili bir şeydi bu. «Çok iyi biliyorum. Çünkü kocamın erkek kardeşi birinin yanında
çalışıyor. O kişi...»
Bayan Carmody'ya gelince... Herhalde o da Billy Giosti gibi düşünüyordu. Sıradan atomlar değil... Başka türlü
atomlar.
Büyük ağaçtan iki parça daha kesip aşağı yuvarladım. Tam o sırada, bir elinde bira şişesi, öbüründe Steff in
yazdığı pusula, Billy çıkageldi. Bizim Koca BilPin haber götürüp getirmekten daha çok sevdiği bir iş var mıydı
acaba? Varsa da, ben bilmiyordum.
Hem birayı, hem pusulayı aldım. «Teşekkürler...»
«Ben de bir yudum içebilir miyim?»
«Ama bir tek yudum. Demin iki yudum birden içtin. Sabahın onunda, ortalıkta sarhoş sarhoş dolaşmana izin
veremem.»
«Onu çeyrek geçiyor.» Oğlum bira şişesinin üzerinden bana bakarak, utangaç utangaç gülümsedi. Ben de
güldüm. Esprisini çok güzel bulduğumdan değil. Ama oğlum pek ender espri yapardı. Sonra pusulayı
okudum.
Steff, «Radyoda JBO istasyonunu buldum,» diye yazmıştı. «Kente inmeden sarhoş olayım deme. Bir bira
daha içebilirsin. Ama öğle yemeğine kadar hepsi bu! Bizim yoldan çıkabileceğinden emin misin?»
Pusulayı oğluma geri verip birayı aldım. «Annene yolun açık olduğunu söyle. Çünkü demin elektrik şirketinin
kamyonu geçti. Kabloları sırayla onarıyorlar, bize de gelirler.»
«Peki.»
«Şampiyon!»
«Efendim, baba?»
«Annene her şeyin yolunda olduğunu söyle.»
Billy yine gülümsedi Belki de «her şeyin yolunda olduğunu» önce kendi kendisine yineliyordu. Oğlum koşarak
uzaklaşırken, onun arkasından baktım. Ayakları inip kalkıyor, sandaletlerinin tabanları gözüküyordu. Oğlumu
çok seviyorum. Yüzünü gördüğümde ya da başını kaldırıp bana baktığında, her şeyin gerçekten yolunda
olduğuna inanıyorum. Bu bir yalan tabii. Hiçbir şey çok iyi değil. Hiçbir zaman da olmadı. Ama oğlum beni bu
yalana inandırıyor.
Biraz bira içtim, şişeyi dikkatle bir kayanın üzerine koyup, testereyi çalıştırdım. Yirmi dakika kadar sonra, biri
hafifçe omzuma vurdu. Billy'nin geldiğini sanıp döndüm. Ama gelen Brent Norton'du. Testereyi durdurdum.
Norton hiç de eski Norton'a benzemiyordu. Terlemiş, yarul-muştu. Mutsuz ve biraz da şaşkındı.
«Merhaba Brent,» dedim. Son konuşmamızda birbirimize kırıcı sözler söylemiştik. Bu yüzden şimdi onunla
nasıl konuşacağımı bilemiyordum. Garip bir duyguya da kapılmıştım. Norton beş dakika kadar arkamda
beklemiş ve testerenin gürültüsü arasında nazik nazik öksürmüş gibi geliyordu bana. Bu yaz komşumu
yakında pek görmemiştim. Kilo vermişti, ama biçime girdiği söylenemezdi. Oysa göze daha hoş gözükmesi
gerekirdi. Çünkü eskiden on kilo fazlalığı vardı. Karısı geçen kasımda ölmüştü. Kanserden. Bunu Steffye
Aggie Bibber söylemişti. Aggie bizim yerel ölüm uzmanımızdı. Her semtte öyle biri bulunurdu. Norton
karısıyla kayıtsızca alay eder, onu ikide bir küçük düşürürdü. Bunu, yaşlı bir boğanın hantal vücuduna
banderillaları saplayan, deneyimli bir matadorun rahatlığıyla yapardı. Bu yüzden karısının ölümüne
sevindiğini düşünmüştüm. Hatta bana sorsalardı, Norton'un bu yaz kolunda kendisinden yirmi yaş küçük bir
kızla ve yüzünde, «seks organım öldü ve cennete gitti,» der gibi
bir ifadeyle, sırtta sırıta çıkageleceğini bile söylerdim. Ama yüzünde gülümseme yerine, yeni oluşmuş çizgiler
vardı ve adam uygunsuz yerlerinden kilo vermişti. Sarkık gerdanı ve gevşemiş etleri işin içyüzünü açıklıyordu.
Bir an Norton'u güneşli bir yere götürüp, devrilmiş ağaçlardan birinin yanına oturmayı ve elinde bira şişemle
karakalem resmini yapmayı istedim.
Uzun ve sıkıcı bir sessizlikten sonra, «Merhaba, Dave.» dedi Norton. Testerenin homurtusu da kesildiği için,
sessizlik çok yoğundu. Norton durakladı, sonra da birdenbire bağırdı. «O ağaç! Lanet olasıca ağaç! Çok
üzgünüm. Sen haklıydın.»
Omuz silktim.
Norton, «Başka bir ağaç da arabamın üzerine düştü,» dedi.
«Buna çok üzüldüm...» diye başladım, sonra da korkunç bir kuşkuya kapıldım. «T-Bird'ün üzerine olmasın?»
«Ne yazık ki, onun üzerine devrildi.»
Norton'un 1960 model, gıcır gıcır bir Thunderbird'ü vardı. Kırk beş bin kilometrede. Arabanın içi de, dışı da
koyu bir qece mavişiydi. Arabayı sadece yazları kullanırdı, o da ara sıra. T-Bird' üne bayılırdı. Bazı adamların
elektrikli trenlere, model gemilere ya da atıcılıkta" kullanılan tabancalara bayıldıkları gibi.
«Çok üzüldüm.» dedim. Bu sözlerimde içtendim.
Norton ağır ağır başını salladı. «Arabayı az kalsın bu yaz getirmeyecektim. Bir ara steyşınla gelmeyi
düşündüm. Ama sonra, 'Aman canım', dedim ve T-Bird'ü aldım. Yaşlı çam ağacı da üzerine devrildi, tavanını
çökertti işte. Ağacı kesmeye karar verdim, ama testeremi bir türlü çalıştıramadım... Oysa o aşağılık merete
iki yüz dolar saymıştım... Ve-ve...» Gırtlağından garip sesler yükseliyor, ağzı açılıp kapanıyordu. Sanki
dişsizmiş ve hurma yemeye çalışıyormuş gibi. Bir an onun kum havuzundaki bir çocuk gibi ağlamaya
başlayacağını sandım. Ama sonra kendisini biraz topladı. Omzunu silkerek, sanki kestiğim ağaç parçalarına
bakmak istiyormuş gibi döndü.
«Testerene bir bakalım,» dedim. «T-Bird'ün sigortalı mıydı?»
Norton, «Evet,» diye mırıldandı. «Senin kayıkhane gibi.»
Ne demek istediğini anladım. Ve Steff'in sigortayla ilgili sözlerini hatırladım.
«Dinle Dave. Saab'ını ödünç alıp kente kadar gitmeyi dü-
sunuyordum. Ekmek, soğuk et ve bira alacağım. Bol bol bira.»
«Billy'yle kente gideceğiz,» dedim. «Ciple. Đstersen bizimle gel. Tabii, ağacın geri kalanını yana çekmeme
yardım edersen.»
«Sevinerek yaparım.»
Norton kütüğü ucundan tuttu, ama iyice havaya kaldıramadı. Đşin çoğu bana düştü. Đkimiz çabalayarak,
kütüğü çalıların arasına yuvarlamayı başardık. Norton kesik kesik soluyordu, yanakları morarmıştı.
Testeresinin ipini çekiştirip durmaktan yorulmuştu. Adamın kalbini düşünerek biraz kaygılandım.
«Đyi misin?» diye sordum. Başını «Evet» der gibi salladı, ama hâlâ soluk soluğaydı. Ekledim. «Öyleyse eve
gel. Sana bira veririm.»
«Teşekkür ederim,» dedi. «Stephanie nasıl?» Nefret ettiğim, o çok kibar ve kendini beğenmiş havasına
bürünmeye başlıyordu yine.
«Çok iyi. Teşekkür ederim.»
«Ya oğlun?»
«O da iyi.»
«Çok sevindim.»
Steff evden çıktı. Yanımda kim olduğunu görünce, yüzünde hayret dolu bir anlam belirip kayboldu. Norton
gülümsedi. Ve bakışları bir böcek gibi, karımın dar tişörtünde dolaştı. Demek pek fazla değişmemişti adam.
Steff ihtiyatlı bir tavırla, «Merhaba Brent.» dedi Billy de annesinin kolunun altından başını uzattı.
«Günaydın Stephanie, merhaba Billy.»
Karıma, «Brent'in T-Bird'ü fırtınadan zarar görmüş,» diye açıkladım. «Arabanın tavanı çökmüş.»
«Ah, olamaz!»
Norton bizim biralardan birini içerken, hikâyesini bir daha anlattı. Ben üçüncü biramı içiyordum, ama
çakırkeyif değildim. Anlaşılan birayı, içtiğim hızla ter olarak atmıştım.
«Brent bizimle kente gelecek.»
«Ya... Çabuk döneceğinizi sanmıyorum. Belki de Norway' deki süpermarkete gitmek zorunda kalacaksınız.»
«Neden?»
«Bridgton'da elektrikler kesik olduğuna göre...»
Billy atıldı. «Annem kasaların filan elektrikle çalıştıklarını söylüyor.»
Steff haklıydı.
«Listem yanında mı?»
Elimi arka cebime vurdum.
Karımın bakışları Norton'a kaydı. «Carla için çok üzüldüm, Brent. Hepimiz çok üzüldük.»
Norton, «Teşekkür ederim,» diye mırıldandı. «Çok teşekkür ederim.»
Bir anlık sıkıcı sessizliği Billy bozdu. «Artık gidebilir miyiz, baba?» Oğlum üstünü değiştirmiş, blucinini ve
lastik tabanlı ayakkabılarını giymişti.
«Evet, herhalde... Hazır mısın, Brent?»
«Bana bir bira daha verirseniz, hazır olurum. Yol için...»
Steff in kaşları çatıldı. «Yolda içki içmek» alışkanlığından hiç hoşlanmazdı. Bacaklarının arasında bir şişe
birayla araba süren erkeklerden de. Ona bakıp hafifçe başımı salladım. Steff de omuz silkti. Norton'la
aramızdaki eski düşmanlığı canlandırmak istemiyordum. Karım adama bira verdi.
Norton, «Teşekkür ederim,» dedi. Ama aslında karıma minnet duyduğu yoktu. Bu sözleri alışkanlıkla
söylemişti. Tıpkı bir lokantada, kadın garsona teşekkür ettiğiniz gibi. Norton bana döndü. «Haydi, önüme
düş, Macduff.»
«Şimdi geliyorum,» diyerek oturma odasına gittim.»
Norton peşimden geldi. Devrilmiş huş ağacını görünce, hayretle bağırdı. Ama o sırada ağacı da, pencereyi
onarmak için harcayacağımız parayı da düşünmüyordum. Balkona açılan camlı kapıdan göle bakıyordum.
Rüzgâr biraz hızlanmıştı. Ben ağaçları keserken, ısı beş derece kadar yükselmişti. Daha önce fark ettiğimiz
sisin, çoktan dağılmış olacağını sanmıştım. Ama dağılacağı yerde, bize daha da yaklaşmış, gölün ortasına
kadar gelmişti.
Norton bilgiçlik tasladı. «Sisi saatler önce görmüştüm. Bence buna, sıcak havanın soğuk tabakanın üzerine
çıkması neden oldu.»
Sis hiç hoşuma gitmiyordu. O zamana kadar böyle bir şey görmediğimden emindim, Bunun bir nedeni, sis
perdesinin in-
_ 30 —
sanın sinirlerini bozacak kadar düzgün olmasıydı. Doğada hiçbir şey bu kadar düzgün değildir. Düz çizgileri
yaratan insanlardır. Bir başka neden de, sisin o göz kamaştırıcı beyazlığıydı. Her yanı bembeyazdı, nemden
ileri gelen ışıltılı noktacıklar da yoktu içinde. Sis artık bizim kıyıdan sadece yedi yüz elli metre kadar
uzaktaydı. Sisin duru beyazlığıyla gölün ve gökyüzünün mavilikleri, çarpıcı bir karşıtlık oluşturuyordu.
Billy pantolonumu çekiştirdi. «Haydi, baba!»
Mutfağa döndük. Brent Norton odadan çıkarken, içeri yuvarlanmış olan ağaca bir kez daha baktı.
Billy neşeyle. «Ne yazık ki, elma ağacı değil,» dedi. «Öyle değil mi? Annem söyledi. Çok komik. Siz de öyle
düşünmüyor musunuz?»
«Annen gerçekten çok şakacı, Billy.» Norton, Billy'nin saçlarını şöyle bir karıştırdı. Sonra da gözleri yine
Steff'in tişörtünün göğsüne kaydı. Hayır, onu hiçbir zaman sevemeyecektim.
«Steff, neden bizimle geliniyorsun?» diye sordum. Nedense, karımın da bize katılmasını istemiştim birden.
Karım, «Gelemem. Burada kalıp, bahçedeki yaban otlarını ayıklayacağım,» dedi. Norton'a bir göz attı, sonra
da bana baktı. «Bu sabah elektrikle çalışmayan tek şey benmişim gibi geliyor.»
Norton bu sözlere gereğinden fazla güldü.
Karımın ne demek istediğini anlamıştım, ama yine de direttim. «Emin misin?»
Steff kesin bir sesle, «Tabii eminim,» dedi. «Eğilip kalkmak bana iyi gelir.»
«Pekâlâ... Ama güneşte fazla kalma.»
«Hasır şapkamı giyerim. Döndüğünüz zaman sandviç yeriz.»
«Đyi.»
Steff kendisini öpmem için başını uzattı. «Dikkatli ol. Kansas Yoluna da ağaçlar devrilmiş olabilir.»
«Merak etme.»
Steff, Billy'ye, «Sen de dikkatli davran,» diyerek onu yanağından öptü.
«Peki, anne.» Oğlum dışarı fırladı. Tel perdeli dış kapı, arkasından gürültüyle kapandı.
Norton'la ben de Billy'yi izledik. Adama, «Neden senin eve
gidip T-Bird'ün üzerine devrilmiş olan ağacı kesmiyoruz?» diye sordum. Kente gitmemek için, aklıma türlü
nedenler gelmeye başlamıştı birden.
Norton bira şişesini kaldırdı. «Bunlardan birkaç tane içmeden ve öğle yemeği yemeden arabaya bakmak bile
istemiyorum. Olan oldu, eski dostum, Dave.»
Bana, «eski dostum» demesi de hiç koşuma gitmedi.
Hepimiz cipin önüne bindik. (Garajın köşesine atılmış emektar kar süpürme makinem, hayalet gibi sarı sarı
parlıyordu.) Geri geri çıkarken, fırtınanın savurduğu dalları çatırdatarak ezdim. Steff arazimizin batı ucundaki
sebze bahçesine giden beton yolda duruyordu. Eldivenli ellerinde bir makas ve çapa vardı. Geniş kenarlı, eski
hasır şapkası yüzünü gölgeliyordu. Kornaya iki kez hafifçe bastım. Karım da karşılık olarak makas tutan elini
havaya kaldırdı. Bahçeden çıktık. Ondan sonra karımı bir daha görmedim...
Kansas Yoluna çıkarken, bir kez durmak zorunda kaldık. Elektrik şirketinin kamyonu geçtikten sonra, oldukça
büyük bir çam ağacı yola devrilmişti. Norton'la cipten inip ağacı biraz yana çektik, ellerimiz sakız içinde kaldı.
Billy de yardım etmek istedi, ama elimi sallayarak arabadan inmemesini işaret ettim. Sivri dalların gözüne
girmesinden korkuyordum. Yaşlı ağaçlar bana her zaman kötü ruhlu roman kahramanlarını anımsatmıştır.
Yaşlı ağaçlar insanın canını yakmak isterler. Kayak mı yapıyorsunuz, koruda mı dolaşıyorsunuz ya da kar
ayakkabılarıv'a yürüyüşe mi çıktınız, onlar için hiç fark etmez. Size hep zarar vermeye çalışırlar. Ellerinden
gelse, insanı öldürürler de bence.
Kansas Yolu açıktı. Ama birkaç yerde tellerin kopmuş olduğunu gördük. Vicki-Linn kamp alanının dört yüz
metre kadar ilerisinde, bir elektrik direği hendeğe yuvarlanmıştı. Direğin tepesinde birbirine geçmiş kalın
kablolar, karmakarışık saçlara benziyordu.
Norton mahkeme salonlarında eğitilmiş, o çok tatlı sesiyle, «Korkunç bir fırtınaydı,» dedi. Ama artık ukalalık
etmiyordu, ciddileşmişti.
«Evet, öyle.»
«Baba, bak!» Billy, Ellitch'lerin ambarını işaret ediyordu. Ambar on iki yıldan beri, Tommy Ellitch'in arka
taraftaki tarlasında, ay çiçekleri ve sarı papatyaların arasında, yorgunluktan çöküverecekmiş gibi duruyordu.
Her sonbahar ambarın artık kışı çıkarmayacağını düşünüyor, ilkbaharda ise onun hâlâ yerli yerinde olduğunu
görüyorduk. Ama şimdi iş değişmişti. Ambardan geriye, kırık tahtalar ve kiremitlerinin çoğu uçmuş bir dam
kalmıştı. Đşi bitmişti ambarın. Nedense bu düşünce kafamda ciddi ciddi, hatta uğursuzca yankılandı. Fırtına
ambarı ezip geçmişti.
Norton birasını bitirdikten sonra, şişeyi kayıtsızca dışarı fırlattı. Billy bir şey söylemek üzere ağzını açtı, sonra
yine kapadı. «Aferin Billy.» diye düşündüm. Norton, New Jersey'liydi. Orada depozito yasası yoktu.
Billy radyonun düğmesini çevirmeye koyuldu. «Bak bakalım, WOXO yayına başlamış mı?» dedim. Oğlum
ibreyi FM 92'ye getirdi. Ama radyodan sadece bir uğultu yükseldi. Billy bana bakıp omuz silkti. O garip sis
perdesinin arkasında, başka hangi istasyonlar vardı?
Sonra, «WBLM'yi dene,» diye mırıldandım.
Billy ibreyi öbür uca kadar götürdü. O arada WJBQ - FM ve WIGY-FM istasyonlarını da geçti. Đki istasyon da
yayın yapıyordu... Ama Maine'in sürekli rock müziği çalan WBLM istasyonu susmuştu.
«Çok garip,» dedim.
Norton sordu. «Ne?»
«Hiç... Sadece yüksek sesle düşünüyordum.»
Billy WJBQ'yu açmış, müzik dinliyordu: Çok geçmeden kente vardık.
Alışveriş merkezindeki Norge çamaşırhanesi kapalıydı. Elektrik yoksa, para atılan çamaşır makinelerini de
çalıştıramazdınız, elbet. Ama Bridgton Eczanesi ve Federal Süpermarketi açıktı. Araba parkı oldukça
kalabalıktı. Yaz ortasında olduğumuz için, arabaların çoğu bizim eyaletten değildi. Güneşli yerlerde toplanmış
birkaç kişilik gruplarda, hep fırtınadan söz ediliyordu.
Bayan Carmody'yi gördüm. Şu postu doldurulmuş hayvanlar satan ve kocakarı ilaçları hazırlayan kadını. Hızla
süpermarkete
F.3
girdi. Đnsanı hayrete düşüren, kanarya sarısı bir pantolon takım giymiş, koluna küçük bir bavul büyüklüğünde
bir çanta asmıştı, Derken Yamaha'ya binmiş, aptal suratlı bir delikanlı gürültüyle yanımdan geçti. Az kalsın ön
çamurluğuma çarpacaktı. Delikanlı branda bezinden bir ceket giymiş, aynalı güneş gözlüğü takmış* ti. Ama
başında kaskı yoktu.
Norton homurdandı. «Şu serseme bak...»
Araba parkının çevresinde dolaştım. Đyi bir yer arıyordum. Ama istediğim gibi bir yer bulamadım. Arabayı
parkın en uzak ucuna bırakıp, yürümeye razı olduğum sırada, şansım döndü. Kür çük bir yat boyundaki açık
yeşil bir Cadillac, süpermarketin kapısına en yakın olan park yerinden ağır ağır çıktı. Ben de hemen; oraya
girdim.
Billy'ye Steff in alışveriş listesini verdim. Oğlum beş yaşırv» daydı, ama kitap harfiyle yazılan şeyleri
okuyabiliyordu. «Bir araba al ve işe başla. Ben annene telefon etmek istiyorum. Bay Norton sana yardım
eder. Ben de birkaç dakika sonra gelirim.»
Arabadan indik. Billy hemen Norton'un elini tuttu. Bir büyüğün elini tutmadan park yerinden geçmemesini,
oğluma daha küçükken öğretmiştik. Bu alışkanlığından henüz kurtulamamıştı. Norton bir an şaşırdı, sonra da
hafifçe gülümsedi. Steffi bakışlarıyla yediği için, neredeyse bağışlayacaktım adamı. Oğlumla birlikte
süpermarkete girdiler.
Ben de telefon kulübesine gittim. Kulübe Norge Çamaşıp-hanesiyle süpermarketin arasındaydı. Omuzları
açık, mor bir elbise giymiş olan ter içinde kadın, telefonun düğmesine basıp duruyordu. Ellerimi ceplerime
sokarak kadının arkasında bekledim. Kendi kendime, «Neden Steff için böylesine endişelenh yorum?» diye
soruyordum. Neden bu endişemde, ışıldamayan bembeyaz sisin, yayın yapmayan radyo istasyonunun ve Ok
Başı Projesinin de payı vardı?
Morlu kadının çilli omuzları güneşten yanmıştı. Turuncu ciltli» terli bir bebeğe benziyordu. Almacı öfkeyle
yerine bıraktı, sü-* permarkete doğru dönerken beni gördü.
«Paranızı boşuna ziyan etmeyin,» dedi. «Telefon bozuk.» Öh keyle uzaklaştı.
Az kalsın, alnıma bir şaplak indiriyordum. Bir yerlerde telefon
hatları da kopmuştu tabii. Bazı teller toprağın altındaydı, ama hepsi değil. Yine de telefon etmeyi
denedim. Bu bölgedeki genel telefonlar, Steff'in deyişiyle «paronoyak»tı. Parayı kumbaraya hemen
atmıyordunuz, önce düdüğü bekliyor ve numarayı çeviriyordunuz. Karşıdan biri yanıt verdiğinde, ses
otomatik olarak kesiliyordu. Đşte o zaman, karşıdaki telefonu kapatmadan, on sentinizi kumbaraya atmanız
gerekiyordu. Sinir bozucu bir şeydi bu. Ama bugün on sentim ziyan olmadı. Telefondan hiç düdük sesi
gelmiyordu. Kadının dediği gibi bozuktu.
Almacı yerine bırakıp, ağır ağır süpermarkete doğru yürüdüm. O arada gülünç bir olaya tanık oldum. Yaşlı bir
karı koca, konuşarak giriş kapısına doğru ilerliyorlardı. Gevezelik ederken kapıya küt diye çarpınca, birden
sustular. Kadın şaşkınlık içinde, tiz bir ses çıkardı. Komik bir yüz ifadesiyle birbirlerini süzdüler, sonra da
gülmeye başladılar. Yaşlı adam karısının girmesi için kapıyı güçlükle itti. Elektrikli-göz yardımıyla açılan bu
kapılar oldukça ağırdı. Elektrik kesildiği zaman, belki yüz değişik biçimde yakalanırdınız.
Ben de kapıyı iterek açtım. Havalandırma sisteminin çalışmaması hemen dikkatimi çekti. Dükkânlar yazın
havalandırmayı sonuna kadar açarlardı, içeride bir saat kalacak olursanız, dişleriniz takırdardı bu yüzden.
. Federal de diğer bütün modern süpermarketler gibi. Skinner kutusu biçiminde yapılmıştı. Modern
pazarlama tekniği, bütün müşterileri beyaz fareler gibi görüyordu yani. Gerçekten ihtiyacınız olan ekmek,
süt, et, bira ve dondurulmuş yiyecek gibi şeyler, marketin en arkasındaydı. Oraya ulaşmak için, modern
insanda satın alma isteği uyandıracak eşyaların yanından geçmeniz gerekiyordu. Raflarda küçük
çakmaklardan, köpekler için kemik biçimli lastik oyuncaklara kadar her şey vardı.
Meyva ve sebze bölümü giriş kapısının hemen yakınındaydı. Oraya bir göz attım. Ama oğlumla Norton
görünürlerde yoktu. Kapıya çarpmış olan yaşlı kadın, greyfrutları inceliyordu. Kocası aldıklarını koymak için
cebinden bir file çıkarmıştı.
Meyvaların arasından geçip sola döndüm. Bizimkiler üçüncü bölümdeydi. Billy hazır tatlılara bakıyordu.
Norton ise onun
arkasında durmuş, Steff in yazısını sökmeye çalışıyordu. Yüzündeki şaşkınlık ifadesini görünce, hafifçe
güldüm.
Yarı dolu arabaları ve rafları inceleyen müşterilerin yanından geçerek onlara doğru gittim. Sincapiığı tutan
tek kadının Steff olmadığı anlaşılıyordu. Norton üst raftan iki kutu pasta malzemesi alıp arabaya attı.
«E, ne âlemdesiniz?» diye sordum. Norton döndü. Çok rahatladığı belliydi.
«Fena sayılmayız, değil mi, Billy?»
Oğlum, «Öyle,» dedi, sonra da dayanamayıp sevinçle ekledi. «Bay Norton da pek çok şeyi okuyamadı,
baba.»
«Bir de ben bakayım.» Listeyi aldım.
Norton tam bir avukata yakışacak biçimde, listede yazılanlardan aldıklarının yanına işaret koymuştu. Altısını
alabilmişlerdi henüz. Bunların içinde süt ve gazoz da vardı. Oysa Steff daha on şey yazmıştı.
«Meyva ve sebze bölümüne dönmemiz gerekiyor,» dedim. «Steff domates ve salatalık istiyor.»
Billy arabayı döndürürken, Norton mırıldandı. «Kasalara baksana, Dave.»
ilerleyerek çıkışa bir göz attım, önemli haber bulamadıkları zaman, gazeteler böyle sahnelerin resimlerini
basar, resimlerin altına da genellikle esprili yazılar koyarlardı. Süpermarketin sadece iki kasası açıktı. Para
vermek için bekleyen insanların oluşturduğu çift sıra, hemen hemen boşalmış olan ekmek raflarının önünden
geriye doğru uzanıyor, sağa dönüyor ve donmuş yiyeceklerin durduğu buzdolaplarının önünde gözden
kayboluyordu. Yeni bilgisayarlı kasaların hepsinin üzeri örtülüydü. Açık iki kasada, bitkin görünüşlü iki kız,
cep hesap makineleriyle işi yürütmeye çalışıyorlardı. Her kızın yanında, Federal'in iki müdür yardımcısından
biri duruyordu. Bud Brown ve Ollie Weeks. Ollie' den hoşlanırdım. Ama kendisini supermarket dünyasının
Charles de Gaulle'ü sanan Bud Brown sinirime dokunuyordu.
Kızlar hesabı tamamlarken, Bud ve Ollie müşterinin verdiği para ya da çeke bir makbuz iliştiriyor, sonra da
bunu bir kutuya atıyordu. Hepsi yorulmuş ve sıcaktan bunalmıştı.
Norton bana katıldı. «Yanında Đlginç bir kitap getirdiğini umarım. Sırada epey bekleyeceğiz.»
Steff'in evde yapayalnız olduğu aklıma gelince, yine endişelendim. «Sen gidip istediklerini al. Ben Billy'yle bu
sorunu hallederim.»
«Senin için de birkaç bira alayım mı?»
Düşündüm. Brent Norton'la anlaşıyor gibiydik, ama bütün günü onunla kafa çekerek geçirmek niyetinde
değildim. Evde düzeltilmesi gereken çok şey vardı. «Çok üzgünüm. Başka sefere, Brent.»
Norton'un yüzünde soğuk bir ifade belirdi. Kısaca, «Pekâlâ.» diyerek uzaklaştı. Arkasından bakarken Billy
gömleğimi çekiştirdi.
«Annemle konuştun mu, baba?»
«Hayır. Telefonlar çalışmıyor. Galiba telefon teller» de koptu..»
«Annem için endişeleniyor musun?»
«Hayır,» diye yalan söyledim. Endişeliydim, ama bunun nedenini bilemiyordum. «Niye endişelenecek misim?
Ya sen?»
«Yoo...» Ama Billy endişeliydi. Yüz hatları gerilmişti. O anda geri dönmemiz gerekirdi. Ama yine de çok geç
kalmış olabilirdik.
III. Sis Yaklaşıyor
Akıntıya karşı yüzmeye çabalayan som balıkları gibi, zorlukla meyva ve sebze bölümüne döndük. Kalabalığın
arasında birkaç tanıdık gördüm. Belediye Meclis üyesi Mike Hatlen. ilkokul öğretmeni Bayan Reppler.
(Kuşaklar boyunca üçüncü sınıf öğrencilerinin ödünü patlatan kadın, şimdi bir kavunu beğenmeyerek
elliyordu.) Steff'le gezmeye gittiğimizde Billy'ye bakan Bayan Turman. Ama müşterilerin çoğu, buraya yazlığa
gelmiş kişilerdi. Pişirilmesine gerek olmayan yiyecekler alıyor ve «sade yaşamak»tan söz ederek birbirlerine
takılıyorlardı. Soğuk etler, kermeslerde satılan ucuz kitaplar gibi kapışılmıştı. Geride
sadece birkaç paket salam, fırında makarna ve erkek seks organına benzeyen bir tek sucuk kalmıştı.
Domates, salatalık ve bir kavanoz mayonez aldım. Steff jambon istemişti. Jambonun bittiğini görünce, onun
yerine salama uzandım. Besin Kontrol Bürosu her pakette biraz böcek pisliği bulunduğunu, yani verdiğiniz
paraya karşılık fazladan da bir şeyler aldığınızı açıklayalı beri, salamı zevkle yiyemez olmuştum.
Dördüncü bölüme girerken, Billy, «Bak,» dedi. «Askerler gelmiş.»
Đki er, renkli yazlık giysiler ve spor kılıkların arasında, bej üniformalarıyla hemen göze çarpıyordu. Ok Başı
Projesi kırk beş kilometre kadar ötede olduğu için. ordu personeliyle karşılaşmaya alışmıştık. Ama genç erler,
henüz traş olacak yaşta bile değil gibi gözüküyorlardı.
Steff'in listesini bir daha inceledim. Her şeyi almıştık. Hayır, bir eksiğimiz vardı. Karım en alta, sanki aklına
sonradan gelmiş gibi, «Bir şişe Lancer» diye yazmıştı. Bu fikri beğendim. O gece Billy yattıktan sonra bir iki
kadeh şarap içer, uykuya dalmadan önce de uzun uzun sevişirdik belki.
Arabayı bırakıp kalabalığın arasından içki bölümüne gittim. Bir şişe şarap aldım. Dönerken deponun çift
kanatlı, büyük kapısının önünden geçtim, içeriden büyük bir jeneratörün uğultusu geliyordu. Herhalde ancak
buzdolaplarına yetecek güçteydi. Kapılar, kasalar ve diğer elektrikli aygıtları çalıştıramıyordu.
Billy'yle kuyruğa girdiğimiz sırada, Norton da gözüktü. Altı şişelik iki bira kasasını, bir somun ekmeği ve
birkaç dakika önce gördüğüm sucuğu, düşürmeden taşımaya çalışıyordu. Bizimle birlikte sıraya katıldı.
Havalandırma sistemi çalışmadığı için, içerisi çok sıcaktı. Kapıları neden ardına kadar açıp, altlarına bir şey
sıkıştırmadıklarını düşündüm. Buddy Eagleton'u kırmızı ön-lüğüyle yanda beklerken görmüştüm. Hiçbir iş
yaptığı yoktu. Jeneratör tekdüze bir sesle çalışıyordu. Başım ağrımaya başlamıştı.
«Bir şey düşürmeden, aldıklarını şuraya koy Brent.» dedim.
«Teşekkür ederim.»
Kuyruklar şimdi donmuş yiyecek bölümünden daha da gerilere
doğru uzanıyordu. Müşteriler istediklerini alabilmek için, kuyrukların arasından geçmek zorunda
kalıyorlardı. «Bağışlayın...» «Pardon...» sözlerinden geçilmiyordu.
Norton sıkıntıyla, «Bombok bir iş bu,» diye söylendi. Hafifçe kaşlarımı çattım. Billy'nin böyle sözler duyması
hoşuma gitmiyordu.
Kuyruk ağır ağır ilerlerken, jeneratörün uğultusu biraz hafifledi. Norton'la oradan buradan konuşuyorduk.
Mahkemeye düşmemize neden olan arazi konusunu hiç açmadık. Hava durumu ya da Red Sox takımının
şampiyonluk olasılığı gibi konuları seçtik. Sonunda gevezelik dağarcığımız boşaldı ve sustuk. Billy yanımda
sıkıntılı sıkıntılı kımıldayıp duruyordu. Kuyruk çok ağır, âdeta sürünürcesine ilerliyordu. Şimdi sağımızda
donmuş yiyecekler, solumuzda da pahalı şaraplar ve şampanyalar vardı. Ucuz şarapların önüne geldiğimiz
sırada, bir an o çılgın gençlik günlerinde içtiğim Ripple şarabından bir şişe almayı düşündüm. Ama almadım.
Zaten gençliğimin pek çılgınca geçtiği de söylenemezdi.
Billy, «Baba, neden daha çabuk olmuyorlar?» diye sordu. Yüz hatları hâlâ gergindi. Beni saran endişe sisi
birden yarıldı ve korkunç bir görünümle karşılaştım. Dehşetin madensi, parlak suratıyla. Bir an sonra
kayboldu.
«Sakin ol, Şampiyon,» dedim.
Ekmek bölümüne, yani çift sıranın sola doğru bir dönüş yaptığı noktaya gelmiştik. Artık kasaları
görebiliyorduk. Đki açık kasayı ve kapalı olan dört makineyi. Elektrikli kasalara giden taşıyıcı kayışlar,
hareketsiz duruyordu. Üzerlerindeki levhalarda, «Lütfen Öbür Kasaya Gidin» yazılıydı, bir de bir sigara
markası. Daha ileride, araba parkına ve onun gerisindeki 117 ve 302 numaralı yolların kesiştiği noktaya
bakan camlı kapılar yükseliyordu. Yeni ürünleri ve supermarkets verdiği armağanları tanıtan ilan ve
reklâmlar, manzarayı yarı kapamıştı. Supermarket bu günlerde, «Doğa Ananın Ansiklopedisi» adında bir dizi
kitap dağıtıyordu anlaşılan. Bizim sıra Bud Brown'un bulunduğu kasaya doğru ilerlemekteydi. Önümüzde
belki daha otuz kişi vardı. Bayan Carmody o parlak sarı takımıyla hemen fark ediliyordu. Sarı hummayla ilgili
bir postere benziyordu kadın.
Ansızın uzaklardan çığlığa benzeyen bir ses geldi. Ses gitgide yükseldi, sonunda bir polis sireninin çılgınca
feryatlarına dönüştü. Dörtyol ağzından bir kornanın cırlak sesi yankılandı. Fren gıcırtıları ve tekerlek Đniltileri
duyuldu. Görüş açım uygun olmadığı için, dışarıda neler olduğunu anlayamadım. Ama polis arabası
süpermarkete yaklaşırken, siren sesi yükseldi, önümüzden geçip uzaklaştıktan sonra hafifledi. Birkaç kişi ne
olduğunu anlamak için kuyruktan çıktı. Ama sayıları fazla değildi. Müşterilerin hepsi de çok beklemişlerdi,
kuyruktaki yerlerini kaybetmek istemiyorlardı.
Aldıklarını benim arabama bırakmış olan Norton da kapıya koşmuştu. Birkaç dakika sonra geri dönüp tekrar
kuyruğa girdi. «Yerel polis...»
Derken kentin yangın düdüğünü duyduk, hiltlye benzeyen sesi bir tizleşiyor, bir alçalıyordu. Billy elimi sıkıca
tuttu. «Ne var, baba?» diye sordu. Hemen arkasından da ekledi. «Annem Đyi mi acaba?»
Norton, «Kansas Yolunda yangın çıktı sanırım,» diye fikrini açıkladı. «Fırtınanın kopardığı, o lanet olasıca
teller yüzünden... Đtfaiye arabaları neredeyse geçer.»
Böylece endişelerime bir odak noktası bulmuş oldum. Bizim bahçede de kopuk teller vardı.
Bud Brown, başında beklediği kasiyer kıza bir şeyler söyledi. Kız ne olduğunu anlamak için, kafasını çevirmiş
bakıyordu. Adamın sözleri üzerine kızardı ve yine hesap makinesinin üzerine eğildi.
Bu sırada kalmak istemiyordum. Garip bir duygu, beni oradan uzaklaşmaya zorluyordu. Ama kuyruk yine
Đlerlemeye başlamıştı. Artık kuyruktan çıkmak budalalık olacaktı. Şimdi karton karton sigara dolu rafların
önündeydik.
Biri giriş kapısını itti. Yirmisine varmamış bir delikanlı. Galiba kask takmadan motosiklete binen çocuktu bu.
Delikanlı, «Sis!» diye haykırdı. «Sisi görmelisiniz! Kansas Yoluna yayılıyor!» Herkes dönüp ona baktı. Çocuk
uzak bir yerden koşarak gelmiş gibi soluk soluğaydı. Kimse bir şey söylemedi. Delikanlı, «Sisi görmelisiniz,»
diye yineledi meydan okurcasına. Herkes onu süzüyordu. Kıpırdananlar oldu, ama hiçbiri sıradaki yerini
kaybetmeyi göze alamadı. Henüz sıraya girmemiş olan müşteriler arabalarını bıraktılar ve çocuğun ne demek
istediğini anlamak için, çıkış kapısına doğru ilerlediler. Başında, ancak bira reklamlarında bahçede biftek
pişiren adamların kafasında gördüğünüz, şal örneği kurdeleli, hasır bir şapka olan iriyarı bir adam, kapıyı
hızla açtı. On on beş müşteri de onunla birlikte dışarı çıktı. Delikanlı da aralarındaydı.
Erlerden biri, «Havalandırma sisteminin sağladığı serinliği dışarı kaçırmayın,» diye şaka yaptı. Birkaç kişi
güldü. Ben gülmüyordum. Çünkü sisin gölde nasıl ilerlediğini görmüştüm.
Norton oğluma döndü. «Billy, neden gidip bakmıyorsun?»
Hemen, «Olmaz,» dedim. Oysa ortada somut bir neden yoktu.
Kuyruk biraz daha ilerledi. Çoğu müşteri kafasını uzatıyor, delikanlının sözünü ettiği sisi görmeye çalışıyordu.
Ama bulunduğumuz yerden, sadece parlak mavi gökyüzü görünüyordu. Birinin, «Herhalde çocuk şaka
ediyordu,» dediğini duydum. Bir başkası, «Bir saat kadar önce, Uzun Göl'de garip bir sis toplanmıştı,» diye
karşılık verdi. Yangın düdüğü çığlığı andıran, tiz bir ses çıkardı yine. Bu hiç hoşuma gitmedi. Sanki kıyamet
yaklaşıyordu.
Bir grup daha süpermarketten çıktı. Kuyruktaki yerlerini bırakanlar da oldu. Böylece kuyruk daha çabuk
ilerlemeye başladı. Az sonra Texaco benzin istasyonunda çalışan kır saçlı, ihtiyar teknisyen John Lee Frovin
içeri dalıp, «Hey!» diye bağırdı. «Đçinizde fotoğraf makinesi olan var mı?» Çevresine bakındık-tan sonra
tekrar dışarı çıktı.
Bu sözler pek çok müşterinin dışarı fırlamasına yol açtı. «Fotoğrafını çekmeye değecek bir şey varsa,
kaçırmayalım,» diye düşünüyorlardı herhalde.
Bayan Carmody yaşlılıktan kısılmış, ama yine de gür sesiyle, «Dışarı çıkmayın!» diye haykırdı birden.
Herkes dönüp ona baktı. Kimileri sisi görmek için koştuğu, kimileri Bayan Carmody'den uzaklaşmaya çalıştığı
ya da arkadaşlarını aramaya başladığı için, sıranın düzeni bozulmuştu. Kızılcık rengi bir kazak ve yeşil bir
pantolon giymiş olan genç ve güzel bir kadın, Bayan Carmody'yi düşünceli düşünceli, kafası-
nın içini okumak ister gibi süzüyordu. Birkaç fırsatçı bu durumdan yararlanarak hemen öne geçtiler. Bud
Brown'in yanındaki kasiyer, yine omzunun üzerinden baktı. Brown uzun parmağıyla kızın omuzuna vurdu.
«Kafanı yaptığın işe ver, Sally.»
Bayan Carmody bağırdı. «Dışarı çıkmayın! Ölüm demek bu! Orada ölümün beklediğini hissediyorum!»
Bud Brown ve Ollie Weeks kadını tanıdıkları için, sinirli sinirli bakmaktan başka bir şey yapamadılar. Ama
buraya tatile gelmiş olan yabancılar, kuyruğu falan boşverip, Bayan Carmody' nin yanından hemen
uzaklaştılar. Büyük kentlerdeki dilenci kadınlardan da kaçardı herkes. Sanki bulaşıcı bir hastalığın mikroplarını
taşıyorlarmış gibi. Kimbilir? Belki de gerçekten taşıyorlardı.
Sonra olaylar insanın aklını karıştıracak bir hızla gelişmeye başladı. Bir adam giriş kapısını itti ve sendeleyerek
markete girdi. Burnu kanıyordu. «Siste bir şey var!» diye haykırdı. Billy bacağıma yaslanıp büzüldü.
Bilmiyorum, bunun nedeni adamın burnunun kanaması mıydı, yoksa sözleri mi. «Siste bir şey var! Siste bir
şey John Lee'yi kaptı! Bir şey...» Vitrinin önüne dizilmiş gübre torbalarına doğru geri geri gitti ve oracığa
çöktü. «Siste bir şey John Lee'yi kaptı! John'un çığlıklar attığını duydum!»
Durum değişiverdi. Herkes fırtına yüzünden tedirgindi zaten. Polis arabasının sireni ve yangın düdüğü de
gerginliği artırmıştı. Ayrıca elektrik kesilmesi gibi olaylar da, Amerikalıların endişeye kapılmasına yol açardı.
Durumu başka türlü nasıl açıklayacağımı bilmiyorum. Đşte bütün bu nedenlerle, insanlar hep birlikte harekete
geçtiler.
Kaçmadılar. Böyle bir şey söylersem, size, tümüyle yanlış bir izlenim vermiş olurum. Paniğe kapıldıklarını da
söyleyemem. Koşmadılar. Daha doğrusu çoğu koşmadı. Ama çıkıp gittiler. Bazıları kasaların yakınındaki
büyük kapılardan dışarı baktı, bazıları giriş kapısından dışarı çıktı. Kiminin elinde yiyecek paketleri vardı.
Adamakıllı bunalan, ukala Bud Brown, «Hey!» diye bağırdı. «Onların parasını vermediniz! Hey, sen! O
sosisleri geri getir bakayım!»
Biri Brown'a güldü. Delice, tiz bir sesti bu. Bazıları bu yüzden gülümsediler. Ama gülümserken bile şaşkın ve
endişeliydiler.
Sonra başka biri bir kahkaha attı. Kıpkırmızı kesilen Brown, pencereden bakmak için yanından geçen
bir kadının elindeki mantar kutusunu çekip aldı. Kapıların önü kalabalıklaşmıştı artık. Bu insanlar tahta
perdedeki deliklerden inşaat yerine bakan meraklılara benziyorlardı. Kadın, «Mantarcıklarımı geri ver!» diye
bağırdı. Kadın mantarlardan böyle garip bir sevgiyle söz edince, yakınında duran iki adam deli gibi gülmeye
başladı. Şimdi mağazada eski tımarhaneleri hatırlatan bir hava vardı. Bayan Carmody yine avaz avaz
bağırarak, müşterileri dışarı çıkmamaları için uyardı. Yangın düdüğü kesik kesik, ıslık gibi sesler çıkarmayı
sürdürüyordu. Evinde hırsız yakalamış, yaşlı ama güçlü bir kadının sesine benziyordu tıpkı. Ve Billy birdenbire
ağlamaya başladı.
«Baba, o yüzü kanlı adam kim? O yüzü kanlı adama ne olmuş?»
«Önemli bir şey yok, Koca Billy. Sadece burnu kanamış. Bir şey yok.»
Norton düşünceli düşünceli sordu. «Siste bir şeyden söz ederken, ne demek istedi?» Kaşlarını çatmıştı.
Norton da şaşkınlığını böyle gösteriyordu anlaşılan.
Billy gözyaşları arasında, «Baba,» diye inledi. «Korkuyorum...»
Biri hızla yanımdan geçerken bana çarptı, az kalsın yuvarlanacağım. Billy'yi kucağıma aldım. Ben de
korkmaya başlamıştım. Kargaşa büyüyordu. Bud Brown'in tepesinde durduğu kasiyer Sally, yerinden fırlayıp
kaçacak oldu. Brown kızı kırmızı önlüğünün yakasından çekti. Yaka yırtıldı. Sally parmaklarını bir pençe gibi
bükerek Brown'i tokatladı. Yüzü çarpılmıştı. Bir yandan da, «Çek pis ellerini üzerimden!» diye haykırıyordu.
Brown, «Kes sesini, küçük budala,» dedi. Ama çok şaşırdığı belliydi. Sally'yi tekrar yakalamaya kalkıştı.
Ollie Weeks onu sert sert uyardı. «Bud! Sakin ol!»
Başka biri bir çığlık attı. Daha önce kimse paniğe kapılmamıştı. Ama o an yakındı. Đnsanlar kapılardan dışarı
sel gibi akıyordu. Bir şangırtı koptu ve düşüp kırılan bir gazoz şişesinden köpükler fışkırdı.
Morton, «Tanrım!» diye bağırdı. «Neydi bu?»
Derken ortalık kararmaya başladı... Hayır, bu tam anlamıyla doğru sayılmaz. O sırada havanın karardığını
değil, marketteki ışıkların söndüğünü düşündüm. Ani bir hareketle başımı kaldırıp floresan lambalara baktım.
Bunu yapan yalnız ben değildim. Ama birden elektriğin kesik olduğunu hatırladım. Markete girdiğimizden beri
ışık yanmıyordu. Ne var ki içerisi daha önce bize bu kadar karanlık gelmemişti. Sonra, kapıların önündekiler
bağırıp işaret etmeye başlamadan, gerçeği anladım. Sis yaklaşıyordu.
Sis araba parkının Kansas Yoluna açılan kapısından içeri girdi. Yakından bakıldığında da, gölün karşı
kıyısından göründüğü gibiydi. Beyaz ve parlaktı, ama hiçbir şeyi yansıtmıyordu. Güneşi hemen hemen
örtmüştü. Şimdi gökyüzünde güneşin olduğu yerde, gümüş bir para vardı sanki. Güneş kışın ince bulutların
arkasından gözüken aya benziyordu.
Sis tembelce ilerliyordu. Ona bakarken, bir akşam önce gördüğüm su-hortumunu hatırladım nedense.
Doğanın pek sık görmediğimiz, müthiş güçleri vardır. Depremler, tayfunlar, kasırgalar ...Hepsini gördüğümü
söyleyemem, ama bu tür doğa olaylarına yeterince tanık oldum. Onun için de. hepsinin böyle ağır ağır
yaklaştıklarını tahmin edebiliyorum. Đnsanı büyülüyor bunlar. Dün gece Billy'yle Steffi büyük pencerenin
önünde bü-yüledikleri gibi.
Sis iki araba genişliğindeki asfalta yayılarak, yolu gözlerden sildi. McKeon'un güzelce onarttığı evini olduğu
gibi yuttu sanki. Yandaki eski apartmanın ikinci katı, bir an beyazlığın arasından uzandı, sonra ortadan
kayboldu. Süpermarketin araba parkının giriş ve çıkışlarındaki «Lütfen Sağdan Gidiniz» yazılı levhalar da
öyle. Kirli beyaz levhalar görünmez olduktan sonra, üzerlerindeki siyah harfler bir an havada titreştiler. Sonra
sıra parktaki arabalara geldi.
Norton yine, «Tanrım, bu nedir?» diye sordu. Sesi titriyordu.
Sis yayılmasını sürdürüyor, mavi gökyüzünü de, asfaltı da yavaşça yutuyordu. Bir an çılgınca bir duyguya
kapıldım. Sanki bir bilimkurgu filmi için hazırlanmış, olağandışı bir sahneyi seyrediyordum. Mavi gökyüzü
daraldı, geniş bir kuşağa benzedi.
Sonra giderek inceldi ve mavi bir çizgiye dönüştü. Sonunda o da kayboldu. Geniş vitrinin camına bembeyaz
bir bulut yapışmıştı sanki. Ancak bir metre kadar ilerideki çöp bidonunu görebiliyordum. Cipimin ön
çamurluğundan ötesi silinmişti.
Bir kadın yüksek sesle, uzun uzun haykırdı. Billy bana daha da sıkıca sarıldı. Vücudu, yüksek voltajlı elektrik
akımının geçtiği, gevşek teller gibi titriyordu.
Bir adam bağırarak kapıya koştu. Paniğe yol açan da bu oldu galiba. Đnsanlar paldır küldür sise doğru
atıldılar.
Brown, «Hey!» diye kükredi. Bilmiyorum, korkmuş muydu, yoksa öfkeli miydi? Belki bu iki duygu birbirine
karışmıştı. Yüzü morumsu bir renk almış, boynundaki damarlar yol yol kabarmıştı. «Hey, siz! O yiyecekleri
alıp götüremezsiniz! Hemen onları geri getirin! Bu hırsızlık sayılır!»
Kimse durmadı. Ama bazıları ellerindeki paketleri bir yana: fırlattılar. Bazıları da heyecandan kahkahalar
atıyordu. Ama bunlar azınlıktaydı. Çoğunluk panik içinde, sise doğru koşuyordu. Ve biz mağazada kalanlar,
onları bir daha görmedik. Açık kapıdan içeri hafif, acı bir koku doluyordu. Kalabalık oraya birikmiş, itişip
kabşmalar başlamıştı. Billy'yi kucağımda taşıdığım için, omuzlarım ağrıyordu. Oğlum yaşına göre oldukça
Đriydi. Steff bazen oğlumuzdan, «Benim küçük aygırım,» diye söz ederdi.
Norton yanımızdan uzaklaştı. Yüzünde dalgın ve şaşkın bir ifade vardı. O da kapıya doğru gidiyordu.
Norton'u daha fazla uzaklaşmadan yakalayabilmek için, Bili/ yi öbür koluma aktardım. «Yapma, Brent.»
Norton geri döndü. «Efendim?»
«Bekle ve gör. Öylesi daha iyi.»
«Neyi göreceğiz?»
«Bilmiyorum,» dedim.
Norton, «Yani sence...» diye başladı. Aynı anda sisin içinden bir çığlık yükseldi.
Norton birden sustu. Çıkış kapısının önündeki kalabalık dağılıverdi. Herkes geriledi. Heyecanlı konuşmalar,
bağrışmalar ve seslenmeler azaldı, insanların yüzleri sanki yassılaşıp soluk-laştı. Đki boyutlu bir görünüş aldı.
Çığlık sürüp gidiyordu. Yangın düdüğüyle yarışıyordu sanki.
Đnsan ciğerinde böylesine haykıracak kadar hava olmadığın» sanırdınız. Norton, «Aman Tanrım...» diye
mırıldandı. Sonra ellerini saçlarının arasına soktu.
Çığlık birdenbire kesiidi. Biri daha dışarı koştu. Bez tulum giymiş, iriyarı bir adam. Galiba çığlık atanı
kurtarmak niyetindeydi. Onu kısa bir süre görebildik. Camın ötesinde ve sisin içindeydi. Adamı bir bardağın
kenarına bulaşmış, ince süt tabakasının gerisinden seyrediyor gibiydik. Sonra arkada bir şey kımıldandı.
(Anladığım kadarıyla, bunu sadece ben farkettim.) O bembeyaz siste, grimsi bir gölge belirdi. Ve iriyarı
adamı sisin derinliklerine doğru çekti. Adam şaşırmış gibi, ellerini havaya kaldırdı.
Süpermarkete derin bir sessizlik çökmüştü.
Dışarısı birden aydınlandı. Park yerindeki yeraltı kablolarının elektrik akımı sağladığı sodyum lambaları
yanmıştı.
Bayan Carmody tam cadılara yakışacak bir sesle, «Dışarı çıkmayın,» dedi. «Dışarı çıkmak ölüm demektir.»
Kimse ne güldü, ne de onunla tartışmaya kalkıştı.
Dışarıda bir çığlık daha koptu. Bu seferki boğuktu ve sanki uzaklardan geliyordu. Billy yine bana sarılıp
kaskatı kesildi.
OHie Weeks, «David, ne oluyor?» diye sordu. Kasanın yanındaki yerinden ayrılmıştı. Yuvarlak yüzünde iri ter
taneleri parlıyordu. Çok korkmuş olduğu belliydi.
«Ne olduğunu bilemiyorum,» dedim. Ollie bekârdı. Tepedeki gölün kıyısında, küçük, güzel bir evde
oturuyordu. Pleasant dağındaki barda içki içmekten hoşlanırdı. Sol elinin tombul sertçe parmağında, bir safir
yüzük vardı. Geçen şubatta eyalet piyangosundan kazandığı parayla almıştı bu yüzüğü. Ben Ollie'nin
kızlardan biraz korktuğu kanısındaydım.
Ollie, «Đşin içinden çıkamıyorum,» dedi.
«Ben de öyle, Billy, artık seni yere bırakmam gerekiyor. Neredeyse kolum kırılacak... Tamam mı?»
Oğlum, «Annem,» diye fısıldadı.
«Annen iyi,» dedim. Başka ne söyleyebilirdim?
John'un Lokantasının bitişiğindeki eskici dükkânının sahibi olan yaşlı adam, yanımızdan geçti. Bütün yıl
boyunca sırtından çıkarmadığı, üzerinde adının baş harfieri bulunan, üniversiteden
kalma kazağının içinde büzülmüştü. Yüksek sesle, «Çevre kirlenmesi yüzünden oluşan bir bulut bu,» dedi.
«Kaynağı Rum-ford'la Güney Paris'teki fabrikalar. Kimyasal maddeler.» Dördüncü bölümde hızla ilerleyerek,
tuvalet kâğıdı ve ilaç raflarının önünden geçti.
«Çıkıp gidelim, David,» Norton bu sözleri kuşkulu bir sesla söylemişti. «Ne dersin, biz...»
O anda bir gürültü oldu. Daha çok ayaklarımla hissettiğim, garip, sarsıcı bir gürültü. Sanki bütün yapı, birden
doksan santim aşağı inmişti. Birkaç kişi korku ve şaşkınlıkla bağrıştı. Raf-lardaki şişeler fayans döşeli zemine
düşüp parçalandı. ÖndekF geniş vitrinin camından üçgen biçiminde bir parça koptu. Vitrinlerin tahta
çerçeveleri yer yer çatladı.
Yangın alarmının ıslığa benzeyen sesi, ansızın sustu.
Bunu bir sessizlik izledi. Daha korkunç şeyler bekleyen insanların sessizliğiydi bu. Sarsılmış ve uyuşmuştum.
Kafam garip bir biçimde, geçmişteki olaylarla bağlantı kuruyordu. Brîdg-ton'un küçük bir kasaba olduğu
günlerde, babam beni de kente getirirdi. O tezgâhın önünde durup konuşurken, ben de bir peniye satılan
şekerlere ve iki sentlik çikletlere bakardım. Ocak-ayında buzlar erimeye başlardı. Eriyen karların suları,
dükkânın Đki yanındaki fıçılara akardı. Ben akide şekerlerini ve meyvalı şekerlemelerini incelerdim. Tavanda
sarı ışıklardan oluşan gh zemli kürelere, yazdan kalma sinek ölülerinin dev gölgeleri yansırdı. David Brayton
adındaki küçük bir çocuk babasıyla... Ünlü ressam Andrew Drayton'la... Andrew Drayton'un Christine ad'lr
tablosu, Beyaz Sarayı süslüyordu. Şekerlere bakan, David Brayton adında, küçük bir çocuk... Davy Crockett
çikletlerinden çıkan kartları inceleyen ve tuvalete gitmesi gerektiğini düşünen bir çocuk. Dışarıda ocak ayına
özgü, o gitgide yayılan ve camlara yapışan sarı sis.
Bu anı ağır ağır, silinip gitti.
Norton kükredi. «Hey, siz! Hepiniz beni dinleyin!»
Herkes dönüp baktı. Norton ellerini kaldırdı. Alkışları kabul eden bir politikacı gibi, parmaklarını açmıştı.
«Dışarı çıkmak tehlikeli olabilir!» diye haykırdı.
F.4
bembeyaz boşlukta dans ediyordu sanki. Çok geçmeden o da yok oldu. Ve hiç kimse bir şey söylemedi.
IV. Depo. Jenaratörle Đlgili Sorunlar. Çırağın Başına Gelenler.
Billy huysuzluk nöbetleri geçiriyor, gözyaşları arasında boğuk boğuk, «Annemi isterim!» diye bağırıyordu.
Birden iki yaşına dönmüş gibiydi. Sümükleri köpük köpük üst dudağına akmıştı. Onu bulunduğumuz yerden
uzaklaştırdım, kolumu omzuna atıp yatıştırmaya çalıştım. Süpermarketin karşı duvarı boyunca uzanan, beyaz
buzdolabının önünden geçerken, kasap McVey'i gördüm. Başımızla selamlaştık. Bu durumda yapabileceğimiz
başka bir şey yok.
Yere oturup Billy'yi kucağıma aldım, yüzünü göğsüme dayadım. Çocuğu sallayarak konuşmaya başladım.
Anne babaların kötü durumlar için sakladıkları yalanları yineledim. Çocuklara çok mantıklı gelen o yalanları.
Onlara kendim de inanıyor gibi konuşuyordum.
Billy, «Bu her zaman görülen sislerden değil,» diyerek başını kaldırdı ve bana baktı. Gözlerinin çevresinde
siyah halkalar belirmiş, kirpikleri ıslanmıştı. «Öyle değil mi, baba?»
«Evet. Öyle sanıyorum.» Oğluma bu konuda yalan söylemek Đstemiyordum.
Çocuklar, yetişkinler gibi şaşırtıcı olaylarla savaşmazlar, ona ayak uydururlar. Belki de bunun nedeni,
çocukların hemen hemen on üç yaşına kadar şaşırtıcı olayları kabullenmiş olmalarıdır. Billy uyuklamaya
başladı. Onu göğsüme bastırdım. Birdenbire uyanıvereceğini sanıyordum. Ama derin bir uykuya daldı. Belki
dün gece iyi uyuyamamıştı. Bebekliğinden beri, ilk kez üçümüz aynı yatakta yatmıştık. Belki de oğlum...
Korkunç şeyler olacağını sezmişti. Bunu düşünürken, vücuduma sanki buz gibi bir dalga çarptı.
Billy'nin iyice daldığını anlayınca, onu yere yatırdım ve üzerini
örtmek için bir şey bulmaya gittim. Markettekilerin çoğu hâlâ ön taraftaydı, sise bakıyorlardı. Norton
çevresine birkaç kişi toplamış, onları sesiyle büyülüyordu. Ya da büyülemeye çalışıyordu. Bud Brown eski
yerinde dimdik duruyordu. Ama Ollie VVeeks kasanın yanından ayrılmıştı.
Birkaç kişi bölüm aralarında hayalet gibi dolaşıyordu. Geçirdikleri şok yüzünden, suratları yağlı yağlı
parlıyordu. Et dola-bıyla biraların arasındaki çift kanatlı büyük kapıdan girdim.
Jeneratör kontrplak bölmenin arkasında, düzgün homurtularla çalışmaktaydı. Ama bir terslik vardı. Burnuma
çok keskin bir mazot kokusu çarptı. Hafif hafif soluk alarak bölmeye yaklaştım. Gömleğimin düğmelerini açıp,
eteğiyle ağzımı burnumu örttüm.
Depo bölümü dar ve uzun bir yerdi. Ölgün ışıklı lambalarla aydınlanıyordu. Her yan karton kutu doluydu.
Çamaşır tozu, mey-va suyu, kavurma, salça... Düşüp yırtılmış bir karton kutudan, kana benzer bir sıvı
akıyordu.
Bölmedeki kapıyı açarak içeri geçtim. Jeneratör çevreye yayılmış, mavi, yağlı bulutların arasında
kaybolmuştu. Ekzos borusu duvardaki bir delikten dışarı çıkıyordu. Dışarıda bir şey, borunun ucunu tıkamıştı
anlaşılan. Yanda basit bir düğme vardı. Bunu çevirip makineyi durdurdum. Jeneratör sarsıldı, geğirdi,
öksürdü, sonra da sustu. Ardından, Norton'un elektrikli testeresini hatırlatan «pıt-pıt-pıt» sesleri yükseldi.
Lambalar birden söndü ve karanlıkta kaldım. Hemen korkuya kapıldım, yönümü de şaşırmıştım. Soluğum
samanları uçuşturan, hafif bir rüzgâra benziyordu. Dışarı çıkarken burnumu ince kontrplak kapıya çarpınca,
yüreğim ağzıma geldi, ilerideki büyük kapının kanatları camdı. Ama nedense siyaha boyanmıştı. Çevrem zifiri
karanlıktı artık. Körlemesine yürürken, karton kutuları devirdim. Biri az kalsın kafama çarpıyordu. Telaşla
gerilediğim sırada, arkama yuvarlanan başka bir kutuya takılıp düştüm ve kafamı hızla betona çarptım.
Gözlerimde şimşekler çaktı. Ben de çok becerikliydim hani! Yerde yatmış, bir yandan kendime küfrediyor, bir
yandan da kafamı ovuşturuyordum. Kendi kendime, «Biraz gevşe,» dedim. «Ayağa kalkıp buradan çık ve
Billy' nin yanına koş. Koluna bacağına yumuşak, yapışkan.şeyler sarılmayacak
ya... Kontrolünü yitirme. Paniğe kapılırsan, burada dört döner, bütün kutuları da devirirsin.
Yolunu bulup dışarı da çıkamazsın o zaman.»
Dikkatle ayağa kalktım. Kapının iki kanadı arasındaki ince ışık çizgisini arıyordum. Sonunda buldum. Karanlığı
aralayan, o belli belirsiz çizgiye doğru yürüdüm. Sonra birden durakladım.
Bir ses duymuştum. Kayan bir nesnenin yumuşak hışırtısı. Ses kesildi, az sonra yeniden başladı. Đçimde her
şey gevşeyip büzüldü sanki. Garip bir biçimde, dört yaşıma döndüm. Ses sü-permarketten değil, arkamdan
geliyordu. Dışarıdan. Sisin olduğu yerden. Bir şey briketlerin üzerinden hışırdayarak kayıyordu. Belki de içeri
girmeye çalışıyordu!
Sesin dışarıdan geldiğinden emindim. Olduğum yerde kalakalmışım. Bacaklarıma yürümelerini emrettim, ama
beni dinlemediler. Derken ses değişti. Bir şey taşları tırmalıyordu. Can havliyle o ince ışık çizgisine doğru
atıldım. Kapıyı yumruklarımla açıp dışarı fırladım.
Kapının hemen önünde birkaç kişi vardı. Ollie Weeks'i seçebildim. Beni görünce hayretle irkiidiler. Ollie elini
göğsüme dayadı. «David!» Sesi berbattı. «Tanrım! Senin yüzünden on yıl...» O anda yüzümdeki ifadeyi fark
etti. «Nen var senin?»
«Sesi duymadın mı?» diye sordum. Sesim kendi kulağıma bile yabancı geldi. Tiz ve gıcırtılıydı. «Hiçbiriniz
duymadınız mı?»
Hiçbiri duymamıştı. Neden durduğunu anlamak için, jeneratöre bakmaya gelmişlerdi. Ollie bana bunları
söylerken, çıraklardan biri, kucağında cep fenerleriyle geldi. Merakla bir Ollie' ye baktı, bir bana.
«Jeneratörü ben kapadım,» dedim. Nedenini de açıkladım.
Öbür adamlardan biri, «Ne duydun?» diye sordu. Kentteki karayolları bürosunda çalışıyordu. Adı Jim'di.
«Bilmiyorum. Bir hışırtı! Bir şey taşlarda sürünüyordu sanki. O sesi bir daha duymak istemem.»
Ollie'nin yanındaki öteki adam, «Sinir,» dedi.
«Hayır. Sinirle filan ilgisi yok.»
«O sesi ışıklar sönmeden önce de duydun mu?»
«Hayır, söndükten sonra duydum. Ama...» Adamların bana nasıl baktıklarının farkındaydım. Başka bir kötü
haber, korkunç
ya da olağandışı bir olay istemiyorlardı. Yeteri kadar sarsılmışlardı zaten. Sadece Ollie bana inanmış gibiydi.
Çırak el fenerlerini dağıtarak, «Đçeri girip jeneratörü yeniden çalıştıralım,» dedi. Ollie feneri kararsızca aldı.
Çocuk bana da bir fener uzattı. Bakışlarında hafif bir küçümseme fark ettim. On sekiz yaşında ya vardı, ya
yoktu. Bir an düşündükten sonra feneri aldım. Billy'nin üzerine örtmek için. bir şey bulmam gerekiyordu.
Ollie kapının iki kanadını da açtı ve altlarına tahta parçaları sıkıştırdı. Böylece içeri biraz ışık girdi. Çamaşır
tozu kartonları, kontrplak bölmedeki yarı açık kapının çevresine yuvarlanmıştı.
Jim havayı kokladı, «Gerçekten çok kötü kokuyor. Jeneratörü durdurmakta haklıymışsın.»
Fenerlerin ışığı konserve, tuvalet kâğıdı ve köpek maması kutularının üstünde dolaşıyor, dans ediyordu.
Ekzos borusunun tıkanması yüzünden içeri yayılmış olan dumanlar, ışığı boğuyordu. Genç çırak fenerini
malların içeri alınmasında kullanılan, dipteki büyük kapıya doğru tuttu bir an.
Ollie'yle iki adam jeneratörün bulunduğu bölmeye girdiler. Fenerleriyle endişeli endişeli bölmeyi taramaya
başladılar. Aklıma çocukken okuduğum serüven romanları geldi. Ayrıca, üniversite yıllarımda bir dizi çocuk
kitabını da resimlemiştim. Fener ışığı bana altınlarını gömen korsanları anımsatıyordu. Ya da deli doktorla
yardımcısının mezardan ölü kaçırmalarını. Fenerler durmadan yön değiştirirken, duvara vuran gölgeler
korkunç biçimlere giriyordu. Henüz soğumamış olan jeneratör, ara sıra «pıt» diye sesler çıkarıyordu.
Çırak el fenerini tam karşıya tutup, dipteki büyük kapıya doğru yürüdü. «Yerinde olsam, oraya gitmezdim,»
dedim.
«Evet, sen bunu yapamazdın.»
Adamlardan biri, «Haydi, çalıştır şunu Ollie,» dedi. Jeneratör önce bir öksürdü, sonra da gürültüyle çalıştı.
«Tanrım! Durdur şunu, durdur! Çok pis kokuyor!»
Jeneratörün homurtusu tekrar kesildi.
Ollie ve iki adam bölmeden çıkarken, çırak da deponun çıkış kapısından geri döndü. Adamlardan biri, «Ekzos
borusunu bir şeyin tıkadığı kesin.» diyordu.
F.5
kır saçları ve orta yaşlı, yakışıklı çapkın pozlanyla, Bud Brown da New England'lılara özgü o asık suratıyla
karikatürlere benzi-yorlardı.
Kasalarla geniş vitrinin arasında, yirmi dört yirmi beş kişi huzursuzca dolaşıyordu. Bir bölümü camın önüne
dizilmiş, sise bakıyordu. Aklıma yine inşaatları seyreden meraklılar geldi.
Bayan Carmody kasalardan birine giden, hareketsiz taşıma kayışının üzerine oturmuş, filtreli bir sigara
içiyordu. Beni bakışlarıyla tarttı. Sonra da gözlerini çevirdi. Beni pek beğenmemişti anlaşılan. Kadın
uyanıkken düş görüyor gibiydi.
«Brent,» dedim.
«David! Nereye kayboldun?»
«Ben de seninle bunu konuşmak istiyordum.»
Brown öfkeyle, «Birileri arkada, dolabın önünde bira içiyorlar,» diye homurdandı. Rahibin partisinde porno
filmler gösterildiğini açıklar gibi konuşmuştu. «Onları emniyet aynasından görüyorum. Buna engel olunmalı.»
«Brent.»
«Bana bir dakika izin verir misin, Bay Brown?»
«Tabii.» Bud Brown kollarını kavuşturarak, tavandaki içbükey aynaya sert sert baktı. «Buna engel olacağım.
Hiç kuşkunuz olmasın.»
Norton'la mağazanın dibindeki bira dolabına doğru gittik. O arada mutfak eşyaları ve tuhafiye bölümünün
önünden geçtik. Omzumun üzerinden ön tarafa* doğru baktım. Dikdörtgen biçimindeki yüksek camların
tahta çerçevelerinin kıvrılıp bükülmüş ve çatlamış olduğunu gördüm. Ve camlardan birinin kırılmış olduğunu
da anımsadım. O garip gürültü sırasında, camın üst bölümünden üçgen biçiminde bir parça kırılıp düşmüştü.
Belki deliği kumaş ya da buna benzer bir şeyle tıkayabilirdik. Belki de şarap bölümüne giderken gördüğüm
kadın tişörtleriyle...
Ne saçma şeyler düşündüğümü anlayınca, geğirdiğimi gizlemeye çalışıyormuşum gibi elimin tersini ağzıma
dayadım. Kıkır kıkır gülmemek için kendimi tutmaya çalışıyordum. Norm'u sürükleyip götüren o dokunaçlara
karşı, deliğe birkaç tişört tıkamayı düşünmüştüm. Oysa dokunaçlardan biri, hem de pek büyük
olmayan biri, köpek maması dolu bir çuvalı patlayıncaya kadar
sıkmıştı.
«David? iyi misin?»
«Ha?»
«Yüzünde bir an, çok güzel ya da çok berbat bir şey aklına gelmiş gibi bir ifade belirdi de...»
Gerçekten de birdenbire aklıma bir şey geldi. «Brent, o ada-rna ne oldu? Siste bir şeyin John Lee Frovin'i
kaptığını haykıran adama?»
«Burnu kanayan adam mı?»
«Evet, o.»
«Adam bayıldı. Bay Brown ilk yardım çantasından aldığı amonyak tuzuyla onu ayılttı. Neden sordun?»
«Adam ayıldığı zaman başka bir şey söyledi mi?»
«Yine gördüğü hayali anlatmaya başladı. Bay Brown da adamı bürosuna götürdü. Çünkü sözleri kadınları
korkutuyordu. Bay Brown bürosunda sadece küçük bir pencere olduğunu söyleyince, adam sevinçle oraya
gitti. Herhalde hâlâ oradadır.»
«Adamınki hayal değil.»
«Doğru, tabii değil.»
«Duyduğumuz o gürültü de...»
«Evet, ama David...»
Kendi kendime, «Norton korkuyor,» diye yineliyordum. «Hemen tepen atmasın. Bu sabah yeterince
Öfkelendin zaten. Norton o aptalca arazi anlaşmazlığı sırasında sana ters davrandığı için ona çatma. Önce
ukalalık etmişti. Sonra alaya kalkıştı. Davayı kaybedeceğini anlayınca da davranışları çirkinleşti. Onunla
dalaşma, çünkü ona ihtiyacın olacak. Belki adam elektrikli testeresini çalıştırmayı beceremiyor, ama batı
dünyasında 'aile babası' diye tanımlanan tiplerden. Görünüşü güven veriyor. 'Paniğe kapılmayacaksınız,'
derse, herkes onu dinler. Onun için eskiyi unut ve Norton'la iyi geçinmeye çalış.»
«Bira dolabının gerisindeki çift kanatlı kapıyı görüyor musun?» dedim. Norton kaşlarını çatarak oraya baktı.»
«Bira içen adamlardan biri, öbür müdür yardımcısı değil mi? Adı Weeks miydi neydi? Brown onu görürse,
Weeks çok geçmeden
kendisine yeni bir iş aramak zorunda kalır. Bundan emin olabilirsin.»
aBrent, beni dinler misin?»
Norton dalgın dalgın bana bir göz attı. «Ne diyordun, Dave? Çok üzgünüm, bağışla.»
Asıl biraz sonra üzülecekti. «O kapıyı görüyor musun?»
«Evet, tabii görüyorum.»
«O kapıdan depoya giriliyor. Depo yapının batıya bakan bölümünde. Billy uyuyakaldı. Ben de üzerine örtecek
bir şey bulmak için depoya gittim...»
Norton'a her şeyi anlattım. Sadece Norm'un dışarı çıkması konusundaki tartışmadan söz etmedim. Đçeri giren
yaratıkların Norm'u sisin içine çektiklerini söyledim. Ama Brent Norton anlattıklarıma inanmadı. Onu Ollie, Jim
ve Myron'un yanına götürdüm. Üçü de anlattıklarımı doğruladı. Jim'le Çiçek Myron sarhoş, olmak üzereydi.
Norton'u bir türlü inandıramadık. Bunu düşünmek bile istemiyordu. Đnatla, «Hayır,» dedi. «Olamaz, olamaz,
olamaz. Kusura bakmayın baylar, ama bu çok gülünç. Ya benimle alay ediyorsunuz.» Herkes gibi şaka
kaldırdığını belirtmek için, parlak dişlerini göstererek sırıttı. «... ya da bir tür kitle ipnotizmasının etkisindesiniz.»
Tepem yine attı. Kendimi güçlükle dizginledim. Aslında çabuk öfkelenen biri sayılmazdım. Ama içinde
bulunduğumuz durum olağandışıydı. Billy'yi düşünmem gerekiyordu. Stephanie* nin başına gelecekleri de.
Ya da gelenleri... Bu düşünceler durmadan beynimi kemiriyordu.
«Pekâlâ,» dedim. «Depoya gidelim. Yerde dokunacın kopuk ucu yatıyor. Kapı aşağı inerken, dokunacı ikiye
bölmüştü. Yaratıkların seslerini de.duyabilirsin. Kapının dışında hışırdayarak dolaşıyorlar. Sarmaşığı sarsan
rüzgâr gibi bir ses çıkıyor.»
Norton sakin sakin, «Olmaz,» diye karşılık verdi.
«Ne?» Gerçekten de yanlış duyduğumu sanmıştım.
«Olmaz, dedim. Depoya gidecek değilim. Bu şakanın tadı kaçmaya başladı.»
«Brent sana yemin ediyorum, şaka yapmıyoruz.»
Norton, «Tabii şaka,» diye homurdanarak Jim ve Myron'u
süzdü. Sonra Ollie'ye baktı. Ollie bu bakışa sakin bir yüz ifadesiyle karşılık verdi. Norton bana döndü. «Siz
yerlilerin, 'gülmekten göbeğimiz çatladı' diye tanımladığınız şakalardan biri olmalı bu. Öyle değil mi, David?»
«Brent... Dinle.»
«Sen beni dinle!» Norton mahkeme salonundaymış gibi, sesini yükseltmeye başladı. Amaçsızca, sinirli sinirli
dolaşan birkaç kişi, ne olduğunu anlamak için bize baktılar. Norton parmağını bana doğru sallayarak
'konuşmasını sürdürdü. «Bir şaka bu. Yere atılmış bir muz kabuğu. Ona basıp kayması beklenen adam da
benim. Hiçbiriniz buraya yazlığa gelen yabancılardan hoşlanmıyorsunuz. Öyle değil mi? Siz yerliler hep
birbiriniz desteklersiniz. Hakkımı aramak için seni dava ettiğimde olduğu gibi. O davayı sen kazandın.
Elbette, neden olmasın? Baban ünlü bir ressamdı, burası da senin kentin. Ben sadece burada para harcıyor
ve vergi ödüyorum.»
Artık rol yapmıyor, mahkemede eğitilmiş sesiyle konuşarak bize kabadayılık taslamıyordu. Sesi iyice
tizleşmişti, kontrolünü yitirmek üzereydi. Ollie Weeks elinde birası, dönerek uzaklaştı. Myron'la arkadaşı Jim
büyük bir şaşkınlıkla Norton'a bakıyorlardı.
«Depoya gidip doksan sekiz sente alınmış, lastik bir yılan parçasına bakacağım, öyle mi? Tabii bu iki köylü de
bana bakarak kahkahadan kırılacaklar.»
Myron, «Ağzından çıkanı kulağın duysun,» diye homurdandı. «Sen kime köylü diyorsun?»
«Gerçeği öğrenmek istiyorsan söyleyeyim. Ağaç kayıkhanenin üzerine devrildiği için seviniyorum. Çok
seviniyorum.» Norton vahşice bir öfkeyle bana gülüyordu. «Kayıkhaneyi adamakıllı Çökertti, değil mi? Çok iyi
olmuş! Şimdi yolumdan çekil bakalım!»
Norton, yanımdan geçmeye kalkıştı. Kolundan yakalayıp buzdolabına doğru ittim. Bir kadın hayretle, karga
gaklamasmı andıran bir ses çıkardı. Đçinde bira tenekeleri bulunan Đki kasa yere devrildi.
«Şimdi kulaklarını iyice aç ve beni dinle, Brent. Burada herkesin
yaşamı söz konusu. Oğlumun yaşamı da benim için önem-li. Onun için şimdi beni dinleyeceksin. Yoksa
seni, canını çıkarın-caya kadar pataklarım. Yemin ediyorum.»
Morton hâlâ kabadayı havasıyla çılgınca gülüyor, bir yandan da titriyordu. Kanlı, iri gözleri.yuvalarından
uğramıştı. «Haydi, bakalım. Herkese ne kadar güçlü kuvvetli ve yürekli olduğunu göster. Baban yaşında bir
kalp hastasını döv.»
Jim bağırdı. «Patakla şunu gitsin! Kalbine boşver. Onun gibi üçkâğıtçı bir avukatın kalbi bile olduğunu
sanmıyorum.»
Jim'e, «Sen bu işe karışma,» diyerek, yüzümü Norton'un yüzüne iyice yaklaştırdım. Sanki onu öpecekmişim
grbi. Buzdolabı çalışmıyordu, ama çevresi hâlâ soğuktu. «Devekuşu gibi davranmaktan vazgeç.
Söylediklerimin doğru olduğunu pekâlâ biliyorsun.»
Norton, soluk soluğa, «Bilmiyorum...» dedi.
«Başka bir zamanda ve yerde olsaydık, bu yalanına inanmış görünürdüm. Ama şu anda senin 'korkuların
beni hiç ilgilendirmiyor. Çünkü ben de korkuyorum. Sana ihtiyacım var, Norton! Anlamıyor musun? Sana
ihtiyacım var!»
«Bırak beni!»
Norton'un gömleğinden tutup sarstım. «Sende hiç mi kafa yok? Pek çok kişi marketten çıkacak ve pusuda
bekleyen canavarlara yem olacak. Tanrı aşkına! Bunu anlayamıyor musun?»
«Bırak beni!»
«Depoya gelip, o parçaya bakmadıkça bırakmam.»
«Sana, olmaz dedim! Bu bir oyun, bir şaka! Ben sandığın kadar aptal değilim.»
«Öyleyse seni oraya sürüye sürüye götürürüm.» Norton'u omzundan ve ensesinden yakaladım. Gömleğinin
koltuk altı, mırıltıya benzer bir sesle dikişinden yırtıldı. Adamı çift kanatlı kapıya doğru sürükledim. Norton acı
acı çığlık attı. On beş yirmi kişi bize bakıyordu, ama fazla yanaşmadan. Kimse başını derde sokmak
istemiyordu.
Norton bağırdı. «Bana yardım edin!» Gözlüğünün gölgelediği gözleri iri iri açılmıştı. Modaya uygun saçları
karışmış, kulağı'
n,n arkasındaki ik! tutam havaya kalkmıştı. Bizi seyredenlerin hiçbiri istifini bozmadı.
Norton'un kulağına eğilip, «Neden bağırıyorsun?» dedim. ,0u bir şaka. Öyle değil mi? Arabamı istediğin
zaman, seni bu yüzden kente getirdim. Bu yüzden Billy'yi sana emanet ettim. Sisi de ben ayarladım.
Hollywood'dan bir sis makinesi kiralamıştım. Bana on beş bin dolara patladı. Nakliye ücreti olarak da sekiz
bin dolar daha ödedim. Bütün bu zahmetlere sırf sana şaka yapabilmek için katlandım. Kendi kendini
kandırmayı bırak ve gözlerini dört aç.»
Norton haykırdı. «Bırak beni!» Kapıya çok yaklaşmıştık.
«Bir dakika! Ne var? Ne yapıyorsunuz?»
Gelen Brovvn'dı. Kalabalığı dirsekleriyle yararak, küstah bir havayla yaklaştı.
Norton boğuk bir sesle, «Söyleyin de beni bıraksın,» dedi. «Bu adam çıldırdı.»
«Hayır, çıldırmadı. Keşke çıldırmış olsaydı.» Konuşan Ollie' ydi. O anda onu kucaklayabilirim. Ollie
arkamızdan yaklaştı, Brown'a doğru dönüp durdu.
Brown'un gözleri, Ollie'nin elindeki biraya kaydı, «içki içiyorsun!» Sesinde hem şaşkınlık vardı, hem de
sevinç, «Bu yüzden işinden olacaksın.»
Norton'u bırakıp, «Haydi Bud.» diye araya girdim. «Normal koşullarda değiliz.»
Brown ukalaca, «Kurallar hiçbir zaman değişmez,» dedi. «Şirkete bu olayı bildireceğim. Benim görevim bu.»
O arada Norton sekerek kaçmıştı. Şimdi az ötede durmuş, gömleğini ve saçlarını düzeltmeye çalışıyordu.
Endişeyle bir bana bakıyordu, bir Brown'a.
Ollie birdenbire, «Hey!» diye bağırdı. Sesi yükseliyor, pes bir kükremeye dönüşüyordu. Bu alçak gönüllü,
yumuşak başlı adamın böyle bir ses çıkarabileceği aklıma bile gelmezdi. «Hey! Siz, markettekiler! Arkaya
gelin ve söylenecekleri dinleyin! Bu «onu hepinizi ilgilendiriyor!» Brown'a hiç bakmadan, bana döndü- «Đyi
yapıyor muyum?»
«Çok iyi...»
Herkes başımıza üşüştü. Norton'Ia tartışmamı dinleyen kalabalık, şimdi üç katına çıkmıştı.
Ollie, «Hepinizin bilmesi gereken bir şey var,» diye başladı.
Brown, «Q birayı hemen bırak,» dedi.
«Sen çeneni kapa!» Brown'a doğru bir adım attım.
Adam bir adım gerileyerek aramızdaki mesafeyi korudu. «Bil-miyorum, bazılarınız ne yaptığınızı
sanıyorsunuz! Ama bütün bu olanları şirkete bildireceğim! Hepsini! Ve şunu da unutmayın: Şirket bazılarınızı
mahkemeye verecek!» Sinirinden dudakları gerilmiş, sarı dişleri ortaya çıkmıştı. Bir an ona acıdım. Olaylalara
kendince hakim olmaya çalışıyordu. Norton'un gözlerini kapatıp kulaklarını tıkamasından farksızdı bu.
Byron'la Jim ise her şeyi bir erkeklik yarışması olarak görmüşlerdi. Jeneratör düzgün çalışırsa, sisin
dağılacağına inanmışlardı. Brown'un yöntemi de buydu. Süpermarketi koruyordu o!
«Öyleyse, otur bir liste yap,» dedim. «Ama lütfen konuşma.»
«Hepinizi yazacağım,» diye karşılık verdi. «En başa da senin adını. Seni ressam bozuntusu!»
Ollie, «Bay David Drayton'un size söylemek istediği bir şey var,» dedi. «Bence hepiniz onu dilemelisiniz,
özellikle de, buradan çıkıp evinize gitmeyi düşünüyorsanız.»
Olanları anlattım. Norton'a anlattığım gibi. önce gülenler oldu. Ama sözlerim sona ererken, herkesin yüzünde
korku okunuyordu.
Norton atıldı. «Bütün bunlar yalan!» Sözcüklere basa basa konuşmaya çalışırken, gırtlağından cırtlak bir ses
çıkmıştı. Ve ben de bu herifin beni desteklemesini istemiş, felaketi önce ona açıklamıştım. Ne aptallık!
Brown başını salladı. «Elbette yalan. Çılgınlık bu. O dokunaçlar nereden geldi dersiniz, Bay Drayton?»
«Bilmiyorum. Şimdilik bunun hiç önemi yok. Önemli olan, o yaratıkların hepimiz için büyük bir tehlike
oluşturması.»
«Bence o dokunaçlar bira şişelerinin içinden çıktılar. Bana öyle geliyor.» Kimileri, Brown'in haklı olduğunu
belirtmek ister cesine güldüler.
Bayan Carmody'nin paslı bir menteşenin gıcırtısına benzeven
sesi, herkesi susturdu, «ölüm!» diye haykırdı kadın. Gülenler birden ciddileştiler.
Yaşlı kadın sert adımlarla, kalabalığın oluşturduğu düzensiz -errıberin tam ortasında durdu. Kanarya rengi
pantalon takımı, -evreye ışık saçıyordu sanki. Koskocaman çantası iri kalçasına çarpıyordu- Siyah gözleriyle,
küstahça çevresine bakındı. Gözleri bir saksağanınki kadar parlak, sert ve öfkeliydi.' Beyaz suni ipek
bluzlarının arkasında «Woodlands Kampı,» yazan, on altı yaşlarında, iki güzel kız, kadından uzaklaştılar
hemen.
«Dinliyor, ama duymuyorsunuz! Duyuyor, ama inanmıyorsunuz! Hanginiz dışarı çıkıp, her şeyi kendi
gözleriyle görmek ister?» Bayan Carmody bakışlarıyla herkesi: taradı. Sonra da bana baktı. «Ya siz, Bay
David Drayton? Bu konuda ne yapmayı düşünüyorsunuz? Ne yapabileceğinizi sanıyorsunuz?» Sırıtınca, yüzü
kurukafa gibi korkunç bir görünüş aldı. «Beni dinleyin, sonumuz geldi. Her şeyin sonu bu. SON AN! O yüce
güç, kaderimizi yazdı. Ateşle değil, sisten harfler. Toprak açıldı ve derinlerdeki pislikleri kustu...»
Kızlardan biri bağırdı. «Onu susturamaz mısınız?» Ağlamaya başlamıştı. «Bu kadın beni korkutuyor.»
Bayan Carmody, «Korkuyor musunuz, yavrum?» diyerek kıza döndü. «Hayır, şimdi korkmuyorsun. Ama
şeytanın yeryüzüne salıverdiği o iğrenç yaratıklar seni almaya geldikleri zaman...»
Ollie yaşlı kadının kolunu tuttu. «Bu kadarı yeter, Bayan Carmody. Tamam.»
«Bırak kolumu! Bana inanın, sonumuz geldi! ölüm bu! ölüm!»
Başına balıkçıların giydiği türden bir şapka geçirmiş, olan gözlüklü bir adam tiksintiyle, «Saçma sapan bir
hikâye bu,» diye söylendi.
Myron sesini yükseltti. «Hayır, efendim. Biliyorum, esrar çekenlerin düşlerine benziyor. Ama Bay Drayton'un
anlattıklarr doğru. O dokunaçları ben de gördüm.»
Jim atıldı. «Ben de öyle.»
Ollie de söze karıştı. «Ben de.» Bayan Carmody'yi sakinleştirmeyi başarmıştı. Hiç olmazsa bir süre için. Ama
yaşlı kadın yine yakınımızda duruyor. Büyük çantasını sıkıca kavramış,
çıldırmış gibi gülümsüyordu. Kimse onun yakınında durmak is. temiyordu. Müşterilerin çoğu birbirleriyle
fısıldaşıyorlardı. Arı-lattığım hikâyenin doğrulanması hiç hoşuma gitmemişti, içlerinden birkaçı dönmüş, ön
taraftaki camlara düşünceli düşünceli bakıyordu. Buna sevindim.
Norton, «Bir sürü yalan,» dedi. «Yalan söylemekte birbiri-nizle yarışıyorsunuz. Hepsi bu kadar.»
Brown, «Anlattıklarınız inanılacak gibi değil,» diye homurdandı.
«Burada durup tartışmaya gerek yok. Benimle depoya gel, Kendi gözlerinle gör, sesi de dinle,» dedim;.
«Müşterilerin depoya girmelerine...»
011 i e onun sözünü kesti. «Bud, onunla git. Bu sorunu çözmeliyiz.»
Brown, «Pekâlâ,» dedi. «Bu saçmalığa bir son verelim artık.»
Çift kanatlı kapıdan karanlık depoya girdik.
Ses iğrençti. Hatta şeytanca.
Erkeklik taslayan Brown, birden korkuya kapıldı ve hemen kolumu yakaladı. Bir an soluğunu tuttu. Sonra
hışırtılı hışırtılı solumaya başladı.
Yük kapısının bulunduğu taraftan hafif, fısıltıya benzer bir ses geliyordu. Adeta okşayıcı bir sesti bu. Ayağımla
yeri usulca yokladım. Sonunda cep fenerlerinden birini buldum. Eğilip feneri aldım ve yaktım. Brown'un yüzü
iyice gerilmişti. Adam daha o dokunaçları görmemişti bile. Sadece çıkardıkları sesi duymuştu. Ama ben on'arı
görmüştüm. Dokunaçların kıvrılıp büküldüklerini, hareket eden sarmaşıklar gibi çelik kapıya tırmandıklarını
gözlerimin önünde canlandırabiliyordum.
«Şimdi ne diyorsun? inanılmaz bir sey, öyle değil mi?»
Brown dudaklarını yaladı ve yerde karmakarışık duran kutularla çuvallara baktı. «Bunu onlar mı yaptı?»
«Çoğunu. Buraya gel.»
Brown istemeye istemeye yaklaştı. Feneri hâlâ süpürgenin yanında yatan, dokunaç parçasına tuttum. Brown
dokunacın üstüne eğildi.
«Dokunma,» diye onu uyardım. «Hâlâ canlı olabilir.»
74
Brovvn çabucak doğruldu. Süpürgeyi ucundan tutarak dokunacı dürttüm. Üçüncü ya da dördüncü itişimde,
dokunaç tembelce açıldı. Đki sağlam, bir de parçalanmış emici ortaya çıktı. Sonra dokunaç hızla kıvrıldı ve
hareketsiz kaldı. Brown tiksintiyle, öğürür gibi, bir ses çıkardı.
«Yeterince gördün mü?»
Adam, «Evet,» dedi. «Çıkalım buradan.»
Fenerin dans eden ışığını izleyerek, çift kanatlı kapıdan dışarı çıktık. Herkes bize döndü ve mırıltılar kesildi.
Norton'un suratı bayat peynire benziyordu. Bayan Carmody'nin siyah gözleri ışıl ısıldı. Ollie bira içiyordu.
Mağaza adamakıllı soğuduğu halde, yüzünden hâlâ terler akıyordu. Gömleklerinde «Woodlands Kampı»
yazan iki kız, fırtına çıkmadan önce tayların yaptıkları gibi, birbirlerine sokulmuşlardı. «Gözler... Bir sürü
göz... Onların resmini yapabilirim,» diye düşünürken buz kesildim. «Yüz yok... Sadece alacakaranlıkta
ışıldayan gözler... Onların resmini yapabilirim, ama kimse bu gözlerin gerçek olduklarına inanmaz.»
Bud Brown ciddi bir tavırla, uzun parmaklı ellerini birbirine kenetledi. «Bayanlar baylar, çok önemli bir
sorunla karşı karşıya olduğumuz anlaşılıyor.»
VI. Yeni Tartışmalar. Bayan Carmody.
Önlemler. «Dünya Dümdüzdür»
Derneğinin Başına Gelenler.
Sonraki dört saat düşte gibi geçti. Brown'in hikâyemi doğrulamasının ardından, uzun ve çok çekişmeli bir
tartışma çıktı. Belki de tartışma sanıldığı kadar uzun sürmedi. Belki de müşteriler bu korkunç olayda uzun
uzun söz etmek, olaya değişik açılardan bakmak zorundaydılar. Köpeklerin iliği yemek için, kemiği kemirip
durması gibi bir şey. Gerçeğe çok zor inanabildiler. Haksız da sayılmazlardı.
«Dünyanın dümdüz olduğuna inananlar,» diye tanımlayabileceğim bir grup oluştu. Başlarında Norton vardı.
Ancak on kisiden
oluşan, ama fazla sesi çıkan bu azınlık grubu,"anlatılanla. rın hiçbirine inanmıyordu. Norton belki yirmi
kez, «X Gezegeninden gelen dokunaçların çırağı kaptığını gören sadece dört kisj var,» dedi. Önce bu «X
Gezegeni» sözü herkesi güldürdü. Ama çok çabuk bayatladı. Telaşı gitgide artan Norton, bunu fark etmemiş
gibi habire konuşuyordu. «Ben bu dört tanığın birine bile inanmıyorum. Zaten tanıkların ikisi körkütük
sarhoş.» Orası doğruydu. Biraların durduğu buzdolabından ve marketin şarap bölümünden istedikleri gibi
yararlanan Jim ve Myron, utanılacak kadar sarhoştular. Norm'un başına gelenleri ve iki arkadaşın o olaydaki
rollerini düşündüğüm zaman, adamları zom oldukları içjn ayıplayamıyordum. Nasıl olsa çok geçmeden
ayılırlardı.
Ollie, Brown'un itirazlarına aldırmıyor ve durmadan içiyor du. Bir süre sonra Brown onunla uğraşmaktan
vazgeçti. Artık arada sırada şirketle ilgili, öfkeli bir tehdit savurmakla yetiniyordu. Bridgton, Kuzey Windham
ve Portland'da süpermarketleri olan Federal Besin Şirketinin ortadan kalkmış olabileceğine inanamı-yordu
adam. Oysa belki de Amerika'nın bütün doğu kıyısı ortadan kalkmıştı. Ollie durmadan içiyor, ama sarhoş
olmuyordu. Birayı terle atıyordu, anlaşıldığına göre.
Dünyanın Dümdüz Olduğuna Đnananlarla girişilen tartışma sonunda iyice sertleşince, Ollie, «Đnanmıyorsunuz,
Bay Norton,» dedi. «Size bir önerim var. Ön 'kapıdan çıkın ve arka tarafa geçin. Orada, iade edilmiş bir sürü
soda ve bira şişesi göreceksiniz. O şişeieri oraya bu sabah Norm, Bud ve ben koyduk. Supermarkets arka
bölümüne gittiğinizden emin olmamız için, bize o şişelerden bir iki tane getirin. Siz bunu yaparsanız, ben de
sırtımdaki gömleği çıkarıp yerim.»
Norton işi zorbalığa dökmeye kalkıştı.
Ollie yine o yumuşak, ama kesin sesiyle adamın sözünü kesti. «Beni dinleyin. Böyle konuşmakla herkese
zarar veriyorsunuz. Aramızda eve gitmek ve ailelerinin sağ ve salim olduğunu öğrenmek isteyenler var. Şu
anda kız kardeşimle bir yaşındaki kızı da Naples'da. Ben de onların ne durumda olduklarını öğrenmek
istiyorum tabii. Ama bu insanlar size inanmaya başlar ve evlerine dönmeye kalkışırlarsa, Norm'un akıbetine
uğrarlar.»
Ollie, Norton'u ikna edemedi. Ama avukatın tarafını tutan ya da iki arada bocalayan bazı kişileri etkilemeyi
başardı. Onları Ollie'nin sözlerinden çok, gözleri etkilemişti. Gördüğü olayı yansıtan gözleri... Bence Norton'un
çıldırmaması, felakete inanmamasına bağlıydı. Ya da kendi öyle sanıyordu, inanmadığı halde, Ollie'nin
önerisini kabule yanaşmadı. Yalnız o değil, onun grubundakilerin hiçbiri yanaşmadı. Dışarı çıkmaya hazır
olmadıkları anlaşılıyordu. Norton ve dünyanın dümdüz olduğuna inanan yandaşları bizden uzaklaşıp, hazır et
yemekleri bölümüne gittiler. Yanımızdan geçerlerken, içlerinden biri oğlumun bacağına bir tekme attı.
Đrkilerek uyanan Billy, boynuma sıkıca sarıldı. Yere indirmek istediğimde, bana daha da sokuldu, «indirme
baba. Lütfen...»
Bir alışveriş arabası bulup, Billy'yi içine oturttum. Arabaya göre oldukça iriydi. Kendimi tutmasam, kahkahayı
basacaktım. Ama BÜly'nin rengi iyice uçmuştu, gözlerinde üzüntü dolu bir ifade vardı. Siyah saçları alnına
düşmüştü. Billy belki iki yıldan beri, bu arabalara ilk kez biniyordu. Böyle ufak tefek olayları, insan önce fark
etmiyor. Sonra değişikliği anlıyor ve fena halde sarsılıyor.
O arada Dümdüz-Dünyacılar, kendilerine yeni bir hedef bulmuşlardı. Bu seferki Bayan Carmody'ydi. Ve tabii
kadın yalnızdı.
O sönük, kasvetli ışıkta, göz kamaştıran kanarya sarısı pantolon takımı, parlak renkli bluzu, kollarında
şıkırdayan sahte taşlı, bakır bilezikleri ve şişkin çantasıyla tıpkı bir cadıya benziyordu. Yüzü kırış kırıştı.
Kıvırcık, kır saçlarını sıkıca geriye doğru tarayarak üç tarakla tutturmuş ve ensesinde topuz yapmıştı. Ağzı
ince bir çizgi gibiydi. Düğüm düğüm bir sicim...
«Tanrının emrine karşı gelinmez. Bunlar olacaktı. Ben işaretleri gördüm. Buradaki lerden bazılarına bunu
söyledim de. Ama hiç kimse, görmek istemeyenler kadar kör olamaz.»
Mike Hatlen yaşlı kadının sözünü sabırsızca kesti. «Peki, siz ne diyorsunuz? Ne öneriyorsunuz?» Hatlen
belediye meclisi üyesiydi. Ama şu anda, arkası torbalanmış Bermuda şortu ve denizci kasketiyle balıkçılara
benziyordu. Birasını yudumlamaktaydı. Erkeklerden çoğu bira içiyordu artık. Bud Brown itirazdan vazgeçmişti.
Ama şirkayet edeceği kişilerin listesini çıkarıyor, kimseyi gözden kaçırmamak için elinden geleni
yapıyordu.
Bayan Carmody, «öneri mi?» diyerek Hatlen'e doğru döndü. «Öneri mi? Ben sadece Tanrıya kavuşmaya
hazırlanmanı öneriyorum. Mi'ke Hatlen.» Hepimizi teker teker süzdü. «Tanrınızla karşılaşmaya hazır olun!»
Myron LaFleur bira dolabının önünden, sarhoş sarhoş burun kıvırdı. «Yok canım! Buraya bak kadın, galiba
senin dilini ağzına ortasından tutturmuşlar. Đki ucunu birden kullanabilmen için.»
Öbür erkekler de mırıltılarla aynı fikirde olduklarını açıkladılar. Billy endişeyle çevresine bakındı. Kolumu
omzuna attım.
Bayan Carmody, «Gerekenleri söyleyeceğim!» diye bağırdı. Üst dudağı kıvrıldı, sigaradan sararmış sivri uçlu
dişleri ortaya çıktı. Dükkanındaki saman doldurulmuş hayvanları düşündüm. «Đnançsızlar sonuna kadar kuşku
duyacaklar! Ama korkunç canavarlar, o zavallı çocuğu sürükleyip götürdü! Sis canavarları! Karabasanlardan
fırlamış, türlü iğrenç yaratık! Gözsüz canavarlar! Dehşet verici, renksiz yaratıklar! Hâlâ inanmıyor musunuz?
Öyleyse dışarı çıkın! Dışarı çıkıp, onlara 'Merhaba' deyin!»
«Bayan Carmody susun artık,» dedim. «Oğlumu korkutuyorsunuz.»
Yanında küçük kızı olan adam da aynı şeyi yineledi. Tombul bacaklı, dizleri yaralı küçük kız, yüzünü babasının
karnına gömmüş, elleriyle kulaklarını tıkamıştı. Koca Billy ağlamıyordu, ama dudakları titriyordu.
Bayan Carmody, «Kurtuluş için bir tek yol var,» dedi.
Mike Hatlen nazik nazik sordu. «Nedir o, efendim?»
«Bir kurban...» Kadın loş ışıkta, gülüyor gibi görünüyordu. «Kanı akıtılacak bir kurban.»
Kanı akıtılacak bir kurban... Bu sözler sanki havaya yazılmıştı, ağır ağır dönüyordu. Şimdi bütün gerçeği
bilmeme karşın, kendi kendime, «Kadın birinin finosunu kastetti,» diyorum. Supermarket kurallarına aykırı
olduğu halde, birkaç kişi köpeğiyle gelmişti. Hâlâ kendi kendime bunları söylüyorum. Bayan Carmody o gün
New England Pürıtanizminin çılgın bir kalıntısı gibi gözüküyordu... Ama bence kadını Püritanizmden daha
derin ve karanlık bir şey güdülüyordu. Kan dökme isteği...
Kadın bir şeyler daha söylemek için ağzını açtı. Ve kırmızı pantolonla şık bir spor gömlek giymiş olan zarif,
ufak tefek, gözlüklü bir adam elinin tersiyle onun ağzına vurdu. Adam saçını dümdüz bir çizgiyle, soldan
ayırmıştı. Turist olduğu belliydi.
Yumuşak ama ifadesiz bir sesle, «Kes sesini,» dedi.
Bayan Carmody elini ağzına götürdü. Sonra da sessiz bir suçlamayla, bize doğru uzattı. Avucunda kan vardı.
Ama siyah gözlerinde çılgınca bir neşe olduğunu farkettim.
Bir kadın, «Hak yerini buldu!» diye bağırdı. «O benden önce davrandı. Yoksa tokadı benden yiyecektin.»
Bayan Carmody bize kanlı avucunu göstererek, «Sizi yakalayacaklar,» dedi. Kan damlaları, ağzının kıyısındaki
kırışıklıklardan çenesine doğru süzülüyordu. Oluktan akan yağmur damlaları gibi. «Belki gündüz olmayacak
bu. Ama gece, karanlık bastığında... Karanlıkla birlikte gelecekler. Ve birini daha alacaklar. Geceyle
gelecekler. Geldiklerini duyacaksınız. Sürünerek yaklaştıklarını... Ve onlar geldikleri zaman, Carmody Anaya
size yol göstermesi için yalvaracaksınız.»
Kırmızı pantolonlu adam elini ağır ağır kaldırdı.
Yaşlı kadın, «Gel de vur,» diye fısıldadı. Kanlı dudaklarını bükerek gülümsedi. Adamın eli titredi. Bayan
Carmody bekliyordu. «Cesaretin varsa vur.» Adamın eli yanına düştü. Kadın yalnız başına uzaklaştı. Sonra
Billy hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. Küçük kız gibi, yüzünü karnıma gömdü.
«Eve gitmek istiyorum,» diye sızlandı. «Annemi görmek istiyorum.»
Onu elimden geldiği kadar avutmaya çalıştım. Ama galiba pek başarılı olamadım.
Sonunda daha az korkutucu konular açıldı. Süpermarketin en savunmasız yanı olan büyük camlardan söz
edildi. Mike Hatlen başka kaç kapı olduğunu sordu. Ollie'yle Brown kapıları çabucak saydılar: Norm'un açtığı
dışında, iki depo kapısıyla giriş ve çıkış kapıları vardı. Müdürün odasındaki büyük pencereye kalın camlar
geçirilmiş ve pencere sıkıca kilitlenmişti.
Bunlardan söz etmenin, birbirine zıt iki etkisi oldu. Tehlike
daha da gerçeklik kazandığı halde, kendimizi daha iyi hissetmeye başladık. Billy bile. Benden çikolata almak
için izin istedi. Büyük vitrinlere yaklaşmaması koşuluyla, gidip almasını söyledim.
Oğlum bizi duymayacak kadar uzaklaşınca, Mike Hatlen'in yakınında duran bir adam. «Vitrinler konusunda ne
yapacağız?» diye sordu. «Yaşlı kadın besbelli kaçık. Ama o yaratıklar, gerçekten de karanlık basınca saldırıya
geçebilirler.»
Bir kadın, «Belki o zamana kadar sis dağılır,» dedi.
Adam başını salladı. «Belki dağılır, belki dağılmaz...»
Bud'la Ollie'ye döndüm. «Bir fikriniz var mı?»
Hatlen'in yakınındaki adam, «Bir dakika,» dedi. «Ben Dan Millerim. Massachusettes'in Lyn kentinden. Beni
tanımazsınız. Zaten tanımanız için de bir neden yok. Bu yıl tepedeki gölün kıyısında bir ev aldım. Herhalde
kazıklandım da. Ama evi çok seviyorum.» Birkaç kişi güldü. «Her neyse... Şurada gübre çuvalları var. Çoğu
on iki kiloluk. Onları kum torbaları gibi yerleştirebiliriz. Dışarı bakmak için de, aralarında açıklık bırakırız.»
Öbür erkekler bu işin yapılması gerektiğini söyleyerek uzaklaşmaya başladılar. Miller bağırdı. «Bir dakika! Bir
dakika! Hep birlikte bu konuyu enine boyuna konuşalım.»
Adamlar geri döndü. Şimdi biraların durduğu buzdolabı, depo kapısı ve et buzluğunun oluşturduğu köşede,
elli altmış kişi toplanmıştı. Buzluğun bu bölümüne, McVey nedense kimsenin pek sevmediği et türlerini
koyardı. Beyin, koç yumurtası, dana uyluğu gibi. Billy devler ülkesinde yaşayan, beş yaşında bir çocuğun o
bilinçsiz çevikliğiyle, buzdolabının önünden geçerek yaklaştı ve elindeki çikolatayı havaya kaldırdı, «ister
misin, baba?»
«Teşekkür ederim.» Çikolatayı aldım. Tatlı ve lezzetliydi.
Miller konuşmasını sürdürdü. «Belki benimki aptalca bir soru olacak. Ama eksik noktaları tamamlamalıyız.
Đçinizde silahı olan var mı?»
Bir sessizlik oldu. Herkes birbirine bakıp omuz silkti. Adının Ambrose Cornell olduğunu söyleyen kır saçlı, yaşlı
bir adam, arabasının bagajında bir çifte olduğunu açıkladı. «Đsterseniz onu almaya çalışırım.»
Ollie, «Bence bu hiç de akıllıca bir şey olmaz, Bay Cornell,» dedi.
Cornell mırıldandı. «Ben de aynı fikirdeyim, oğlum. Ama bunu önermem gerektiğini düşündüm.»
Dan Miller, «Kimse silahını göstermek zorunda değil,» dedi. .Ama yine de...»
«Durun, durun! Bir dakika!» Konuşan bir kadındı. Kızılcık rengi kazaklı ve yeşil pantolonlu genç kadın. Kum
rengine kaçan sarı saçları vardı ve vücudu da çok güzeldi. Çantasını açıp orta boy bir tabanca çıkardı.
Kalabalıktan, «Ah...» diye bir ses yükseldi. Sanki bir sihirbazın ustalıkla yaptığı güzel bir numarayı
seyretmişlerdi. Yüzü hafifçe pembeleşmiş olan kadının yanakları büsbütün kızardı. Çantasını tekrar karıştırdı
ve Smith-Wesson kurşunu dolu bir kutu aldı. Miller'a, «Adım Amanda Dumfries,» dedi. «Bu tabanca kocamın
fikriydi. Kendimi korumak için bir silahım olsun istedi. Tabancayı iki yıldır yanımda taşıyorum. Daha hiç
doldurmadım.»
«Kocanız burada mı, efendim?»
«Hayır, New York'ta. Bir iş için gitti. Sık sık Đş yolculuğuna çıkar. Tabanca taşımamı da bu yüzden istedi.»
Miller, «Tabanca kullanmayı biliyorsanız, sizde kalsın,» dedi. «Otuz sekizlik mi?»
«Evet. Bu tabancayla hiç ateş etmedim. Sadece bir kez atış poligonuna gitmiştim.»
Miller tabancayı alıp birkaç dakika uğraştıktan sonra, silindiri açtı. Silahın boş olup olmadığını kontrol eti.
«Pekâlâ. Şimdi bir tabancamız var. Đçinizden hanginiz usta nişancı? Açıkçası ben değilim.»
Herkes birbirine baktı, önce hiç kimse sesini çıkarmadı. Sonra Ollie istemeye istemeye, «Sık sık niş~n talimi
yaparım,» dedi.
Brown homurdandı. «Sen mi? Hıh! Karanlık basıncaya kadar iyice sarhoş olacak ve çevreni
göremeyeceksin.»
Ollie sözcüklere basa basa, «Neden sesini kesmiyor ve adları yazmayı sürdürmüyorsun?» diye karşılık verdi.
Brown ona şaşkın şaşkın baktı. Ağzını açtı, sonra da bence akıllılık edip tekrar kapattı.
Endişeyle gözlerini kırpıştıran Miller, tabancayı Ollie'ye verdi. «Bu senin...» Ollie tabancayı bir daha kontrol
ettikten
sonra, pantolonunun sağ ön cebine soktu. Kurşun kutusunu da göğüs cebine yerleştirdi. Kutu, cebi bir sigara
paketi gibi kabartmıştı. Ollie buzdolabına yaslanarak bir bira daha açtı. Yuvarlak yüzünden hâlâ ter akıyordu.
Ollie Weeks'in hiç bilmediğim yanlarını gördüğüm duygusundan kurtulamıyordum.
Miller, «Teşekkür ederim Bayan Dumfries,» dedi.
«Bir şey değil!..»
«Bu yeşil gözlü, güzel vücutlu kadının sahibi ben olsaydım, bu kadar yolculuk yapmazdım. Kadına tabanca
vermek, gülünç bir simgesel davranış olarak yorumlanabilir,» diye düşündüm. Miller elindeki defteri
bırakmayan Brown'la, bira şişesini sıkıca tutan Ollie'ye döndü. «Bu sözlerim de aptalca gelebilir. Burada alev
makinesine benzer bir şey yoktur herhalde.»
Satış memurlarından Buddy Eagleton, «Lanet olsun!» diye bağırdı. Sonra o da Amanda Dumfries gibi
kıpkırmızı kesildi.
«Ne var?» diye sordu Mike Hatlen.
«Şey... geçen haftaya kadar, bir sandık küçük kaynak lambamız vardı. Evde sızan boruları ya da ekzos
sistemini onarmak için kullanılan lambalardan. Hatırlıyor musunuz, Bay Brown?»
Brown, «evet» der gibi, başını salladı. Yüzünde ekşi bir ifade belirmişti.
Miller sordu. «O kaynak lambalarının hepsi satıldı mı?» «Hayır, hiç tutulmadı. Sadece üç dört tane sattık,
öbürlerini geri gönderdik. Lanet olsun!.. Şey, yani çok yazık.» Âdeta moraran Buddy Eagleton, daha fazla
dikkat çekmemek için yanımızdan sıvıştı.
Tabii kibritimiz vardı. Uzun saplı mapa ve süpürgelerimiz de. Tuzumuz da. Biri, «Kan emen yaratıkların
üzerine tuz serpilmesi gerektiğini duymuştum...» diye mırıldandı. Müşterilerin çoğu iyimserdi. Jim'le Myron
bu duruma itiraz edemeyecek kadar sarhoş olmuşlardı. Ama Oliie'yle göz göze geldiğimde, bakışlarında sakin
bir çaresizlik olduğunu fark ettim. Bu korkudan da kötüydü. O ve ben dokunaçları görmüştük. Onların
üzerine tuz dökmek ya da yaratıkları mapalarla kovalamak fikri, korkunç bir biçimde gülünçtü.
«Mike, neden bu küçük serüvenin hazırlıklarıyla sen ilgilenyiyorsun?
Ben Ollie ve Dave'le bir dakika konuşmak istiyorum,» dedi Miller.
«Bu işi sevinerek yaparım.» Hatlen, Dan Miller'ın omzuna vurdu. «Birinin işleri yönetmesi gerekiyordu. Sen
bunu iyi basardın. Kentimize hoş geldin.»
Miller, «Yani bu vergi iadesi alacağım anlamına mı geliyor?» diye sordu. Kızıl saçları dökülmeye başlamış,
ufak tefek, şakacı bir adamdı. Daha ilk bakışta hoşlanacağınız, hatta bir süre sonra seveceğiniz birine
benziyordu. Her şeyi sizden daha iyi başarabilen insanlardandı.
Hatlen güldü, «Đşte bu olanaksız,» diyerek uzaklaştı. Miller başını eğip oğluma baktı.
«Billy için endişelenme,» dedim.
Miller, «Yaşamım boyunca hiç bugünkü kadar endişelenmedim,» dedi.
Ollie, «Haklısın,» diyerek boş şişeyi buzdolabına attı. Yeni bir şişe açtı.
Miller, «Đkinizin birbirinize nasıl baktığınızı gördüm,» dedi.
Çikolatamı bitirdim, üstüne içmek için bir bira aldım.
Miller konuşmasını sürdürdü. «Bakın ne düşündüm. Altı kişi o süpürge saplarına bezler sarsın ve bunları
sicimle bağlasın. Sonra çakmak gazı tenekelerini bulalım. Kutuların tepelerini kesip, meşaleleri çabucak
yakabiliriz.»
Başımı salladım. Đyi bir fikirdi bu. Ama yeterli sayılmazdı. Norm'un dışarı sürüklenmesine tanık olanlar Đçin...
Tuz dökme işinden çok daha iyiydi yine de.
Ollie mırıldandı. «Hiç olmazsa, onları biraz durdurabiliriz.»
Miller dudaklarını ısırdı. «Durum o kadar kötü demek...»
«Evet, o kadar kötü.» Ollie birasını başına dikti.
Öğleden sonra dört buçukta, gübre çuvalları büyük vitrinlerin önüne yerleştirilmiş, sadece dışarı bakmak için
dar aralıklar bırakılmıştı. Bunların her birinin önünde bir nöbetçi bekliyordu. Nöbetçilerin yanında birer kutu
çakmak gazı ve bez sarılı birer süpürge sopası vardı. Altı gözetleme noktası oluşturulmuştu. Dan Miller nöbet
listesi bile yapmıştı. Tam dört buçukta, gözetleme yerlerinden birinde, çuvalların üzerinde oturuyordum. Billy
de yanımdaydı. Sise bakıyorduk.
Vitrinin hemen önünde, kırmızı bir bank vardı. Bazen müşteriler yanlarında aldıkları yiyeceklerle orada oturur,
arabalar^ nın getirilmesini beklerlerdi. Bankın gerisinde de araba park, uzanıyordu. Ağır ve yoğun sis, hiç
parlamadan usul usul dönüyordu. Kasvetli bir görünümdü. Sise bakmak bile, kendimi bir korkak gibi
hissetmeme yol açıyordu.
Billy, «Baba, neler olduğunu biliyor musun?» diye sordu.
«Hayır, yavrum,» dedim.
Oğlum bir süre hiç konuşmadı. Kucağına gevşekçe bıraktığı ellerine bakıyordu. Sonunda, «Neden birileri gelip
bizi kurtarmıyor?» diye mırıldandı. «Eyalet Polisi ya da FBI?»
«Bilmem...»
«Acaba annem iyi mi?»
¦ Billy, hiç bilmiyorum...» Kolumu oğlumun omzuna attım.
Billy ağlamamaya çalışıyordu. «Annemi çok istiyorum. Onu üzdüğüm zamanları düşünüyorum, çok
pişmanım...»
«Billy,» diye başladım, ama susmak zorunda kaldım. Boğazımda tuz tadı vardı ve sesim titriyordu.
Billy sordu. «Ne zaman bitecek, baba? Ne zaman?»
«Bilmiyorum...» Billy'nin yüzünü omzuma dayayarak avucu-mu başının arkasına koydum. Gür saçlarının
altında, kafatasının yaptığı düzgün kavisi hissediyordum. Birdenbire düğün gecemi hatırladım. Steff'in
düğünden sonra giydiği, sade kahverengi elbiseyi çıkarmasını seyrediyordum. Bir gün önce kapıya çarptığı
için, kalçasında iri bir çürük vardı. Ona bakarak, «Kalçası çürüdüğü sırada, o hâlâ Stephanie Stepanek'ti,»
diye düşündüğümü anımsadım. Bu bende saygıya benzer bir duygu uyandırmıştı. Sonra Steff'le sevişmiştik.
Dışarıda aralık ayına özgü, donuk gri gökyüzünden kar taneleri uçuşuyordu.
Billy ağlıyordu.
«Hişş, Billy, hişş...» diye fısıldayarak onu salladım. Ama oğlum susmadı. Bu gözyaşlarını ancak anneler
dindirebilirdi.
Süpermarkete gece erken geldi. Miller, Hatlen ve Bud Brown bütün cep fenerlerini dağıttılar. Hepsi topu topu
yirmi taneydi. Norton, grubu adına avaz avaz bağırarak fener istedi. Ona da Fki
tane verdiler. Fener ışıkları, süpermarketin koridorlarında tedirgin hayaletler gibi dolaşıyordu şimdi.
Billy'yi göğsüme bastırarak aralıktan baktım. Dışarıdaki sütümsü, yarı saydam ışığın niteliği fazla
değişmemişti. Đçerinin bu kadar karanlık olmasının nedeni, vitrinlerin önüne yığılan çuvallardı. Birkaç kez
dışarıda bir şeyin kıpırdadığını sandım. Gerilmiş sinirlerim bana oyun oynuyordu. Bir ara öbür nöbetçilerden
biri de bağırdı, ama o da yanılmıştı.
Billy, Bayan Turman'ı görünce, sevinçle onun yanına gitti. Oysa kadın o yaz Billy'ye bakmaya gelmemişti.
Bayan Turman elindeki feneri uysalca oğluma verdi. Billy az sonra donmuş yiyeceklerin bulunduğu
buzdolaplarının cam kapaklarına, ışıkla adını yazmaya çalışıyordu. Kadın da Billy'yl gördüğüne çok sevinmiş
gibiydi. Bir süre sonra yanıma geldiler. Hattie Turman güzel kızıl saçları yeni ağarmaya başlamış, uzun boylu
ve zayıf bir kadındı. Boynundaki süslü zincirden bir gözlük sarkıyordu. Galiba bu zincirleri orta yaşlı
kadınlardan başkalarının takmaları yasaktı.
«Stephanie burada mı, Davld?» diye sordu.
«Hayır. Evde.»
Kadın başını salladı. «Alan da öyle. Burada ne kadar nöbet tutacaksın?»
«Saat altıya kadar. »
«Bir şey gördün mü?»
«Hayır. Sisten başka bir şey görmedim.»
«'•îtersen. saat altıya kadar Billy benim yanımda kalsın.»
«ister misin, Billy?»
«Evet, lütfen.» Billv feneri başının üzerinde çeviriyor ve tavanda oluşan ışık oyunlarını seyrediyordu.
«Tanrı Steff'ni koruyacak. Aian'ı da.» Bavan Turman, Billy' yi elinden tutarak uzaklaştı. Kadın sakin bir
güvenle konuşmuştu, ama bakışlarından bu sözlere kendisinin de inanmadığı anlaşılıyordu.
Bes bucukta marketin arka tarafından heyecanlı se^er yükseldi. Đki kişi tartışıyordu. Başka biri, galiba Buddy
Eagleton, «Dışarı çıkarsanız delilik etmiş olursunuz!» diye bağırıyordu.
Birkaç fenerin ışığı gruba doğru çevrildi. Tartışmacılar marketin
ön tarafına doğru geldiler. Bayan Carmody'nin çığlığa benzeyen, alaylı kahkahası karanlığı yardı.
Karatahtaya sürtülen tırnakların hışırtısı kadar sinir bozucu bir sesti bu.
Konuşmalar arasında, Norton'un mahkeme salonlarını hatırlatan tenor sesi duyuldu. «Lütfen, izin verin de
geçelim.»
Yakınımdaki nöbetçi, gruptakilerin neden bağrıştıklarını anlamak için oradan ayrıldı. Ben yerimden
kıpırdamamaya karar verdim. O gürültü neyse, bana yaklaşıyordu zaten.
Mike Hatlen, «Lütfen,» diyordu. «Lütfen bu işi konuşalım.»
Norton, «Konuşulacak bir şey yok!» dedi. Artık yüzünü görebiliyordum. Yorgun, mutsuz ve kararlı bir ifadesi
vardı. Dümdüz Dünyacılara verilmiş olan iki fenerden birini almıştı. Kulaklarının arkasında dimdik duran saç
tutamları, aldatılmış bir kocanın boynuzlarına benziyordu. Başkanı olduğu grupta, sadece altı kişi kalmıştı.
Miller, «Bu çılgınlıkta diretme,» dedi. «Mike haklı. Doğru dürüst konuşalım. Bay McVey gaz ızgarasında tavuk
kızartacak. Oturup onları yeriz.» Norton'un karşısına dikildi.
Norton onu itti. Miller'ın kıpkırmızı olan yüzünde, sert bir ifade belirdi. «Öyleyse istediğini yap. Ama
peşindekileri kendi ellerinle öldürmüş olacaksın.»
Norton müthiş bir kararlılık ya da vazgeçilemeyecek bir saplantıyla, «Size yardım yollayacağız,» dedi.
Peşindekilerden biri alçak sesle bu fikri destekledi. Ama bir başkası usulca uzaklaştı. Şimdi grup beş kişiye
düşmüştü, isa'nın bile ancak on iki kişi bulabildiği düşünülürse, hiç de fena sayılmazdı doğrusu.
Mike Hatlen atıldı. «Dinle Brent, hiç olmazsa tavuklar pişinceye kadar bekle. Midenizde sıcak yemek olmalı.»
«Ve sana konuşmanı sürdürmen için fırsat vereyim, öyle mi? Bu oyuna kanmayacak kadar çok davaya girdim
ben. Zaten adamlarımdan altısını etkiledin.»
«Adamlarından mı?» Hatlen neredeyse inleyecekti «Adam" larından mı? Tanrım! Ne biçim konuşma bu?
Onlar insan... Biz oyun oynamıyoruz, burası da mahkeme salonu değil. Dışarıda bazı şeyler var. Onları nasıl
tanımlayacağımı bilmiyorum. Göz göre göre ölüme gitmek niye?»
Norton sanki çok eğlenmiş gibi, «Şeyler mi?» diye sordu. «Nerede? Adamların birkaç saatten beri nöbet
bekliyor. Onları gören oldu mu?»
«Arkada...»
Norton başını salladı. «Hayır, hayır, hayır. Bu konuyu kırk kez konuştuk. Biz dışarı çıkacağız.»
Biri, «Olamaz...» dedi. Yankılanarak çevreye yayılan bu ses, ekim akşamlarında alacakaranlıkta duyulan,
yaprak hışırtılarına benziyordu. «Olamaz... Olamaz...»
Biri tiz bir sesle sordu. «Bizi burada zorla mı tutacaksınız?» Bu Norton'un yandaşlarından biriydi. Çift odaklı
gözlük takmış, yaşlıca bir kadın. «Bizi engelleyecek misiniz?»
O yumuşak, «Olamaz...» yankısı kesildi.
Mike, «Hayır,» dedi. «Kimsenin sizi engelleyeceğini sanmıyorum.»
BÜly'nin kulağına bir şeyler fısıldadım. Oğlum şaşırdı, soru sorar gibi yüzüme baktı. «Haydi,» dedim. «Çabuk
ol.»
Billy uzaklaştı.
Norton parmaklarını saçlarının arasına soktu. Broadway'de sahneye çıkan bir aktörünki kadar hesaplı bir
hareketti bu. Testeresinin ipini boş yere çekerek küfrettiği ve kimsenin kendisini görmediğini sandığı sırada,
benim gözümde daha sevimliydi. Kurtulacaklarına gerçekten inanıp inanmadığını anlayamadım. Hâlâ da
anlamış değilim. Ama bence, başlarına gelecekleri biliyordu. Yaşamı boyunca inanmadan kullandığı mantık,
sonunda hain ve kudurmuş bir kaplan gibi ona saldırmıştı sanırım.
Norton huzursuzca çevresine bakındı. Sanki bir şeyler daha söylemek istiyordu. Sonra dört yandaşını
kasalara giden yollardan birine soktu. Grupta o yaşlıca kadından başka, yirmisinde şişman bir delikanlı, genç
bir kız ve başındaki golf kasketini geriye itmiş, blucinli bir adam vardı.
Norton benimle göz göze geldi. Gözleri büyüdü, bakışlarını benden kaçıracak oldu.
«Brent, bir dakika,» dedim.
«Artık bu konuyu daha fazla tartışmak istemiyorum. Özellikle seninle.»
¦
«Biliyorum. Ben senden sadece bir ricada bulunacaktım.» O sırada Billy koşarak yanıma geldi.
Oğlum elindeki paketi bana uzatırken, Norton kuşkuyla. «Nedir o?» diye sordu.
«Yüz metre çamaşır ipi,» dedim. Artık herkesin bize baktığının hayal meyal farkındaydım. Kalabalık, kasaların
ve bunlara giden geçitlerin gerisine birikmişti.
«Ne olacak yani?»
«Dışarı çıkmadan önce, ipin bir ucunu beline bağlamanı isteyecektim. Ben ipi bırakırım, ip gerildiği zaman,
sendeki ucu bir yere bağlarsın. Seçeceğin şey önemli değil. Bir arabanın kapı tokmağı bile olabilir.»
«Tanrı aşkına! Bunu neden Đstiyorsun?»
«Böylece, hiç olmazsa yüz metre ilerleyebildiğiniz! anlayacağım,» dedim.
Norton'un gözlerinde garip bir ifade belirip kayboldu. «Olmaz! »
Omuz silktim. «Pekâlâ. Şansın açık olsun.»
Golf kasketli adam birden, «istediğinizi ben yaparım, bayım,» diye atıldı. «Yapmamam için bir neden yok.»
Norton sert bir şey söyleyecekmiş gibi ona döndü, ama golf kasketli adam onu sakin sakin süzdü. Adam
kesin kararını vermiş Đnsanların rahatlığı içindeydi. Belli ki hiçbir kuşkusu yoktu. Norton da bunu fark etti ve
sesini çıkarmadı.
«Teşekkür ederim,» diye mırıldandım.
Pakedin kâğıdını çakımla yırttım. Çamaşır Đpi sert halkalar halinde, bir akordeon gibi açıldı. Bir ucunu kasketli
adamın beline gevşekçe bağladım. Adam ipi çözdü, ustalıkla yeniden bağladı. Kimseden çıt çıkmıyordu.
Norton tedirgin tedirgin, ağırlığını bir ayağından ötekine aktarıp duruyordu.
Kasketli adama, «Çakımı ister misin?» diye sordum.
«Çakım var.» Adam bana da aynı sakin küçümsemeyle bak-tı. «Sen sadece ipi salıver. Gerildiği zaman
çözerim.»
«Hazır mıyız?» Norton'un sesi fazla yüksek çıkmıştı. Şişman delikanlı, biri poposuna vurmuş gibi irkildi.
Norton yanıt alamayınca, çıkmak üzere döndü.
Elimi uzattım. «Şansın açık olsun.»
Norton tanımadığı, kuşku uyandıran bir nesneymiş gibi eli-^e baktı. Sonunda, «Size yardım göndereceğiz,»
diyerek çıkış kapısını itti. içeriye o hafif, acı koku girdi yine. Ötekiler de Nor-ton'u izlediler.
Mike Hatlen yanıma yaklaştı. Norton'un beş kişilik grubu, süte benzeyen ve ağır ağır hareket eden siste
duraklamıştı. Norton bir şeyler söyledi. Aslında sözleri duymam gerekirdi. Ama sis garip bir biçimde, sesleri
boğuyordu. Norton'un sadece sesini duydum, bir de iki üç hece. Uzaklardaki bir radyodan yükselen sesler
gibiydi. Grup yürümeye koyuldu.
Hatlen kapıyı aralık tutuyordu. Đpi açmaya başladım. Đyice gevşek bırakmaya özen gösteriyordum. Kasketli
adam ip gerilir gerilmez, onu belinden çözecekti. Dışarıda hâlâ ses yoktu. Billy yanımda hareketsiz
duruyordu, ama gövdesinin titrediğini hissediyordum.
Yine o garip duyguya kapıldım. Sanki o beş kişi siste uzak-laşmadılar da, birden görünmez oldular. Bir an
giysileri havada dans etti, sonra onlar da kayboldu. Sisin ne kadar yoğun olduğunu, insanları bir iki saniyede
yutuvermesinden anlıyordunuz.
ipin yarısını salıvermiştim. Bir anlık bir duraklamanın ardından, yine gerilemeye başlayınca, gerisini de
boşalttım. O sırada babamın bent Gregory Peck'in oynadığı Moby Dick filmine götürdüğünü hatırladım. Ve
galiba hafifçe gülümsedim.
Artık ipin dörtte üçü siste kaybolmuştu. Bir ucu yerde, Billy'nin ayağının yakınındaydı. Đp yine ellerimde
hareketsiz kaldı. Belki beş saniye hiç kımıldamadı. Derken bir buçuk metre kadarı boşaldı. Sonra birden
dalgalandı, çıkış kapısının yanına hızla çarptı.
Đpin altı metresi daha boşalırken, sol avucuma ateşten bir çizgi çizdi sanki. Sisin içinden titrek ve tiz bir çığlık
geldi. Bağıranın kadın mı, erkek mi olduğunu anlamak olanaksızdı.
Đpin bir kaç metresi daha çekildi. Kapıda yılan gibi, sağa sola kıvrılıyordu. Sonra sisten ulumaya benzer bir
ses yükseldi. Oğlum inledi. Hatlen donmuş gibi duruyordu. Gözleri iri iri .açılmış, ağzı çarpılmıştı. Dudakları
titriyordu.
Uluma aniden kesildi. Sessizlik sanki sonsuza kadar uzadı. Sonra o yaşlıca kadının bağırdığını duyduk. Bu
sefer ses çok
netti. Kadın, «Sırtımdan çekil!» diye çığlıklar atıyordu. «Ah, Tanrım Tanrım...»
Derken onun sesi de kesildi.
Đpin hemen hepsi elimden boşaldı. Avucum büsbütün yanıyordu artık. Sonra ip tamamen gevşedi. Ve sislerin
arasından bir ses yükseldi. Yüksek, boğuk bir homurtu. Ağzım kuruyuverdl.
Şimdiye kadar duyduğum seslerin hiçbirine benzemiyordu. Afrika'da bir çayırlıkta ya da Güney Amerika'da bir
bataklıkta geçen filmlerde duyduğumuz gürültüleri andırıyordu biraz. Koskocaman bir hayvanın sesiydi bu.
Ses yine duyuldu. Pes, vahşi ve korkunç... Bir daha kükredi... Sonra hafif hırıltılara dönüştü. Ve sonunda
duyulmaz oldu.
Amanda Dumfries titrek bir sesle, «Şu kapıyı kapatın,» dedi.
«Az sonra,» diye yanıt verip ipi toplamaya başladım. Đp sisten içeri süzülerek, ayağımın dibinde düzensiz
halkalar ve düğümler oluşturdu. Đpin öbür ucu kıpkırmızıydı. Bir metre kadaru.
Bayan Carmody, «Ölüm!» diye haykırdı. «Dışarı çıkmak ölmek demektir! Artık anladınız mı?»
Đpin ucu çiğnenmiş, lifler ve küçük pamuk parçaları birbirine karışmıştı. Pamuk parçacıklarının üzerinde kan
damlaları vardı.
Kimse Bayan Carmody'ye karşı çıkmadı bu kez.
Mike Hatlen kapıyı kapattı.
VII. Đlk Gece
Bay McVey ben on iki on üç yaşındayken, Bridgton'da kasaplığa başlamıştı. Küçük adını da, yaşını da
bilmiyordum. Adam küçük hava bacalarından birinin altına, gazla çalışan bir ızgara yerleştirmişti.
Havalandırma sistemi çalışmıyordu, ama herhalde bacalardan içeri yine de biraz hava giriyordu. Saat altı
buçukta süpermarketi kızarmış tavuk kokusu sardı. Bud Brown'in ar tık hiçbir şeye itiraz ettiği yoktu.
Korkudan uyuşmuştu belki de. Ama bence, adam mis gibi tavuk kokusuna fazla dayanamayacağını anlamıştı.
Çoğu kişi yemek yiyecek halde değildi. Ufak tefek,
çelimsiz McVey, beyaz önlüğünü takıp, tavukları kızarttı yine de. Kâğıt tabaklara ikişer parça koydu ve
bunları kafeterya usulü et tezgâhına dizdi.
Bayan Turman, Billy'yle bana birer tabak getirdi. Tavuğun yanında, meze bölümünden alınmış patates
salatası vardı. Zorla da olsa yemeye çalıştım. Ama Billy yemeğe elini bile sürmedi.
«Yemek yemen şart, koca adam,» dedim.
Oğium tabağını bir yana bıraktı. «Acıkmadım.»
«Yemek yemezsen büyümezsin.»
Billy'nin biraz gerisinde oturan Bayan Turman, bana bakarak başını usulca salladı.
O zaman, «Pekâlâ, Billy,» dedim. «Hiç olmazsa bir şeftali ye. Tamam mı?»
«Ya Bay Brown kızarsa?»
«Kızarsa, gelip bana haber ver.»
«Peki, baba.» Oğlum ağır ağır uzaklaştı. Sanki küçülmüş gibiydi. Ona bakarken yüreğim burkuldu.
McVey tavuk kızartmayı sürdürdü. Sadece birkaç kişinin yemesine aldırmadığı anlaşılıyordu. Yemek pişirmek
onu mutlu ediyordu. Daha önce de söyledim sanırım: Böyle olaylara göğüs germeye çalışmanın türlü yolları
vardır. Size inanılmaz gelebilir, ama gerçekten öyledir. Đnsan zihni bukalemun gibi, her koşula uyum
sağlamaya çalışır.
Bayan Turman'la ilaç bölümünde, yerde oturuyorduk. Müşteriler gruplara ayrılmışlardı. Bayan Carmody'den
başka yalnız oturan hiç kimse yoktu. Myron'la arkadaşı Jim yine birlikteydiler. Biraların durduğu buzdolabının
önünde sızmışlardı.
Nöbetçiler aralıklardan dışarı bakıyorlardı, içlerinde Ollie de vardı. Tavuk butu yiyerek bira içiyordu. Süpürge
saplarından yapılan meşaleler çuvallara dayanmıştı. Yanlarında da çakmak gazı kutuları duruyordu... Ama
galiba kimse bu meşalelere eskisi kadar güvenmiyordu, artık. O dehşet verici homurtuyu duymuş, ucu
çiğnenmiş ve kana bulanmış çamaşır ipini görmüşlerdi. Dışarıdaki yaratık bizi ele geçirmek isterse, bunu
başaracaktı. Yaratık ya da yaratıklar.
Bayan Turman, «Bu gece kötü şeyler olacak mı dersin?» diye sordu. Sesi sakindi, ama gözlerinde korku ve
acı vardı.
«Hattie, hiç bilmiyorum...»
«Billy'yi yanımda bırak. Davey, ben... çok korkuyorum.» Alayla güldü. «Evet, dehşete kapıldım. Billy yanımda
olursa o kadar korkmam. Oğlunun da içi rahat eder.» Gözleri yaşlarla parlıyordu.
Eğilerek omzuna vurdum.
Kadın, «Alan için öylesine endişeliyim ki,» diye sürdürdü. «O öldü Davey. Yüreğim bana onun öldüğünü
söylüyor.»
«Hayır, Hattie. Bunu bilmezsin.»
«Öldüğünü hissediyorum. Senin- de Stephanie'yle ilgili bazı kaygıların yok mu?»
Yalan söyledim. «Yok canım...»
Bayan Turman boğulur gibi bir ses çıkardı, sonra da elini ağzına bastırdı. Gözlüğünün camları loş ve puslu
ışıkları yansıtıyordu.
«Billy dönüyor,» diye mırıldandım.
Oğlum şeftali yiyordu. Hattie Turman ona yanına oturmasını Đşaret etti. «Şeftalini bitir, sonra sana şeftali
çekirdeği ve biraz iplikle küçük•; bir adam yapmasını öğreteceğim.»
Billy kadına neşesiz neşesiz gülümsedi.
Saat sekizde yeni nöbetçiler yerlerini aldılar. 011le de yanıma geldi. «Billy nerede?»
«Arkada,» dedim. «Bayan Turman'la beraber. Oyuncak yapt-yorlar. Şeftali çekirdeğinden adamlar,
kesekâğıttarırvdan maskeler, elmalardan bebekler yapıldı bitti. Şimdi McVey ona pipo temizlemek için
kullanılan tellerle adam yapmasını öğretiyor.»
Ollie birasından bir yudum aldı, «Dışarıda bir şeyler dolaşıyor.»
Ona telaşla baktım. Bakışlarıma sakin sakin karşılık verdi. Sonra da, «Sarhoş değilim,» dedi. «Sarhoş olmaya
çalıştım, ama başaramadım. Keşke sızabilsem, Dave.»
«Ne demek dışarıda bir şeyler dolaşıyor?»
«Ne olduğunu kesin bilmiyorum. Walter'a sordum. O da aynı duyguya kapıldığını söyledi. Sisin bir
bölümünün birdenbire daha koyulaştığını. Bazen koca bir gölgeye benziyor. Bazen küçük
92
rinlere doğru pike yaparak pembe böcekleri kaptılar. Karanlıkta bazen bir şey homurdanıyordu. Gece yarısına
doğru, bir yaratık uzUn uzun «Aaaa-rrruuuuu!» diye haykırdı. Herkes korku ve merakla karanlıklara doğru
döndü. Belki iri bir erkek timsah, bataklıkta böyle bağırırdı.
Olaylar Miller'ın tahmin ettiği gibi gelişti. Sabaha doğru Bayan Carmody altı yandaş daha kazandı. Kasap
McVey de onların arasındaydı. Kollarını kavuşturmuş, kadına bakıyordu.
Bayan Carmody'nin bütün sinirleri gerilmişti sanırım. Uykuya hiç ihtiyaç duymuyor gibiydi. Vaaz veriyor,
dehşet verici konuşması uzadıkça uzuyordu. Herhalde doruk noktasına da erişecekti. Çevresindekiler onunla
birlikte mırıldanmaya başladılar. Gerçek inançlılar gibi, farkına varmadan öne arkaya sallanıyorlar, ışıldayan
gözleriyle boş boş bakıyorlardı. Kadının büyüsüne kapılmışlardı.
Bayan Carmody'nin konuşması amansızca sürerken, onunla ilgilenmeyenler biraz uyumak için mağazanın
arka tarafına çekildiler. Saat üçte Ollie'nin çıkış kapısına en yakın olan kasanın altına, yiyecek dolu bir torba
koyduğunu gördüm. Ollie yarım saat sonra ikinci torbayı da onun yanına bıraktı. Bunu benden başka fark
eden yok gibiydi. Billy, Amanda ve Bayan Turman artık rafları boşalmış olan soğuk etler bölümünde
uyuyorlardı. Onlara katıldım ve rahatsız bir uykuya daldım.
Sonra Ollie beni sarsarak uyandırdı. Bileğimdeki saate baktım. Dördü çeyrek geçiyordu. Cornell de Ollie'nin
yanındaydı. Gözlüğünün gölgelediği gözleri pırıl pırıldı.
Ollie, «Vakit geldi, David,» dedi.
Heyecandan midem kasılmıştı. Amanda'yı uyandırdım. Amanda'yla Stephanie aynı arabaya binerlerse, neler
olabileceğini düşündüm bir an. Ama sonra bunu hemen unuttum. Bugün her şeyi oluruna bırakmak
zorundaydım.
Amanda o güzel yeşil gözlerini açarak bana baktı.
«Buradan kaçmaya çalışacağız. Gelmek ister misin?» diye sordum.
«Neden söz ediyorsun sen?»
Planımı anlatacağım sırada durdum ve Bayan Turman'ı da
uyandırdım. Böylece iki kez açıklama yapmak zorunda kalmaya, çaktım.
Pianı öğrendikten sonra, «Kokuyla ilgili sözlerin sadece bir varsayım, öyle değil mi?» dedi Amanda.
«Evet.»
Hattie Turman atıldı. «Bu benim için önemli değil.» Yüzü bembeyazdı. Uyumuş olmasına rağmen, gözlerinin
altında mor halkaları belirmişti. «Güneşi tekrar görebilmek için... her şey] yaparım. Her tehlikeyi göze
alabilirim.»
Güneşi tekrar görebilmek için. Hafifçe titredim. Kadın, kendi korkularımın merkezine çok yakın bir noktaya
parmak basmıştı. Norm'u yük kapısından sürükleyerek götürdüklerini gördüğümden beri, kaderimizden
kaçamayacağımıza inanmaya başlamıştım. Güneşi ancak sislerin arkasından görebiliyordunuz. Küçük bir
gümüş paraya benziyordu. Sanki dünyamızda değil de, Venüs gezegenindeydik.
Beni bu duruma getiren, sadece siste bekleşen o canavar yaratıklar değildi. Çelik çubuğu attığım zaman,
onların korku hikâyeleri yazarı Lovecraft'ın yarattığı ölümsüz yaratıklardan olmadıklarını anlamıştım. Zayıf
yanları olan, organik yaratıklardı onlar. Ama sis beni kötü etkiliyordu, insanın iradesini zayıflatıyor, gücünü
emiyordu. Güneşi tekrar görebilmek için. Bayan Turman haklıydı. Sırf bu bile, cehennemden geçmeye
değerdi.
Kadına gülümsedim. O da hafifçe gülümsedi.
Amanda, «Evet,» dedi.« Ben de geliyorum.»
Billy'yi hafifçe sarsarak uyandırdım.
Bayan Reppler kısaca, «Ben de sizinleyim,» dedi.
Et tezgâhının önünde toplanmıştık. Sadece Bud Brown yoktu. Bize teşekkür etmiş, ama önerimizi geri
çevirmişti. «Marketteki yerimi bırakamam,» demişti. Sonra da inanilmayaack kadar yumuşak bir sesle
eklemişti. «Ama Ollie'yi gideceği için suçlamıyorum.»
Beyaz emaye dolaptan, şimdi tatlımsı, kötü bir koku yükseliyordu. Bu bana Cape'de geçirdiğimiz hafta
bozulan buzdolabını anımsattı. «Belki de McVey'i Bayan Carmody'nin grubukir
son beklememelisiniz. «Ve sislerin arasından yeni bir günün tatlı güneşine çıktılar...» ya da, «Uyandığımız
sırada askerler yetişmişlerdi...» gibi bir şey. Hatta o bayat cümleyi bile yazacak değilim. «Meğer hepsi bir
düşmüş!»
Sanırım bu, babamın kaşlarını çatarak, «Alfred Hitchcock' vari bir son,» diye tanımladığı bitişlerden. Babam
bununla okuyucu ya da seyircinin kendi kendine karar vermesi gereken, anlaşılmaz sonları kastederdi. Ve
böyle hikâyeleri çok aşağı görürdü. Onların, «ucuz oyunlar» olduklarını söylerdi.
Hava kararırken 3 numaralı çıkışın yakınındaki bu motele eriştik. Artık araba kullanmak büsbütün tehlikeli
olmuştu, intihar demekti bu. Daha önce Saco ırmağını aşan köprüde şansımızı denedik. Köprü çarpılmış
görünüyordu, siste bunun karşı kıyıya uzanıp uzanmadığını anlamak da olanaksızdı... Ama bu kumarı biz
kazandık.
Artık yarını düşünmemiz gerekiyor, öyle değil mi?
Ben bu satırları yazdığım sırada, vakit gece yarısını çoktan geçti. Şimdi bire çeyrek var. Temmuzun yirmi
üçüncü günü başlamış oldu. Felaketin habercisi olan o fırtına çıktığından bu yana sadece dört gün geçti. Billy
şimdi motelin lobisinde, oraya sürüklediğim bir yatakta uyuyor. Amanda'yla Bayan Reppler de oğlumun
yanındalar. Bu satırları büyük bir cep fenerinin ışığında yazıyorum. Dışarıda pembe böcekler vızıldıyor ve
camlara çarpıyor. Arada sırada gürültü artıyor. O zaman bir kuşun böceklerden birini kaptığını anlıyorum.
Cipte benzin var hâlâ. Bunun yine yüz yirmi beş kilometre yol almamıza yeteceğini sanıyorum. Tabii buradan
da benzin alabilirim, ileride bir benzin istasyonu var. Elektrikler kesik, ama lastik boruyla depoya benzin
çekebilirim.
Gelgelelim bunun için dışarı çıkmam gerekecek.
Eğer buradan ya da ileride bir yerden benzin alabilirsek, yolumuza devam edebiliriz. Anlayacağınız bir
amacım var. işte size açıklamak istediğim son şey buydu.
Ama bir türlü emin olamıyorum. Belki benimki sadece bir, hayaldi. Bir dileğimin gerçekleştiğini sandım belki.
Hayal ol* masa bile, kurtulma olasılığımız çok zayıftı. Kaç kilometre gideceğiz? Kaç köprüyü aşacağız? Kaç
yaratıkla karşılaşacağız? Oğ-
Sis F. 12
rer maske halini aldı. Kızlar, yani süveterler, kısa etekler ya <ja bol paçalı pantolonlar giymiş olan öğrenciler,
birer fareye dönüşüyorlardı. Önce bu sahne beni korkutmadı. Hatta biraz gQ|. düm de. Gördüğümün bir tür
hayal olduğunu biliyordum. Olanları bir süre kayıtsızca seyretmeyi de başardım.
Sonra bir kız sevgilisini öpmek için ayaklarının ucunda yük-seldi. O zaman dayanamadım. Siyah boncuk gibi
gözler, çarpıl-mış kıllı bir surat ve fırlamış dişler...
Oradan ayrıldım.
Bir süre dalgın dalgın lobide durdum. Koridorun dibinde bir tuvalet vardı. Ama onu geçip merdivene
yöneldim.
Sporcuların giyinme odası üçüncü kattaydı. Son basamakları koşarak çıkmak zorunda kaldım. Kapıyı açarak
duşlu bölmelerden birine kendimi attım. Merhem, terli üniforma ve yağlanmış deri kokuları arasında kustum.
Müzik çok aşağılarda kalmıştı. Buranın sessizliği el değmemiş gibiydi. Rahatlamıştım.
Yolda bir 'Dur' işareti vardı. O baloyu anımsamak beni anlayamadığım bir nedenle heyecanlandırmıştı.
Titremeye başladım.
Nona kara gözleriyle bana baktı. «Şimdi mi?» Gözlerinin içi gülüyordu.
Ona yanıt veremedim. Sarsılıyordum. Nona benim yerime, «Evet» der gibi, başını ağır ağır salladı.
7 numaralı karayolunun bir uzantısına saptım. Herhalde yazın bu yoldan kereste taşıyorlardı. Fazla
ilerlemedim. Kara saplanıp kalmaktan korkuyordum. Farları söndürdüm. Karlar sesiz-ce ön camda
toplanmaya başladılar.
Nona âdeta şefkatle, «Seviyor musun?» diye sordu.
Gırtlağımdan birtakım sesler yükseliyordu. Sanki biri çekip çıkarıyordu bunları. Kapana sıkışmış bir tavşan
gibiydim.
Nona, «Burada,» dedi. «Hemen burada.»
Delice seviştik.
Az kalsın anayola çıkamayacaktık. Kar temizleme makinesi
karanlık gecede turuncu farlarını pırıldatarak geçmiş ve yolumuzun üzerine kardan bir duvar çekmişti.
Polis arabasının bagajında bir kürek vardı. Karları temizlemek yarım saat sürdü. Artık gece yarısı
yaklaşıyordu. Ben karla uğraşırken, Nona polis radyosunu açmış ve bilmemiz gereken şeyleri öğrenmişti.
Blanchette'le kamyonetin sahibi olan çocuğun cesetleri bulunmuştu. Polis arabasını da bizim aldığımızı
sanıyorlardı. Polisin adı Essegian'dı. Komik bir addı bu. Galiba vaktiyle Essegian adında ünlü bir beyzbolcu
vardı. Dodgers takımında mı oynuyordu ne? Belki de ben onun yakınlarından birini öldürmüştüm. Polisin
adını öğrenmek beni rahatsız etmedi. Adam bizi fazla yakından izlemiş, işimize de karışmaya kalkışmıştı.
Anayola çıktık.
Nona'nın heyecanını hissediyordum. Şiddetli, sıcak, alev alev yanan bir heyecan. Ön camı kolumla
temizlemek için bir an durdum. Sonra yolumuza devam ettik.
Batı Castle Rock'tan geçtik. Nona'nın bana nereye sapacağımızı söylemesine gerek kalmadı. Karlı bir levhada
«Stackpole Yolu» yazılıydı.
Kar temizleme makinesi bu tarafa gelmemişti. Ama bizden önce bu yoldan bir arabanın geçmiş olduğu
anlaşılıyordu. Huzur suzca uçuşan karlarda yeni lastik izleri vardı.
Bir buçuk kilometre. Bir kilometre. Nona'nın o şiddetli heyecanını ve ihtiyacını hissettim. Ve sinirlerim tekrar
gerildi. Bir virajı aldık. Đleride Elektrik Şirketinin parlak turuncu kamyonlarından biri belirdi. Kan kırmızısı uyarı
lambaları göz kırpıyordu. Kamyon yolu kapatmıştı.
Nona'nın öfkesini tahmin edemezsiniz. Aslında bu ikimizin de öfkesiydi. Çünkü olanlardan sonra, artık
Nona'yla tek kişiydik. Nona çılgına dönmüştü. Artık herkesin bize düşman olduğuna inanıyordu.
Önümüze iki teknisyen çıktı. Biri karanlıkların arasında bir gölge gibiydi. Öbürü ise bir cep fenerini tutuyordu.
Dönerek bize doğru geldi. Fenerin ışığı kanlı bir göz gibi oynayıp duruyordu. Hissettiklerimiz sadece kin
değildi. Korku da vardı. Son anda her şeyi elimizden kapıverecekleri korkusu.
Adam bağırıyordu. Camı indirdim.
«Buradan geçemezsiniz! Bowen yolundan dönün! Burad kopuk bir elektrik teli var! Sakın...»
a
Kamyonetten inip çifteyi kaldırdım ve ona iki namluyla birden ateş ettim. Geriye doğru fırlayarak turuncu
kamyona daya~ nıp kaldı. Ben de sendeleyerek, geri geri polis arabasına gittim Adam bana hayretle bakıyor,
ağır ağır, santim santim aşağı |<a,' yiyordu. Sonunda karların içine yuvarlandı.
Nona'ya, «Başka mermi kovanı var mı?» diye sordum.
«Evet.» Nona onları uzattı. Çifteyi açarak boş kartuşları attım. Silahı tekrar doldurdum.
Adamın arkadaşı doğrulmuş, gözlerine inanamıyormuş gibi bana bakıyordu. Bir şeyler haykırıyordu, ama
rüzgâr sesini boğuyordu. Bir soruya benziyordu bu. Ama önemli değildi. Onu öldürecektim. Adama doğru
gittim. Orada öylece duruyordu. Ben çifteyi kaldırdığım zaman bile kımıldamadı. Ne olduğunu
kavrayamamıştı sanırım. Bütün bunların bir düş olduğunu sanıyordu galiba.
Tek el ateş ettim. Ama aşağı doğru nişan almıştım. Yerden havalanan karlar, adamın üzerine döküldü. Adam
o zaman dehşetle bir kez haykırdı. Sonra da koşmaya başladı. Yoldaki kopuk telin üzerinden atladı. Bir daha
ateş ettim, ama onu yine vuramadım. Adam karanlıklara karıştı. Onu unutabilirdim. Bizi engelleyemezdi artık.
Polis arabasına döndüm.
«Yürümemiz gerekiyor,» dedim.
Yerde yatan ölünün yanından geçip, tükürüyor gibi bir ses çıkaran kopuk telin üzerinden atladık. Yoldan
ilerledik. Kaçan adamın aralıklı ayak izlerini takip ediyorduk. Nona bazen dizlerine kadar kara gömülüyordu.
Ama yine de benden bir adım ilerideydi, ikimiz de kesik kesik soluyorduk.
Bir tepeye tırmandıktan sonra dar bir vadiye indik. Bir yamaçta hafifçe yana eğrilmiş, boş bir kulübe gördük.
Pencerelerinde cam yoktu. Nona durup kolumu tuttu.
«Đşte,» diyerek karşı yamacı işaret etti. Parmakları paltomun üstünden bile canımı yakıyordu. Çok güçlüydü
eli. Yüzünde çok belirgin, zafer dolu bir gülümseme sardı. Donmuş gibiydi gülümsemesi. «Đşte. Đşte.»
Bir mezarlığı gösteriyordu.
Düşe kalka yamacı tırmandık. Kar kaplı, taş bir duvarın üzerinden atladık. Buraya ben de gelmiştim eskiden.
Gerçek annem Castle Rock'lıydı. Babamla hiçbir zaman bu kentte oturmamışlardı, arna aile mezarlığı
buradaydı. Bunu anneme Castle Rock' da yaşayan ve ölen büyükannemle büyükbabam armağan etmişlerdi.
Betsy'ye âşık olduğum günlerde, mezarlığa sık sık gelirdim. John Keats ve Percy Shelley'in şiirlerini okumak
için. Belki bunun ancak küçük bir çocuğa yaraşacak, gülünç bir şey olduğunu düşünüyorsunuzdur. Ama ben
aynı fikirde değilim. Şimdi bile... Kendimi burada annemle babama yakın hissediyordum. Đçim rahatlıyordu.
Ama Ace Merrill beni dövdükten sonra, bir daha mezara adımımı atmamıştım. Nona beni mezarlığa
getirinceye kadar.
Gevşek karda kayıp düştüm. Bileğim burkuldu. Ama ayağa kalkarak yürümeyi sürdürdüm. Çifteyi bir koltuk
değneği gibi kullanıyordum. Sessizlik inanılmayacak kadar yoğundu. Sonsuzluğa uzanıyordu sanki. Kar
düzgün, yumuşak çizgiler halinde yağıyor, çarpılmış taşların ve haçların üzerinde toplanıyor, aşınmış bayrak
direklerini hemen hemen tepelerine kadar gömüyordu. Bu direklere ancak Anma Günü ve Gaziler
Bayramında bayrak çekilirdi. Bu derin sessizlik korkunçtu. Đlk kez dehşete kapıldım.
Nona beni mezarlığın öbür ucunda, bir tepenin yamacına kurulmuş taş bir yapıya doğru götürdü. Kapalı bir
mezarlıktı bura-' sı. Karın beyaza boyadığı bir mahzen. Nona'da anahtar vardı. Onda anahtar olacağını
biliyordum. Tokmağın çevresindeki karları üfleyerek temizledi ve kilidi buldu. Dönen anahtarın tıkırtısı sanki
geceyi tırmalıyordu. Nona yaslanınca, kapı içeri doğru açıldı.
Burnumuza gelen koku, sonbahar kadar serindi. Hollis'lerin mahzenindeki hava kadar serin. Ben ancak az
ötemi görebiliyordum. Taş zemine yapraklar saçılmıştı. Nona içeri girdi, duraklayarak omzunun üzerinden
bana baktı.
«Olmaz,» dedim.
Nona, «Seviyor musun?» diye sorup güldü.
Karanlıkta her şeyin birleşmeye başladığını seziyordum. Geçmiş, şimdi ve gelecek ...Kaçmak istiyordum.
Bağırarak kaçmak. Bütün yaptıklarımı geri alacak kadar hızlı koşmak.
Nona orada durmuş bana bakıyordu. Dünyanın en güzel kı-
zıydı o. Benim olan tek şey. Ellerini vücudunda dolaştırarak bir işaret yaptı. Bunun ne olduğunu size
söyleyemeyeceğim. Görseydiniz, ne olduğunu hemen anlardınız.
Đçeri girdim. Nona kapıyı kapattı.
Mahzen karanlıktı, ama her şeyi rahatlıkla görebiliyordum Đçerisini ağır ağır dolaşan, yeşil bir ateş
aydınlatıyordu. Alevler duvarlara tırmanıyor, yaprak dolu zeminde yılan gibi kayıyordu. Mezarlığın ortasında
üzerine tabut konulan bir masa vardı. Masaya solmuş gül yaprakları serpilmişti. Sanki çok eskiden bir gelin
yapmıştı bunu. Nona eliyle dipteki küçük bir kapıyı gösterdi. Üzerinde hiçbir işaret olmayan, küçük bir kapıydı
bu. O kapı bende korku uyandırdı. Galiba artık her şeyi anlamıştım. Nona beni kullanmış, bana gülmüştü.
Şimdi de beni mahvedecekti.
Ama duramadım. O kapıya doğru gittim. Bunu yapmak zorundaydım. Zihinlerimiz arasındaki gizli telgraf hâlâ
çalışıyordu. Şimdi Nona'nın sevincini ve zafer duygusunu hissediyordum. Kor kunç, delice bir sevinçti.
Titreyen elimi kapıya doğru uzattım. Bunun üzerini de yeşil alevler sarmıştı.
Kapıyı açtım ve içerideki şeyi gördüm.
Đçeride o kız vardı. Đlk sevgilim. Gözlerime bomboş bakıyordu. Çalınmış öpücük kokuyordu. Çırılçıplaktı.
Vücudu boynundan kasığına kadar yarılmış, bütün vücudu bir rahme dönüştürülmüştü. Ve içinde bir şeyler
yaşıyordu. Fareler. Onları göremiyor, ama sevgilimin içinde kıpırdandıklarını duyuyordum. Bir dakika sonra
sevgilimin kurumuş dudaklarını açacağını ve bana sevip sevmediğimi soracağını da biliyordum. Geri geri
gittim. Her yanım uyuşmuştu. Beynim sanki kara bir bulutun üzerinde uçuyordu.
Nona'ya döndüm. Gülüyordu, ellerini bana doğru uzatmıştı. Birdenbire kafamda şimşek çaktı sanki. Her şeyi
anladım. Anladım. Son sınav. Son deneme. Sınavda başarılı olmuştum. Artık özgürdüm.
Tekrar kapıya döndüm. Ama kapı falan yoktu. Đçinde bulunduğum yer, taş bir mezardı.
Nona'ya doğru yürüdüm. Yaşamım demek olan kıza... Kollarını boynuma dolayarak beni kendisine çekti. Ve
aynı anda değişmeye başladı. Vücudu dalgalandı, mum gibi eğrildi. O iri kara
F. 13
Richard başını kaldırıp duvara baktı. Karısının fotoğrafı yok olmuştu!
Richard uzun bir süre gözleri duvarda, öyle oturdu. En azından ona uzun bir süre kımıldamadan oturmuş gibi
geldi. Resmin asılı olduğu yere bakıyor, gözlerine inanamıyordu. Şokun ser-semliğinden, aygıttan yayılan bir
koku kurtardı onu. Çocukluğundan hatırladığı bir kokuydu bu. Sihirli topu hatırladığı gibi. Koku oyuncak
trenin transformatöründen yükseliyordu. Böyle zamanlarda aygıtı soğuması için kapatmak gerekirdi.
Richard da öyle yapacaktı.
Ama bir dakika sonra.
Richard ayağa kalkıp uyuşmuş bacaklarıyla duvara doğru yürüdü. Parmaklarını tahta kaplamaya sürdü.
Fotoğrafı oraya asmıştı. Tam şu noktaya. Ama resim orada değildi artık. Fotoğrafın asılı olduğu çengel de
öyle. Çengeli tahtaya vidalarken açtığı delik bile kaybolmuştu.
Hepsi yok olmuştu.
Dünya birden kararmaya başladı. Richard sendeleyerek geri geri gitti. «Bayılacağım,» diye düşündü. Ama
baş dönmesi geçinceye kadar kendisini tutmayı başardı.
Az önce Lina'nın fotoğrafının asılı olduğu duvara arkasını dönüp, yeğeninin çeşitli parçalardan oluşturduğu
bilgisayara baktı.
Nordhoff'un sesi kafasında yankılandı. «Bu aygıt sizi şaşırtabilir. Şaşırtabilir. Şaşırtabilir. Evet, bin dokuz yüz
ellilerde bir çocuk zamanda geri giden parçacıkları bulduğuna göre, dâhi yeğeniniz bilgisayar parçaları, teller,
basit motorlar ve transformatörlerle kimbilir neler yapabilir? Öyle şaşırırsınız ki, çıldır mak üzere olduğunuzu
sanırsınız.»
Transformatörün kokusu daha da keskinleşmişti. Ekranın iki yanındaki yarıklardan dumanlar çıktığını
görüyordu. Bilgisayarın gürültüsü de artmıştı. Artık aygıtı kapatmanın zamanı gelmişti. Jon çok zeki bir
çocuktu, ama bu çılgın bilgisayarın bazı kusurlarını gidermeye vakit bulamamıştı anlaşılan.
Acaba Jon bilgisayarın bunu yapacağını biliyor muydu?
Richard kendisini bir bilimkurgu hikâyesinin kahramanı gibi hissediyordu. Yeniden ekranın başına geçip
yazmaya koyuldu.
«Karımın fotoğrafı duvarda asılı.»
Genç adam bir an bu cümleye baktı. Sonra tuşlara doğru eğildi ve Uygulama düğmesine bastı.
Duvara bir göz attı.
Lina'nın fotoğrafı eski yerindeydi şimdi.
Richard, «Tanrım...» diye fısıldadı. «Tanrım...»
Yanağını ovuşturdu. Ekrana bir göz attı. Bomboştu yine. Sonra parmaklarını tuşlarda dolaştırdı.
«Odamın zemini çıplak.»
«Ekleme» düğmesine basarak bir cümle daha yazdı. «Küçük bir bez keseye konulmuş, yirmi dolarlık on iki
altın dışında.»
Uygulama düğmesine uzandı.
Gözlerini yere dikmişti. Şimdi yerde ağzı büzülmüş, beyaz pamukludan bir kese vardı. Kesenin üzerine rengi
uçmuş siyah mürekkeple, «Wells Fargo» yazılmıştı.
Richard kendisininkine hiç benzemeyen bir sesle, «Sevgili Tanrım,» dediğini duydu. «Sevgili Tanrım... Sevgili
merhametli Tanrım...»
Belki de Yaradanın adını dakikalarca, hatta saatlerce yineleyecekti. Tam o sırada bilgisayar «bip-bip» diye bir
ses çıkar maya başladı. Ekranın üst bölümünden bir cümle gelip geçiyordu. «Fazla yükleme.»
Richard telaşla bütün düğmeleri kapattı ve sanki cehennemin bütün zebanileri peşindeymiş gibi, çalışma
odasından fır ladı.
Ama dışarı çıkmadan önce, küçük keseyi kapıp pantolonunun cebine soktu.
Richard o akşam Nordhoff'a telefon etti. Dışarıda soğuk kasım rüzgârı ağaçların arasında dolaşarak, ahenksiz
bir şarkı mırıldanıyordu. Seth'in grubu aşağıda. Bob Seger'in bir parçasını katletmekle meşguldü. Lina ise
tombala oynamak için kilise toplantısına gitmişti.
Nordhoff, «Aygıt çalışıyor mu?» diye sordu.
Richard, «Gerçekten çalışıyor,» diyerek elini cebine soktn ve bir altın çıkardı. Epey ağırdı. Bir Rolex saatten
daha ağır^ «Bir yanında bir kartalın sert profili vardı. Bunun altında bir tarih yazılıydı: 1871. «Aygıt
inanamayacağınız bir biçimde çalış,, yor.»
Nordhoff sakin sakin, «Belki olanlara inanırım,» diye karşı-Iık verdi. «Jon çok zeki bir çocuktu. Ve sizi de çok
severdi Bay Hagstrom. Ama dikkatli olun. Çocuk, yine de çocuktur. Zeki o|Sa da olmasa da, bu böyledir. Ve
sevgi yanlış yönlendirilebilir. M9 demek istediğimi anlıyor musunuz?»
Richard yaşlı adamın ne demek istediğini hiç anlayamamıştı. Ateşi çıkmış gibi, her yanı yanıyordu. O günkü
gazetede altının bir onsunun 514 dolar olduğu yazılıydı. Altınları tartmıştı. Paketleri tarttığı baskülde.
Altınların her biri aşağı yukarı 4.5 ons-du. Piyasa fiyatlarına göre, altınlar 27.756 dolar ediyordu. O altınları
sikke halinde satarsa, bunun dört katını alabilirdi.
«Bay Nordhoff buraya gelebilir misiniz? Şimdi, bu gece.»
Nordhoff, «Hayır,» dedi. «Bunu istediğimi sanmıyorum, Bay Hagstrom. Bence bu Jon'la sizin aranızda
kalmalı.»
«Ama...»
«Söylediklerimi unutmayın. Ve Tanrı aşkına dikkatli olun.» Bir çıtır oldu. Nordhoff telefonu kapatmıştı.
Richard yarım saat sonra kendisini yine çalışma odasında buldu. Bilgisayara bakıyordu. Açık Kapalı yazılı
düğmeye dokundu, ama aygıtı çalıştırmadı. Nordhoff iki kez, «Tanrı aşkına dikkatli olun,» demişti. Evet,
dikkatli davranması gerekiyordu. Böyle bir şeyi başarabilen bir makine, daha kimbilir neler yapabilirdi.
Richard'ın bu konuda hiçbir fikri yoktu... Belki de bu yüzden, bu çılgınca olayı daha kolay kabul edebiliyordu,
ingilizce öğretmeni ve önemsiz bir yazardı. Teknisyen değildi. Çocukluğundan beri makinelerin ve elektrikli
aygıtların nasıl çalıştıklarını öğrenememişti. Gramafoniarın, benzin motorlarının, telefonların, televizyonların,
hatta tuvaletteki sifonun. Yaşamı ilkelerden çok, olayları anlamakla geçmişti. Burada da durum farklı mıydı?
Richard bilgisayarı çalıştırdı. Ekranda yine aynı cümle belirdi. «Doğum günün kutlu olsun, Richard Amca!
Jon.» Genç adam Uygulama düğmesine bastı ve Jon'un mesajı kayboldu.
Richard birdenbire, «Bu aygıtın ömrü pek uzun olamaz,» diye düşündü. «Jon ölmeden önce hâlâ bunun
üzerinde çalışıyordu. Bundan eminim. Zavallı bol bol vakti olduğunu sanıyordu tabii. Richard amcasının
doğum günü üç hafta sonraydı...»
Ama Jon'un yaşamı sona ermişti, istenenleri getirebilen, istenmeyenleri ortadan kaldırabilen bu şaşırtıcı
bilgisayar, birkaç dakika çalıştıktan sonra koku ve duman çıkarıyordu. Jon bilgisayarı kusursuz hale getirme
fırsatını bulamamıştı.
Daha çok vakti olduğuna inanıyordu demek.
Ama bu düşünce yanlıştı. Tamamen yanlıştı. Richard biliyordu bunu. John'un ifadesiz yüzünde, sakıngan
davranışlarında ve kalın camlı gözlüğünün gölgelediği gözlerinde güven yoktu hiç. Zamanın getireceği
rahatlıklara inandığını belirten bir şey de... O gün daha önce kullandığı sözcük neydi Richard'ın? Şanssız.
Tam Jon'a uygun bir sözcüktü. Jon gerçekten şanssızdı. Çocuğun gelecekten korktuğu öylesine belliydi ki,
Richard bazen ona sarılmak, «Biraz neşelen,» demek istemişti: «Bazen mutlu sonlar da olur. iyiler her zaman
genç yaşta ölmezler.»
Richard sonra Roger'in büyülü topu kaldırıma atıp kırmasını düşündü. Topu olanca gücüyle yere vurmuştu.
Plastik top parçalanmış ve oyuncağın içindeki büyülü sıvı... yani su... akıp gitmişti. Şimdi bu sahneyle kaza
sahnesi birbirine karışıyordu. Kamyonetin yan tarafında, «Hagstrom Toptan Teslim» yazılıydı. Kamyonet kır
yolundaki bir uçurumdan aşağı yuvarlanıyor, burun üstü uçurumun dibine çakılıyordu. Fazla bir gürültü
çıkmıyordu. Önemsiz bir ses duyuluyordu sadece. Roger gibi önemsiz. Richard hiç istemediği halde,
ağabeyinin karısının parçalanarak bir kan ve kemik yığını halini almasını seyretti. Jon'un arabanın içinde
yandığını, haykırdığını ve kömür olduğunu gördü.
Jon yaşama güvenmiyordu. Umudu da yoktu. Zamanının dolmak üzere olduğunu sezmiş bir hali vardı
çocuğun. Ve sonunda haklı çıkmıştı.
Richard boş ekrana bakarak, «Bu ne anlama geliyor?» diye mırıldandı.
F. 14
dön mü?» diye sordu. Ona Will Amcanın adını koymuşla^ Will Amca bazen, «Rodeo şampiyonları Will'le Bil,»
diyerek ç/ cuğun saçlarını karıştırırdı. Sık sık yinelediği bir sözdü bu. Tipu «Rüzgâr ıslık çalabilir, ama şarkı
söyleyemez,» sözü gibi...
Will Amca altı yıl önce ölmüş, Đda Yenge bu evde yalm2 başına yaşamayı sürdürmüştü. Bir hafta önce de kriz
geçirmi» ve son nefesini vermişti. Bili, Hal'e haber vermek için şehirlerarası telefonla kardeşini aradığı
zaman, «Çok ani oldu,» demişti. Sanki bilebilirmiş gibi. Bir insanın ne zaman öleceğini kim bilebilirdi? Đda
Yenge yalnız başına ölmüştü.
Hal, «Evet,» dedi. «Düşündüm.»
Đki kardeş evi dolaştılar, Büyüdükleri bu yuvayr. Gemilerde çalışan babaları, onlar küçükken ortadan
kaybolmuştu. Bili babasını hayal meyal anımsadığını iddia ediyordu. Ama Hal'in babasıyla ilgili hiçbir anısı
yoktu. Anneleri de Bill on, Hal de sekiz yaşındayken ölmüştü. Đda Yenge onları bir otobüse bindirip
Hartford'dan buraya getirmişti, iki kardeş burada büyümüş, bu evden üniversiteye gitmişlerdi. «Evi özledim,»
dedikleri zaman, bu evi kastetmişlerdi. Bili, Maine'de kalmıştı. Şimdi Portland'da avukatlık yapıyordu, işinde
oldukça başarılıydı.
Hal, Petey'in evin doğu tarafındaki birbirine karışmış böğürtlenlere doğru gittiğini fark ederek, «Oraya
yaklaşma,» diye seslendi.
Petey soru sorar gibi ona baktı. Hal oğluna duyduğu sevgiyle sarsıldı. Ve birden aklına yine maymun geldi.
Petey, «Ama neden, baba?» diye sordu.
Bili, «Eski kuyu oralarda bir yerde olacak,» dedi. «Açıkçası, tam yerini unuttum. Baban haklı, Petey, oraya
yaklaşmamalısın. Dikenler her yanınl çizer, öyle değil mi, Hal?»
Hal dalgın dalgın, «Öyle,« diye mırıldandı. Petey uzaklaştı. Arkasına hiç bakmıyordu. Sonra Dennis'in suda
taş sektirdiği, çakıllı dar kıyıya indi. Hal göğsünde bir şeyin biraz gevşediğin^ hissetti.
Belki Bili eski kuyunun nerede olduğunu unutmuştu. Ama Hal o gün akşama doğru, kuyuyu eliyle koymuş
gibi buldu. Orava
varmak için aralarından geçtiği dikenler eski flanel ceketini yırttılar- gözlerini oymaya kalkıştılar. Hal
kuyunun yanında du-Lp, üzerine kapatılmış çürük tahtalara baktı. Bir an düşündü ve yere diz çöktü. Dişleri
arka arkaya iki el ateş edilmiş gibi çatlıydılar. Hal tahtalardan ikisini yana çekti.
Boğulmakta olan biri, taş kuyunun dibinden Hal'e baktı. Ağzı çarpılmış, gözleri büyümüştü. Hal inledi. Sesi
yüksek değNdi. ^rna yüreğinde çok şiddetli bir yankı yapmıştı bu ses. .Kara sudaki kendi yüzüydü.
O maymunun suratı değil. Hal bir an onun maymunun suratı olduğunu sanmıştı.
Titriyordu adam. Bütün vücudu sarsılıyordu.
Onu kuyuya atmıştım. Onu kuyuya atmıştım. Tanrım, yalvarırım aklımı kaçırmış olmayayım. Onu kuyuya
atmıştım.
Kuyu Johnny McCabe'in öldüğü yaz kurumuştu. Bill'le Hal' in, Will Amcayla Đda Yengenin yanına
yerleşmelerinden bir yıl sonra. Will Amca artezyen kuyusu açtırmak için bankadan borç almıştı. Eski kuyunun
çevresini de böğürtlenler sarmıştı. Kurumuş olan kuyunun.
Ama şimdi kuyunun dibinde su vardı. Su geri gelmişti." Maymun gibi...
Hal bu sefer o anıyı kafasından kovamazdı. Orada çaresizlikle oturup, anıların canlanmasına izin verdi.
Onlarla birlikte sürüklenmeye çalıştı. Dev bir dalganın üzerinde kayan bir sörf-çü gibi: Sörfçü düşerse, dalga
onu ezecekti.
Hal o yazın sonlarına doğru, elinde maymunla usulca buraya gelmişti. Böğürtlenler olmuştu artık. Kokuları
keskin ve iç bayıltıcıydı. Kimse buraya gelip onları toplayamazdı. Ancak Đda Yenge bazen önlüğünün eteğine
birkaç avuç böğürtlen doldururdu. Hal o gün böğürtlenlerin fazla olgunlaşmış ve geçmeye başlamış
olduklarını fark etmişti. Bazıları çürümüştü. Bunlardan irine benzeyen, yoğun, beyaz bir su akıyordu. Yerdeki
uzun otların arasında ağustosböcekleri, insanı çıldırtacak bir şarkı tutturmuşlardı. «Riii-riii...» Sonu
gelmiyordu bunun.
Hal'in yüzünü dikenler çizmiş, yanaklarında kan damlaları belirmişti.
Çıplak kollarında da. Kendisini korumaya çalışmıyorrt. Duyduğu dehşet yüzünden körleşmişti. Hem
öylesine körleşrmv ti ki, az kalsın kuyuyu örten çürümüş tahtaların üzerine devrilecekti. Belki de dokuz metre
derinliğindeki kuyunun çamurlu dj-bine yuvarlanacaktı. Dengesini yitirmemek için kollarını açınca dikenler
yine derisini dağlamıştı. Hal işte bu olayı anımsadığı' için, Petey'i öyle sert bir sesle geri çağırmıştı.
Johnny McCabe'in öldüğü gündü bu. Hal'in en yakın arkadaşının. Johnny evlerinin arka bahçesindeki bir
ağacın tepesine bir kulübecik yapmıştı. Hal'le o yaz ağacın tepesinde uzun saatler geçirmişlerdi. Korsancılık
oynuyor, gölde hayali kalyonlar görüyor, topları ateşliyor, cunda yelkenini açıyor (Bu da neyse?), ge. miye
bordalamaya hazırlanıyorlardı. O gün Johnny ağaca dayalı el merdiveninden çıkıyordu. Daha önce belki bin
kez yaptığı gibi. Kulübeciğin hemen altındaki basamak çocuğun ellerinin arasında çatırdamış ve dokuz
metreden aşağı yuvarlanan Johnny'nin boynu kırılmıştı. Maymunun suçuydu bu. Maymunun. O kahrola-sıca
iğrenç maymunun. Evde telefon çaldığı zaman, ida Yenge koşmuştu. Yolun aşağısında oturan arkadaşı
Milly'den kötü haberi duyunca, ağzı dehşetle bir karış açılmıştı. Đda Yenge, «Gel verandaya çıkalım, Hal,»
demişti. «Sana kötü bir haber vermek zorundayım...» Kapıldığı dehşet yüzünden midesi bulanmaya başlayan
Hal, «Maymun,» diye düşünmüştü. «Maymun yine ne yaptı?»
O gün kuyunun dibinde yüzünün aksini görmedi. Dipte sadece taşlar vardı ve çamur pis pis kokuyordu.
Birbirine girmiş böğürtlenlerin altındaki uzun otların üzerine bıraktığı maymuna baktı. Zilleri hazırdı. Gerilmiş
dudaklarının arasından iri dişleri gözüküyordu. Gözleri pırıl pırıldı. Postunun tüyleri yer yer dökülmüştü.
Hal maymuna ıslık çalar gibi, «Senden nefret ediyorum,* diye fısıldadı. Eliyle yaratığın tiksinti verici gövdesini
kavradı. Oyuncağın üzerine geçirilmiş kürk buruştu. Hal maymunu yukarı doğru kaldırarak yüzüne
yaklaştırdığında bile, yaratık hâlâ sırıtıyordu. Hal maymuna, «Haydi bakalım!» diye meydan okudu. Ve sonra
o gün ilk kez ağlamaya başladı. Maymunu salladı. Hazır
ziller hafifçe titreşti. Maymun her iyi şeyi mahvediyordu. Her cgyi, «Haydi! Zillerini birbirine vur! Birbirine
vur onları!»
Maymun sadece sırıttı.
«Haydi, zilleri birbirlerine vursana!» Hal'in sinirli sesi gitgide yükseliyordu. «Korkak sen de! Korkak! Haydi,
zillerini çal! Sana meydan okuyorum! Meydan okuyorum!»
Maymunun kahvemsi-sarı gözleriyle iri dişleri pırıldıyordu.
Hal oyuncağı kuyuya attı o zaman. Üzüntü ve dehşetten çıldırmış gibiydi. Maymunun kuyunun dibine doğru
inerken, bir kez döndüğünü gördü. Sirkte.numara yapan maymunlar gibi. Güneş son kez o zilleri ışıldattı.
Oyuncak gürültüyle kuyunun dibine çarptı. Galiba içindeki mekanizma harekete geçmişti. Çünkü maymun
birdenbire zilleri birbirine vurmaya başladı. Düzgün, kesin ve tenekemsi sesleri Hal'in kulağına kadar geldi.
Ses ölü kuyunun kuru ağzında yankılandı. «Çın-çın-çın...»
Hal ellerini ağzına bastırdı. Bir an kuyunun dibindeki maymunu gördü. Belki de hayal gücünün yardımıyla.
Maymun çamurda yatıyordu. Öfkeli gözlerini kuyunun ağzından bakan çocuğun küçük yüzüne dikmişti. Sanki
onu hiç unutmamak istiyor du. Dişlerinin çevresinde dudakları kâh geriliyor, kâh büzülüyordu. Ziller birbirine
çarpıyordu. Gülünç, kurgulu bir maymundu o.
Çın-çın-çın, kim öldü? Çın çın çın, gözleri iri iri açılmış bu çocuk Johnny McCabe mi? Bir akrobat gibi taklalar
atıyor. Parlak yaz havasında uçuyor sanki. Elinde hâlâ kırık basamak var. Ve yere çarpıyor. Bir tek çıtırtı
duyuluyor. Çocuğun ağzından burnunda ve büyümüş gözlerinden kan akıyor. O Johnny mi, Hal? Yoksa sen
misin?
Hal inleyerek tahtaları kuyunun ağzına kapattı. Ellerine kıymıklar battı, ama buna aldırmadı. Hatta kıymıkların
farkında bile değildi. Maymunun sesini hâlâ duyuyordu. Tahtalar yüzünden bo-ğuklaşmış ve daha korkunç
olmuştu. Maymun taş örülü kuyunun dibinde yatıyor, zillerini birbirine vurarak iğrenç vücudunu oynatıyordu.
Zil sesleri, karabasanlarda duyulan seslere benziyordu.
Çın-çın-çın, bu sefer kim öldü?
Hal bin bir güçlükle böğürtlenlerin arasından geri döndü. Dikenler yine yüzünü tırmaladı. Çiziklerden kan
akıyordu. Kotunun
paçalarına dulavrat otları takıldı. Bir ara yüzükoyun yere yuvarlandı. Kulakları çınlamaya başladı. Sanki
maymun kendisini izlemiş gibi... Will Amca çocuğu daha sonra garajda buldu. Bir lastiğin üzerine oturmuş
ağlıyordu. Amcası onun ölen arkadaşı için ağladığını düşündü. Bu doğruydu. Ama Hal biraz da duyduğu o
dehşet yüzünden hıçkırıyordu.
Hal maymunu akşamüzeri kuyuya atmıştı. O akşam ışıltılı bir sis perdesiyle karanlık basarken, görüş
uzaklığının iyice azalmış olmasına aldırmayan ve arabasını çok hızlı süren bir adam, Đda Yengenin Manx
kedisini çiğnedi. Ve durmayarak yoluna devam etti. Kedinin barsakları yerlere saçıldı. Bili kusmaya başladı.
Hal sadece başını çevirdi. Rengi solmuştu, yüzü ifadesizdi. Đda Yengenin hıçkırarak ağladığını duyuyordu.
Ama bu ses sanki kilometrelerce uzaktan geliyordu. (McCabe'lerin çocuklarıyla ilgili haberden sonra kedisi de
çiğnenince, Đda Yenge ağlama nöbetine tutuldu. Will Amca kadını ancak iki saatte yatıştırabildi.) Hal'in içinde
soğuk bir sevinç vardı. Sıranın kendisinde olmadığını anlamıştı. Sıra onda, ağabeyi Bill'de ya da Will
Amcasında değildi. (Đki rodeo şampiyonunda.) Ölüm sırası Đda Yengenin Manx kedisindeydi. Artık maymun
yoktu. Kuyunun dibindeydi o. Kulakları pireli, sıska bir Manx kedisi de pek yüksek bir bedel sayılmazdı.
Maymun o cehennem zillerini çalmak istiyorsa, bunu yapabilirdi artık. Onları yerde sürünen solucanlar ve
böcekler, kuyunun taş boğazında yaşayan kara yaratıklar için şıngırdatabi-lirdi. Maymun orada çürüyecekti,
içindeki iğrenç dişli çarklar ve yaylar paslanacaktı. Orada ölecekti maymun. Karanlıkta, çamurun içinde.
Örümcekler ona bir kefen öreceklerdi.
Ama maymun geri gelmişti işte.
Hal kuyunun ağzını tekrar ağır ağır kapattı. O gün yaptığı gibi. Kulaklarında maymunun zilleri çınlıyordu
sanki. Çın çın-çın" çın, kim öldü, Hal? Terry mi? Dennis mi? Yoksa Petey mi, Hal? En sevdiğin Petey değil mi?
O mu öldü? Çın-çın-çın...
«Bırak onu!»
Petey irkilerek maymunu elinden düşürdü. Hal karabasan gibi bir an, oyuncağın bu biçimde sarsılması
yüzünden mekaniz-
^asının çalışacağını ve zillerin şıngırdayarak birbirine vuracağını sandı.
«Beni korkuttun, baba.»
«Çok üzgünüm. Ama onunla oynamanı istemiyorum.»
Ötekiler sinemaya gitmişlerdi. Hal motele onlardan daha erken döneceğini sanmıştı. Ama evde
düşündüğünden daha uzun süre kalmıştı. Eski, nefret dolu anılar kendilerine özgü, sonsuz zaman boyutunda
ilerliyor gibiydi.
Şimdi Terry, Dennis'in yanına oturmuş, televizyonda «Beverly Hillibillies» programını seyrediyordu. Eski
bozuk filmi dikkatle, ama biraz da sersemce izlemesinden, yine Valium almış olduğu anlaşılıyordu. Dennis bir
pop dergisi okuyor, Petey ise yere bağdaş kurmuş, maymunla oynuyordu.
Petey, «Zaten oyuncak çalışmıyor,» dedi.
Hal, «Dennis maymunu o yüzden Petey'e vermiştir,» diye düşündü. Sonra da utandı ve kendi kendisine kızdı.
Dennis'e kar şı kontrol edemediği bir düşmanlık duyuyordu. Gitgide artıyordu bu. Ama sonradan kendisini
alçalmış ve ezik hissediyordu. Çaresiz.
Hal, «öyle,» dedi. «Eski bir oyuncak o. Götürüp atacağım. Maymunu bana ver.» Elini uzattı. Endişelenmiş
olan Petey, oyuncağı ona verdi.
Dennis annesine, «Babam pis bir şizofrene benzemeye başladı,» dedi.
Hal ne olduğunu anlamadan kendisini odanın ortasında buldu. Elindeki maymun, sanki hareketini
onaylıyormuş gibi sırıtıyordu. Hal, Dennis'i gömleğinden yakalayıp yerinden kaldırdı. Dikişlerden biri
sokulurken, hafif bir çıtırdı oldu. Dennis şaşkınlık içindeydi. Yüzünde komik denilebilecek bir ifade vardı. Pop
jdergisi yere düştü.
«Hal!» Terry'nin sesi bir çığlık gibiydi. Petey irileşmiş gözlerle onlara bakıyordu.
Hal, Dennis'i sürükleyerek dışarı çıkarttı. Kapıyı gürültüyle kapadı ve oğlunu kapıya yasladı. Çocuğun
yüzünde korku dolu bir ifade belirmeye başlıyordu. Hal, «Senin bir sorunun var,» diye homurdandı. «Ağzınla
ilgili bir sorun.» «Bırak beni! Gömleğimi yırttın! Sen...»
Hal çocuğu tekrar kapıya çarptı. «Evet, gerçekten ağzm|a ilgili önemli bir derdin var. Bunu okulda mı
öğrendin? Yoksa esrar içtiğin o yerde mi?»
Dennis kızardı. Yüzü suçluluk duygusuyla bir an çirkinleşti Sonra, «Eğer işinden kovulmasaydın, o rezil okula
gitmek zorunda kalmazdım,» diye bağırdı.
Hal, Dennis'i yine kapıya çarptı. «Ben kovulmadım. Çalışanların sayısını azaltmaya karar vermişlerdi. Bunu
sen de biliyorsun. Bu konuda ileri geri konuşmanı da istemiyorum. Sorunların mı var? Öyleyse dünyaya hoş
geldin, Dennis. Ama her şeyin suçunu bana yükleme! Yemek yiyorsun. Aç açık değilsin. On iki: yaşındasın.
On iki yaşındaki bir çocuğun ukalalıklarını dinleye-, mem!» Adam her sözü, çocuğu burun buruna gelinceye
kadar kendisine çekerek, sonra da kapıya vurarak tane tane soluyordu. Onu yaralayacak kadar sert
vurmuyordu. Ama Dennis korkmuştu. Texas'a geleliberi babası ona elini sürmemişti. Dennis, küçük bir oğlan
çocuğunun anırmaya benzeyen, sağlıklı hıçkı-. rıklarıyla sarsılmaya başladı.
Yüzü yer yer kızarmış, yüz hatları çarpılmıştı, «iyi ya, bent döv!» diye bağırdı. «Canın istiyorsa beni
dövebilirsin. Benden, ne kadar çok nefret ettiğini biliyorum.»
«Senden nefret etmiyorum... Seni çok seviyorum, Dennis. Ama senin babanım. Ya sen bana saygı gösterirsin
ya da ben-, seni ezip geçerim.»
Dennis adamın elinden kurtulmaya çalıştı. Hal oğlunu kendisine çekip ona sarıldı. Dennis bir an karşı
koymaya çalıştı. Sonra da yüzünü Hal'ın gömleğine gömerek, bitkin düşmüş gibi hıçkırdı. Hal yıllardır iki
çocuğunun da böyle ağladıklarını duymamıştı. Genç adam gözlerini kapattı. Kendisi de bitkin haldeydi.
Terry içeriden kapıya vurmaya başladı. «Yapma, Hal Çocuğa ne yapıyorsan, bundan vazgeç!»
Hal, «Dennis'i öldürmüyorum,» dedi. «Sen karışma, Terry.»
«Buraya bak...»
Dennis, «Benim bir şeyim yok, anne,» dedi. Yüzünü babasının göğsüne dayamış olduğu için sesi boğuk
çıkmıştı.
Hal karısının bir an şaşkın şaşkın beklediğini fark etti. Sonra Terry kapıdan uzaklaştı. Hal yine oğluna baktı.
Dennis istemeye istemeye, «Senin hakkında ileri geri ko* nuştuğum için özür dilerim, baba,» diye mırıldandı.
«Pekâlâ. Bunu teşekkürlerimje kabul ediyorum. Gelecek hafta eve döneceğiz. Đki üç gün bekleyeceğim,
Dennis. Ondan son' ra çekmecelerinin hepsini arayacağım. Görmemi istemediğin bir ?ey varsa, onu hemen
at.»
Dennis'in yüzünde yine suçluluk ifadesi belirdi. Çocuk gözlerini babasından kaçırarak, elinin tersiyle burnunu
sildi.
«Artık gidebilir miyim?» Dennis yine suratsızlaşrmştı.
Hal, «Tabii,» diyerek oğlunu bıraktı. «Yazın onunla kamp yapmalıyız.» diye düşünüyordu. «Sadece ikimiz.
Will Amca Bili bizimle balığa çıkardı. Benim de aynı şeyi yapmam iyi olur. Ona yaklaşmalıyım. Elimden geleni
yapmalıyım.»
Boş motel odasında yatağa ilişerek maymuna baktı. O yaratık «Dennis'le birbirinize bir daha hiç yakın
olamayacaksınız Hal,» der gibi gülüyordu. «Bundan emin olabilirsin. Ben geri döndüm. Döneceğimi sen de
biliyordun zaten.»
Hal o akşam banyoda dişlerini fırçalarken kendi kendine, ¦ Maymun yine o kutudaydı,» dedi. «Aynı kutuda
nasıl olabilir?» Fırça yukarı kayarak diş etlerini acıttı. Hal yüzünü buruşturdu.
Maymunu ilk gördüğünde henüz dört yaşındaydı. Bili de altı. Ortalarda gözükmeyen babaları, Hartford'da bir
ev almıştı. Onlarındı burası. Sonra adam ya ölmüş ya da dünyanın orta yerindeki bir deliğe düşerek gözden
kaybolmuştu. Anneleri Holmes Uçak Şirketinde sekreter olarak çalışıyordu. Westville'deki helikopter
fabrikasında. Çocuklara değişik kişiler bakıyorlardı. Ama o sırada çocuk bakıcıları, artık sadece Hal'let
ilgileniyorlar di. Bili ilkokula başlamıştı. Çocuk bakıcılarından hiçbiri uzun süre çalışmıyordu. Gebe kalıyor ve
sevgilileriyle evleniyorlardı. Ya da Holmes'da iş buluyorlardı. Bazen de Bayan, Shelbum onların yemeklere
koyduğu seriyi ya da özel bir gün için sakladığı konyağı içtiklerini fark ediyordu. Bakıcılardan çoğu yemek
yemek ve yatmaktan başka bir şey düşünmeyen birtatom kafasız kızlardı. Hiçbiri de Hal'e annesinin yaptığı
gibi masal okumuyordu.
O uzun kış boyunca Hal'e Beulah adında,, iriyarı bir zenci
kız baktı. Beulah annesinin önünde Hal'e âdeta tapıyor, o yokken de çocuğu çimdikliyordu. Ama Hal, Beulah'ı
seviyordu yine de Kız arada sırada çocuğa gerçek polis vakalarıyla ilgili dergj]eı/ den yazılar okuyordu.
(Beulah oturma odasının gündüze özqu sessizliğinde, ürkütücü bir sesle, «Ölüm, kızıl saçlı güzeli yakaladı,»
diye okuyor ve ağzına bir çikolata daha atıyordu. Hal jSe ciddi ciddi dergideki bulanık resme bakıyor ve
sütünü içiyordu.) Sonradan olanların en acı yanı da, kızdan hoşlanmasıydı.
Hal maymunu soğuk ve kasvetli bir mart gününde buldu. Hava kapalıydı. Camlara zaman zaman yağmurla
karışık kar taneleri çırpıyordu. Beulah kanapede uykuya dalmıştı. Koca göğüslerinin üzerinde, ortası açılmış
bir Hikâyem dergisi, çadır gibi duruyordu.
Hal babasının eşyalarına bakmak için, usulca arka taraftaki dolaba gitti.
Arka dolap ikinci katın bir yanında boydan boya uzanıyordu. Đçeriye küçük bir kapıdan girilirdi. Tavşan
deliğine benzeyen bu kapı, çocukların odasına açılıyordu. Bill'in karyolasının bulunduğu tarafa, iki kardeş de o
dolaba girmekten hoşlanırdı. Oysa içerisi kışın çok soğuk, yazın da şakır şakır terletecek,kadar sıcak olurdu.
Uzun ve dar dolap yine de rahat bir yerdi. Üstelik ilginç eşyalarla doluydu. Ne kadar çok şeye bakarsanız
bakın, dolaptaki bütün eşyaları göremiyordunuz yine de. Bill'le Hal kaç Cumartesi öğleden sonrasını burada
geçirmişlerdi. Birbirleriyle pek konuşmaz, sandıklardan eşyaları teker teker çıkararak incelerlerdi. Bunları
uzun süre evirip çevirip, sonra da yine sandığa koyarlardı. Şimdi Hal ortadan kaybolan babalarıyla iletişim
kurabilmek için, pek fazla çaba göstermediklerini düşünüyordu.
Babaları şileplerde çalışan bir kaptandı. Dolapta deste deste harita vardı. Bazı yerlerine düzgün dairelerle
işaret konmuştu. Her birinin ortasında da pusula ibresinin yönünü gösteren bir işaret bulunuyordu. Dolaba
Barron'un Kaptanlık Rehberi adlı, yirmi ciltlik bir kitap da atılmıştı. Dürbünle uzun süre baktığınız zaman,
gözleriniz yanmaya başlıyordu. Türlü limanlardan alınmış turistik eşyalar yığın yığındı. Lastikten Hawai
bebekleri, yırtık kurdelesinde «Bir Kız Bul» yazılı, siyah kartondan yapılmış bir melon şapka, içinde küçük bir
Eyfel kulesi bulunan bir cam kör
{e--- Zarflara yabancı ülkelerin pulları özenle yerleştirilmişti. Yabancı paralar da öyle. Hawai'nin Maui
adasından getirilmiş kaya örnekleri bir köşede duruyordu. Simsiyah, cam gibi şeylerdi bunlar. Uğursuz bir
görünüşleri vardı.
O gün karla karışık yağmur insanı ipnotize eden tıkırtılarla dama yağarken, Hal de eşyaları karıştıra karıştıra
dolabın dibine kadar gitti. Bir kutuyu yana itti. Ve bunun arkasında bir kutu daha olduğunu gördü. Kutunun
içinden cam gibi parlayan, bir çift e|a göz bakıyordu. Hal irkildi ve biraz geriledi. Bir yamyamla karşılaşmış
gibi kalbi çarpıyordu. Sonra sessizliği fark etti. Gözlerin cam olduğunu da. O zaman kutudakinin bir tür
oyuncak olduğunu anladı. Tekrar ilerleyerek oyuncağı kutudan dikkatle çıkardı.
Maymun sarı ışıkta dişlerini göstererek gülümsüyordu. Zilleri iki yana açılmıştı.
Çok sevinen Hal, maymunu bir sağa bir sola çeviriyor, tüylü postunun kırıştığını hissediyordu. Maymunun
garip gülümsemesi de hoşuna gitmişti. Başka bir şey daha yok muydu? Daha fark edemeden belirip
kaybolan, hemen hemen içgüdüsel bir tiksinti? Belki gerçekten vardı. Ama bu kadar eski anıları düşünürken,
her şeye fazla inanmamaya çalışmanız gerekirdi. Ama... Hal aynı ifadeyi evin tavan arasında Petey'In
yüzünde de görmemiş miydi?
Küçük Hal maymunun sırtına takılı anahtarı görüp çevirdi. Kolayca dönmüş, zembereğin sarıldığını belirten
şıkırtılar duyulmamıştı. Demek ki zembereği boşalmıştı maymunun. Bozuk da olsa, güzel bir oyuncaktı.
Hal maymunla oynamak için onu oturma odasına götürdü.
Beulah uyanarak, «O da nesi?» diye sordu.
Hal, «Hiç,» dedi. «Dolapta buldum.»
Daha sonra maymunu ağabeyiyle paylaştıkları odada, kendi tarafındaki rafın üzerine koydu. Lassie'nin
resimleri olan boyama kitabının üstüne. Maymun zilleri elinde, karşıya bakıyordu. Oyuncak kırıktı, ama
maymun yine de gülümsüyordu. Hal o gece sıkıntılı bir rüyadan uyandı. Sıkışmıştı. Yataktan kalkıp koridor
daki banyoya gitti. Bili örtülerin altında bir yığına benziyor ve düzgünce soluyordu.
Hal odaya döndü. Ayakta uyuyacaktı neredeyse... Sonra birden, maymun karanlıkta zillerini birbirine
vurmaya başladı.
Çın-çın-çm-çın...
Hal'in uykusu açılıverdi. Sanki biri soğuk ve ıslak bir havluyla yüzüne vurmuştu. Yüreği ağzına geldi.
Gırtlağından fare cıyaklamasına benzeyen, hafif bir ses yükseldi. Büyümüş gözlerle maymuna bakıyor,
dudakları titriyordu.
Çın-çın-çın-çın...
Maymun rafta kamburunu çıkarmış, sallanıyordu. Dudakları gerilip büzülüyor, gerilip büzülüyordu. Bir
yamyamınkini andıran iri dişleri pırıldıyordu. Đğrenç bir neşesi vardı maymunun.
Hal, «Dur,» diye fısıldadı.
Ağabeyi yatağında dönerek bir tek kez horladı. Her taraf sessizdi... Maymun dışında. Ziller şangırdayarak
birbirine vuruyordu. Herhalde bu gürültü ağabeyini, annesini, bütün dünyayı uyandıracaktı. Ölüleri bile
kaldırırdı o ses.
Çın-çın-çın-çın...
Hal maymuna doğru gitti. Bir yolunu bulup oyuncağı durdurmak istiyordu. Kurgusu bitene kadar, elini iki zilin
arasına sokabilirdi. Ama maymun kendi kendine durdu. Zilleri son bir kez vurdu. Çın! Sonra ellerini ağır ağır
birbirinden uzaklaştırarak ilk durumunu aldı. Pirinç ziller gölgelerin arasında ışıldıyor, maymun kirli, sarımsı
dişlerini göstererek sırıtıyordu.
Ev yine sessizliğe gömülmüştü. Annesi de yatağında dönerek, Bili gibi bir tek kez horladı. Hal kendi yatağına
girdi ve örtüleri kafasına çekti. Kalbi hâlâ hızlı hızlı çarpıyordu. «Maymunu yarın tekrar dolaba koyacağım,»
diye düşündü. «Onu istemiyorum.»
Ama ertesi sabah maymunu dolaba koymayı unuttu. Çünkü annesi o gün işe gitmedi. Beulah ölmüştü.
Annesi Bill'le Hal'e olanları anlatmadı pek. Sadece, «Bir kaza olmuş,» dedi. «Korkunç bir kaza.» Ama o gün
akşamüzeri Bili okuldan eve dönerken bir gazete aldı. Bunun dördüncü sayfasını gömleğinin altına sokarakodalarına
çıkardı. Anneleri mutfakta akşam yemeğini hazırlarken, Bili de duraklaya duraklaya haberi
kardeşine okudu. Ama başlıkları Hal de sökebiliyordu, «iki kişi evlerinde vurularak öldürüldü. Beulah
McCaffery, 19 ve Sally Tremont, 20 otur
akları dairede bir tartışma sonucu vurularak öldürülmüşlerdir. Tartışma Çin yemeğini kimin gidip alacağı
konusunda çıkmış ve nayan McCaffery'nin sevgilisi Leonard White, 25, iki kızı da vurmuştur. Bayan Tremont
hastanede ölmüştür, Beulah McCaffery jSe cinayet yerinde.»
Sanki Beulah kendi detektif dergilerinden birinin içine gi-fip gözden kaybolmuştu. Hal Shelburn böyle
düşünüyordu. Buzdan bir el sırtından yukarıya doğru kaydı. Sonra kalbinin çevresinde bir daire çizdi. Çocuk
cinayetin maymunun zilleri çaldığı sırada işlenmiş olduğunu anladı...
Terry uykulu uykulu sesleniyordu. «Yatacak mısın?»
Genç adam diş macununu lavaboya tükürerek ağzını çalkaladı. «Evet.»
Maymunu daha önce bavuluna tıkmıştı. Bavulu kilitlemeyi de unutmamıştı. Đki üç gün sonra uçakla Texas'a
döneceklerdi. Yola çıkmadan, o lanetli şeyi bütün bütün ortadan kaldıracaktı.
Bir yolunu bulacaktı bunun.
Terry karanlıkta, «Dennis'e çok sert davrandın,» diye mırıldandı.
«Sert davranmakta geç bile kaldım. Çocuk sürükleniyor. Ayağı kaysın istemiyorum.»
«Psikoloji açısından, babaca bir otorite kurmak için çocuğu dövmenin...»
«Tanrı aşkına, Terry! Ben Dennis'i dövmedim!»
«...bir yararı olmaz.-
Hai öfkeyle, «Bana grup tedavisi sırasında söylenen sözleri yineleyip durma,» diye homurdandı.
«Bu konuyu tartışmak istemediğin anlaşılıyor.» Terry'nin sesi soğuktu.
«Dennis'e esrarı evden atmasını da söyledim.»
«Öyle mi?» Kadının sesinde endişe vardı şimdi. «Bu ültimatomu nasıl karşıladı? Ne söyledi?»
«Yapma, Terry. Çocuk ne söyleyebilirdi ki? Seni kovuyorum, tiu diyecekti?»
«Hal, nen var senin? Sen böyle değildin. Ne oldu?»
Adam bavuluna kilitlediği maymunu düşünerek, «Hiçbir ss olmadı,» dedi. Bir yandan da kendi kendine,
«Maymun zilleri vu maya başlarsa, sesi duyabilecek miyim?» diye soruyordu. «çVe. duyacağım kesin. Ses
biraz boğuk çıkacak, ama yine de işjf ' ceğim. Maymun zilleri birbirine vurarak, birinin felakete uğra. yacağını
haber verecek. Beulah, Johnny McCabe, Will Amcanın köpeği Papatya gibi. Çın-çın-çın, Hal sen misin?» Hal
sonra karısına, «Sadece sinirlerim gergin,» dedi.
«Bütün derdinin bu olduğunu umarım. Çünkü halinden hiç hoşlanmıyorum.»
«Öyle mi?» Bu sözler Hal'in ağzından kaçıvermişti. Onları durduramamıştı. Galiba durr'urmak da istememişti.
«Bir Valium daha al. O zaman her şeyi toz pembe görürsün.»
Karısının soluğunu tuttuğunu, sonra da titrekçe verdiğini duydu. Belki Terry'yi avutabilirdi. Ama kendi içi
rahat değildi. Dehşet vardı içinde. Maymunu attıktan, bütün bütün ortadan kaldırdıktan sonra her şey yoluna
girecekti. «Tanrım, yalvarırım o maymunu başımdan atmama izin ver.»
Hal uzun bir süre uyuyamadı. Ancak dışarıda gökyüzü grl-leşirken daldı. Ama artık maymunu ortadan nasıl
kaldıracağını bildiğini düşünüyordu.
Maymunu ikinci kez Bili buldu.
Beulah McCaffery'nin cinayet yerinde ölmesinden bir buçuk yıl sonra. Yazdı yine. Hal anaokulunu bitirmişti.
Çocuk bahçede oyun oynadıktan sonra içeri girerken annesi, «Ellerini yıka, Senyor,» dedi. «Domuz gibi
kokuyorsun.» Kadın verandada oturmuş, buzlu çay içiyor ve kitap okuyordu. O da tatildeydi. Đki haftalık izni
vardı.
Hal, ellerini çabucak soğuk suya tuttu ve havluda kirli izler bırakarak kuruladı. «Bili nerede?»
«Yukarıda. Ona odasının kendisine ait olan bölümünü temizlemesini söyle. Berbat orası.»
Böyle durumlarda kötü haber taşımaktan hoşlanan Hal, hızla merdivenden çıktı. Bili odada yere oturmuştu.
Dolabın tavşan deliği kadar küçük olan kapısı açıktı. Maymun çocuğun elindeydi.
Hal hemen, «O bozuk,» diye bağırdı.
Endişelenmişti. Oysa o gece tuvaletten döndüğünü ve may
unun zilleri vurmaya başladığını hayal meyal anımsıyordu. On-ıgn bir hafta kadar sonra Beulah ve maymunla
ilgili kötü bir düş aörmüştü. Đyi anımsamıyordu, ama haykırarak uyanmış ve bir an öğsünün üstündeki
yumuşak ağırlığın maymun olduğunu sanmıştı. Gözlerini açarsa, onun kendisine güleceğini düşünmüştü.
Oysa o yumuşak ağırlık Hal'in paniğe kapılarak sarıldığı yastıktı. /\pnesi gelip onu yatıştırmaya çalışmıştı.
Hal'e su getirmiş ve çocuğa iki tane turuncumsu bebek aspirini içirmişti. Aspirin de çocukluk çağının dertli
anlarında kullanılan bir tür Valiumdu işte. genç kadın oğlunun karabasan görmesine Beulah'ın ölümünün
neden olduğunu düşünmüştü. Gerçekten de öyleydi, ama onun sandığı nedenden değil.
Hal artık bu olayları pek anımsayamıyordu. Ama maymun hâlâ onu korkutuyordu. Özellikle de zilleri ve
dişleri.
Bili, «Bunu biliyorum,» diyerek maymunu bir yana attı. «Aptal bir şey.» Maymun Billy'nin yatağına düştü.
Şimdi zillerini kaldırmış, gözleri tavana dikili, öyle yatıyordu. Bu Hal'in hiç hoşuna gitmedi. Bili ekledi.
«Teddy'ye gidip, o çubuğa geçirilmiş şekerlerden alalım mı?»
Hal, «Cep harçlığımı harcadım bile,» diye yanıt verdi. «Zaten annem de odanın sana ait olan bölümünü
temizlemen gerektiğini söyledi.»
Bili, «Bunu daha sonra yaparım,» dedi. «Sana da istersen beş sent borç verebilirim.» Bili bazen Kızıldericilik
oynarlarken, kar deşinin canını yakmaktan kaçınmazdı. Hatta durup dururken ona çelme takar ya da
vururdu. Ama çoğu zaman iyi davranırdı.
Hal minnetle, «Đşte bu iyi,» diye gülümsedi. «Ama önce şu bozuk maymunu dolaba koyayım. Olur mu?»
«Boş ver.» Bili ayağa kalktı. «Hemen gidelim.»
Hal de ağabeyini dinledi. BilPin ruh durumu sık sık değişirdi. Hal maymunu dolaba kaldırmakta diretseydi,
belki de o şekeri yiyemeyecekti. Đki kardeş Teddy'ye giderek o saplı şekerlerden aldılar. Bunlar sıradan
şekerler değildi. Böğürtlenle yapılmıştı. Sonra parka gittiler. Bazı çocuklar beyzbol oynamaya
hazırlanıyorlardı. Hal oyuna katılamayacak kadar küçüktü. Dışarıda oturarak şekerini emdi ve büyüklerin «Çin
gölü» dedikleri vuruşlar sırasında kaçan topları tuttu. Đki kardeş eve ancak hava kararırken
döndüler. Annesi Hai'i havluyu kirlettiği, Bill'i de odasın toplamadığı için biraz patakladı. Akşam
yemeğinden sonra te|e, vizyon seyrettiler. Hal maymunu tamamen unuttu. Maymun nasılsa Billy'nin rafına
çıkmıştı. Şimdi Bili Boyd'un yolladığı irrizai, resmin yanında duruyordu. Ve hemen hemen iki yıla yakın bir
süre orada kaldı.
Hal yedisine bastığı sırada, bebek bakıcıları artık fazla lük8 sayılıyordu. Bayan Shelbum her sabah evden
ayrılırken, «Bj|| kardeşinle ilgilen,» diyordu.
Ama bir gün Bill'in derslerden sonra okulda kalması gerekti. Hal yalnız başına eve döndü. Her köşede
duruyor, araba gelip gelmediğini anlamak için iki tarafa da bakıyordu. Sonra bir koşucu gibi sırtını
kamburlaştırarak, hızla karşıya geçiyordu. Hal paspasın altındaki anahtarı alarak eve girdi, ve bir bardak süt
içmek için doğruca mutfağa gitti. Buzdolabından süt şişesini aldı. Ama şişe birden kayarak elinden düştü ve
cam parçaları yerlere saçıldı. Çünkü yukarıdan, yatak odalarından bir ses gelmişti. «Çın-çın-çın! Çın-çan-çın,
merhaba Hal. Hoş geldin. Aklıma gelmişken Hal, bu sefer sıra sende mi? Seni de 'cinayet yerinde' ölü mü
bulacaklar?»
Hal dönüp odaya koştu. Maymun Bill'in rafında duruyor ve sanki ona bakıyordu. Bili Boyd'un imzalı resmini
raftan ağabeyinin yatağına yuvarlamıştı. Şimdi fotoğraf tersine dönmüş, örtünün üzerinde duruyordu.
Maymun sallanıyor gülüyor ve zilleri birbirine vuruyordu. Hal oyuncağa ağır ağır yaklaştı. Yanına gitmek
istemiyordu, ama maymun sanki onu çekiyordu. Maymun zilleri iki yana uzatıyor, sonra birbirine vuruyordu.
Oyuncağa yaklaştığında, maymunun karnında çalışan dişli çarkların tıkırtısını duydu.
Hal dehşet ve tiksintiyle haykırarak, maymunu bir vuruşta raftan yere attı. Tıpkı bir böceğe yapıldığı gibi.
Maymun Bill'in yastığına çarpıp yere düştü. «Çın çın çın,» diye zilleri vuruyor, dudakları gerilip büzülüyordu.
Pencereden giren güneşte sırtüstü yatıyordu. Nisan sonlarında bir gündü.
Hal maymuna bir tekme attı. Olanca gücüyle hem de. Ve bu kez öfkeyle bağırdı. Kurgulu maymun yerde
kaydı, duvardan sekti ve hareketsiz kaldı. Hal durmuş ona bakıyordu. Yumruklanl
sıkmıştı, kalbi hızlı hızlı çarpıyordu. Maymun çocuğa küstahça gülüyordu. Bir gözüne güneş ışınları
geliyordu. Maymun Hal'e Lnki, «Beni istediğin kadar tekmele,» diyordu. «Ben yaylar, zemberekler ve dişli
çarklardan yapılmış bir şeyim. Bana canının istediği kadar tekme at. Ben gerçek değilim. Kurgulu, garip bir
^ayrnunum. Hepsi bu kadar. Ve şimdi kim öldü? Helikopter fabrikasında bir patlama oldu! Şimdi kanlı bir
bovling topu gibi havaya yükselen kafa kimin? Göz yerlerinde çukurlar var. Bu annenin kafası mı, Hal? Vayy!
Annenin kafası ne de güzel uçuyor, ^rna istersen Brook Sokağının köşesine bir göz atalım, Hal. Araba çok
hızlı geliyor. Şoför de sarhoş. Eh, artık dünyadan bir Bili eksildi. Çatırtıyı duydun mu? Tekerlek kafasından
geçtiği ve beyni kulaklarından fırladığı zaman çıkan çatırtıyı? Evet mi? Hayır mı? Belki mi? Bana sorma. Ben
bir şey bilmiyorum. Bilemem. Benim bütün bildiğim, bu zilleri birbirine vurmak. Çın çın çın! Olay yerinde
ölmüş olan kim, Hal? Annen mi? Ağabeyin mi? Yoksa sen misin, Hal? Sen misin?»
Hal yine maymuna doğru atıldı. Bu sefer onu ayaklarının altında çiğneyecekti. Yaylar, dişliler fırlayıncaya, o
korkunç cam gözleri yerdj yuvarlanıncaya kadar üzerinde tepinecekti. Ama tam maymuna yaklaştığı sırada,
yaratık zilleri birbirine usulca vurdu. «Çınn...» Đçindeki zemberek son bir kez hafifçe oynamıştı. Sanki sivri bir
buz parçası Hal'ın kalbine saplandı. Çocuğun öfkesi geçti. Şimdi dehşetten midesi bulanıyordu. Maymun bunu
biliyor gibiydi. Sırıtışı ne kadar da neşeliydi.
Hal maymunu aldı. Oyuncağı baş ve işaret parmaklarıyla tutmuştu. Taşıdığı bir cesetmiş gibi, dudakları
tiksintiyle bükülmüştü. Hayvanın havı dökülmüş, sahte kürkten postu parmaklarına sıcak geliyordu. Sanki
maymunun ateşi vardı. Hal titreyen eliyle arkadaki dolabın küçük kapısını açtı ve ışığı yaktı. Üst üste
konulmuş kutuların, gemicilikle ilgili kitapların ve kimyasal maddeler kokan fotoğraf albümlerinin, turistik
eşyaların ve eski giysilerin arasından emekleyerek ilerlerken, maymun ona gülüm-süyordu. Çocuk, «Yine
zilleri çalmaya başlarsa çıldırırım,» diye düşünüyordu. «Zilleri çalar ve elimde oynarsa, haykırırım. Bağı-
nrsam, bu yaratık sırıtmaktan vazgeçer, kahkahalar atar. Bana güler. O zaman çıldırırım. Beni burada
bulurlar. Ağzımdan salyafar
akarken, deli gibi gülerim. Çıldırırım! Ah, Tanrım, yalvarırı,*, çıldırmayayım...»
Çocuk dolabın dip tarafındaki iki kutuyu yana Đtti. Bunlar. dan biri devrildi, içindekiler yere saçıldı. Hal
maymunu en dip^, ki eski kutusuna tıktı. Hayvan sanki sonunda yuvasına kavuşmUs gibi sırtüstü yatıyordu.
Zilleri yanlara uzatmıştı. Sanki yenilen yine Hal'miş gibi, maymunca sırıtıyordu. Çocuk ter içinde sürünerek
geri döndü. Hem yanıyor, hem donuyordu. Hem bir alev hem bir buz parçasıydı sanki. Zillerin sesini
bekliyordu. Ziller çınladığı an maymun da kutusundan fırlayacak, bir hamamböceği gibi ona doğru gelecekti.
Dişli çarkları çatırdayacak, zilleri şangırdayacaktı ve...
Bunların hiçbiri olmadı. Hal ışığı söndürdü ve dolabın küçük kapısını çarparak kapattı, soluk soluğa kapıya
yaslandı. Sonunda kendisini biraz daha iyi hissetmeye başlamıştı. Aşağı iner ken bacakları lastiğe dönüşmüş
gibiydi. Boş bir kesekâğıdı bulup, kırılan süt şişesinin sivri parçalarını topladı. Bir yandan da, «Yoksa elimi mi
keseceğim?» diye düşünüyordu. «Kan kaybından ölecek miyim? O zillerin şıngırtısı bunu mu belirtiyordu?
Ama elini kesmedi. Bir bezle yerdeki sütleri sildi. Sonra oturup beklemeye başladı. Annesi ve ağabeyi eve
dönecekler miydi?
önce annesi geldi. «Bili nerede?»
Artık Bill'in öldüğüne iyice inanan Hal, alçak ve ifadesiz bir sesle okuldaki temsille ilgili toplantıyı anlattı. Ama
aslında Bili' Đn çok gecikmiş olduğunu biliyordu. «Toplantı uzadıysa, bile ağabeyimin yine de yarım saat önce
eve dönmüş olması gerekirdi.»
Annesi merakla ona baktı. Tam ne olduğunu soracağı sırada kapı açıldı ve Bili içeri girdi. Ama aslında Bili
değildi bu. Bill'in hayaletiydi. Çocuğun rengi uçmuştu.
Bayan Shelburn, «Ne oldu?» diye bağırdı. «Bili, ne var?>
Bili ağlamaya başladı. Hikâyeyi gözyaşları arasında anlatabildi. «Bir araba... Arkadaşım Charles Silverman'la
toplantıdan çıktık, birlikte evlerimize dönecektik. Bir araba Brook Sokağının köşesini müthiş bir hızla döndü.
Charlie donmuş gibi kalakaldı. Elini çektim, ama sonra parmakları avcumdan kaydı. Ve araba-'
Bili anırır gibi, yüksek sesle hıçkırmaya başladı. Sinir krizi geçiriyordu. Annesi ona sarılarak çocuğu iki yana
sallamaya baş-
ladı. Hal verandaya doğru baktı. Orada iki polis bekliyordu. Bill'i eve getirdikleri polis arabası da kaldırımın
yanında duruyordu. Sonra Hal de ağlamaya başladı... Ama rahatladığı için...
Şimdi karabasan görme sırası Bill'e gelmişti. Charlie Silverman bu düşlerde tekrar tekrar ölüyordu. Kırmızı
kovboy çizmeleri ayağından fırlıyor ve sarhoşun kullandığı eski arabanın kaportasına düşüyordu. Charlie
Silverman'ın kafası ön cama şiddetle çarpıyor ve parça parça oluyordu. Milford'da bir şekerci dükkânı olan
sarhoş, tutuklandıktan kısa bir süre sonra kalp krizi geçirdi. Belki de buna, çocuğun beyninin, pantolonuna
yapışan parçaları neden olmuştu. Avukatı dava sırasında, «Bu adam zaten yeteri kadar cezalandırıldı,»
konusunu başarıyla işledi. Sarhoş altmış gün hapse mahkûm oldu. Ama cezası ertelendi. Artık Connecticut
eyaletinde beş yıl araba kullanamayacaktı. Bili Shelburn'un karabasanları da beş yıl kadar sürdü. Maymun
yine arka. dolaptaydı. Bili oyuncağın rafta olmadığını fark etmedi hiçbir zaman. Ya da fark etti, ama konuyu
açmadı.
Hal bir süre kendisini güvende hissetti. Maymunu unutmaya başladı hatta. Ya da bunun sadece bir
karabasan olduğuna inandı. Ne var ki annesinin öldüğü gün, Hal okuldan eve döndüğünde maymun yine
raftaydı. Zillerini hazır tutuyor ve sırıtıyordu.
Hal oyuncağa ağır ağır yaklaştı. Sanki yürüyen kendisi değildi. Ya da maymunu görür görmez kendisi de
kurgulu bir oyuncağa dönmüştü. Yaratığı almak için elini uzattığını gördü. Kürkün elinin altında kırıştığını
hissetti. Ama hayal meyal oldu bunlar. Sanki biri ona yüksek dozda Novacain vermiş gibi. Soluklarını
duyabiliyordu. Çabuk çabuk, kuru bir hışırtı çıkararak soluk alıyordu. Saman yığınlarını havalandıran rüzgârın
sesine benziyordu solukları.
Hal oyuncağın anahtarına uzandı. Yıllar sonra, «O uyuşukça merakım, içinde tek kurşun olan bir tabancanın
namlusunu, titreyen göz kapağına dayayarak tetiği çeken bir adamınkine benziyordu,» diye düşünecekti.
Yapma... Ona dokunma... Alıp bir yere at... Ona elini sürme...
Hal anahtarı çevirdi. Zemberek sıkışırken çıkan o hafif şıkırtıları duydu. Anahtarı bıraktığında, maymun
zilleri birbirine
vurmaya başladı. Canlı gibi eğilip doğruluyordu. Canlıydı bu Elinde iğrenç bir yamyam gibi kıvrılıp
bükülüyordu. Ve havı d§. külmüş postunun altında sanki dişli çarklar dönmüyor, hayvanın kalbi çarpıyordu.
Hal inleyerek maymunu yere attı. Geri geri gitti. Avuçlarını ağzına dayamıştı, tırnakları gözlerinin altına
batıyordu. Bir şsye takılıp sendeledi. Az kalsın dengesini yitiriyordu. Düşerse, tam maymunun yanına
serilecekti, irileşen mavi gözleriyle yaratığın camdan yapılmış, ela gözlerinin içine bakacaktı. Hal kendini
kapıdan dışarı attı, bir süre kapıya yaslanıp durdu. Sonra birden banyoya koştu ve kusmaya başladı.
Ölüm haberini helikopter fabrikasında çalışan Bayan Stukey getirdi. Bitmek bilmeyen ilk iki gece boyunca da
iki kardeşle kaldı. Sonra Ida Yenge Maine'den geldi. Anneleri akşamüzeri beyninde bir damar tıkandığı için
ölmüştü. Elinde karton bir bardakla su soğutucusunun önünde dururken, sanki vurulmuş gibi birden yere
yığılmıştı. Karton bardak hâlâ parmaklarının arasındaydı. Kadın öbür eliyle soğutucuyu çekmiş ve su
damacanası da onunla birlikte yere yuvarlanmıştı. Parça parça olmuştu damacana... Koşarak gelen fabrika
doktoru, Bayan Shelburn'un daha yere düşmeden öldüğünü söyleyecekti daha sonra. Bunlardan çocuklara
hiçbir zaman söz edilmedi. Ama Hal her şeyi biliyordu zaten. Annesinin ölümünü izleyen o uzun gecelerde
tekrar tekrar aynı karabasanı görüyordu.
Bili ona, «Hâlâ uyumakta zorluk mu çekiyorsun, kardeşim?» diye sordu. Hal de kendi kendine, «Yatakta
çırpınmama ve o karabasanlara annemin ani ölümünün neden olduğunu sanıyor,» dedi. «Bu doğru...Ama bir
dereceye kadar...» Çocuk müthiş bir suçluluk duygusunun altında eziliyordu. Okuldan döndüğü o güneşli
akşamüzeri, maymunu kurarak annesini öldürdüğünü biliyordu.
Hal sonunda derin bir uykuya daldı. Uyandığı zaman öğle yaklaşıyordu. Petey odanın köşesindeki koltukta
bağdaş kurmuş, televizyondaki bir oyun programını seyrediyor ve dilimlere ayırdığı bir portakalı yiyordu.
| Hal doğrularak ayaklarını yere bastı... Kendisini sanki biri jjjr yumrukta bayıltmış gibi hissediyordu... Aynı
kişi onu yine yUmruklayarak ayıltmıştı. Şakakları zonkluyordu. «Annen nerede, Petey?» Yataktan kalktı.
Petey başını çevirip ona baktı. «Den-pis'le alışverişe çıktılar. Sen her zaman uykunda konuşur musun,
baba?»
Hal tedirgin olmuştu, «Hayır. Neler söyledim?»
«Pek anlayamadım. Ama biraz korktum.»
Hal, «Đşte artık aklım başımda,» dedi ve hafifçe gülümsemeyi başardı. Petey de ona gülerek karşılık verdi.
Hal yine oğluna karşı derin bir sevgi duydu. Güçlü, karmaşık olmayan, güzel bir duyguydu bu. Kendi
kendine, «Neden Petey'i gördüğüm zaman içim rahatlıyor?» diye sordu. «Neden Petey'i anladığımı ve ona
yardım edebileceğimi düşünüyorum? Neden Dennis ötesinde hiçbir şey gözükmeyen, kapkara bir pencereye
benziyor? Davranışları da, huyları da bir garip. Dennis benim hiçbir zaman anlayamayacağım bir çocuk.
Çünkü ben onun gibi bir çocuk değildim. California'dan ayrılmamızın Dennis'i değiştirdiğini söylemek çok
kolay. Ya da...» Birdenbire beyni dondu sanki.
Maymun... Maymun pencerenin önünde oturuyordu. Zilleri kaldırmıştı. Hal kalbinin göğsünde bir an
durduğunu ve sonra da deli gibi çarpmaya başladığını hissetti. Gözleri bulandı. Zonkla-yan başına şiddetli bir
ağrı saplandı.
Maymun bavulundan kaçmıştı ve şimdi pencerenin önündeydi. Ona bakarak sırıtıyordu. Benden
kurtulduğunu sanıyordun, değil mi? Ama daha önce de böyle düşünmüştün...
Hal'in midesi bulanmaya başladı. 'Evet,' diye düşündü adam. «Evet, öyle...»
Sonra oğluna, «Pete.» dedi. «O maymunu bavulumdan sen mi çıkardın?» Aslında bu sorunun yanıtını
biliyordu. Bavulu kilitlediği anahtar paltosunun cebindeydi.
Petey maymuna bir gözattı ve yüzünde garip bir ifade be-lirip kayboldu. Hal bunun endişe olduğunu
düşündü. «Hayır... Maymunu oraya annem koydu.»
«Annen mi?»
«Evet. Maymunu senin yanından aldı. Gülüp duruyordu.»
«Yanımdan mı aldı? Neden söz ediyorsun sen?»
«Maymun yatakta yanındaymış. Ben dişlerimi fırçalıyordum Dennis görmüş. O da güldü. Senin oyuncak
ayısıyla uyuyaka|an bir çocuğa benzediğini söyledi.»
Hal maymuna baktı. Ağzı çok kuruduğu için yutkunamıy0r, du. «Maymun yatakta yanımdaymış öyle mi?
Yatakta? O iğrenç postunu yanağıma, belki de ağzıma sürüyordu. Ben uyurken korkunç gözleriyle yüzüme
bakıyordu. Sırıtıyorken ortaya çıkan diş-leri boynumun yakınında mıydı? Yoksa dişleri boynuma dokunuyor
muydu? Tanrım!»
Adam birden döndü ve dolaba doğru gitti. Bavulu hâlâ oradaydı. Ve kilitliydi. Anahtar da hâlâ paltosunun
cebindeydi.
Petey televizyonu kapattı. Hal yavaşça döndü. Oğlu ona ciddi ciddi bakıyordu. «Baba, o maymundan hiç
hoşlanmıyorum.. Sesi çok hafifti. Babası sözlerini zorlukla duydu.
Hal, «Ben de öyle,» dedi.
Petey babasının şaka edip etmediğini anlamak Đçin, onu dikkatle süzdü. Sonra Hal'in yanına gidip ona sıkıca
sarıldı. Adam çocuğun titremediğini fark etti.
Sonra Petey babasının kulağına çabuk çabuk, «O hep bakıyor,» diye fısıldadı. Sanki bir daha bu konuyu
açmak cesaretini gösteremeyeceğinden ya da... maymunun sözlerini duyacağından korkuyormuş gibi.
«Odanın neresinde olursam olayım, bana bakıyor. Yandaki odaya geçtiğimde bile, bakışları sanki duvarı delip
bana erişiyor. Maymun sanki beni bir şey... bir şey için istiyormuş gibi geliyor bana.» Petey'in vücudu
sarsıldı.
Hal onu sıkıca göğsüne bastırdı. «Onu kurmanı istiyormuş gibi bakıyor, değil mi?»
Petey hızla başını salladı. «Aslında bozuk değil galiba.»
«Bazen bozuk...» Hal oğlunun omzunu üzerinden maymuna baktı. «Ama bazen de çalışıyor.»
«Maymuna yaklaşıp onu kurmak istedim ...Her taraf sessizdi. Maymunu kuramam, sonra babam uyanır,
dedim. Ama hâlâ oyuncağı kurmak istiyordum. Ona yaklaştım... Ve... ve... maymuna dokundum ...Birden
midem bulandı, ama ondan yine de hoşlandım... Sanki bana, 'Haydi beni kur, Petey,' diyordu. 'Seninle
oynayalım. Baban uyanmayacak. Artık hiçbir zaman uyanmayacak. Beni kur... Beni kur...'»
Çocuk ağlamaya başladı. «Kötü bir şey o. Bunu biliyorum, «ötü bir yanı var maymunun. Onu atamaz mıyız
baba? Lütfen.»
Maymun o hiç kaybolmayan gülümsemesiyle Hai'e bakıyordu. Güneş ışığı pirinç zillerinden yansıyor ve motel
odasının beyaz tavanına parlak çizgiler çiziyordu.
«Annen Dennis'le kaçta dönecek, Petey?»
«Bire doğru.» Çocuk kızaran gözlerini gömleğinin koluyla sildi. Ağladığı için utanmıştı. Ama maymuna da
bakmıyordu. «O zaman televizyonu açtım,» diye fısıldadı. «Sesi iyice yükselttim.»
«Đyi etmişsin, Petey.»
Hal düşünüyordu. «Ben nasıl ölecektim acaba? Kalp krizi geçirerek mi? Yoksa annem gibi beynimde bir
damar mı tıkanacaktı? Nasıl? Ama aslında bu da önemli değil. Öyle değil mi?»
Bunu daha da soğuk bir düşünce izledi. «Oğlum onu atmamı istiyor. Ama insan bu maymundan kurtulabilir
mi? Hiç kurtulabilir mi? Hiç kurtulabilir mi?»
Maymun ona alayla gülüyordu. Zillerini birbirinden otuz santim uzakta tutuyordu. Hal birden kendi kendine,
«Ida Yengem öldüğü gece de maymun canlanmış mıydı?» diye sordu. «Yengemin son duyduğu ses o şıngırtı
mı oldu? Rüzgâr ıslık çalarak oluklardan geçerken, maymunun kapkaranlık tavan arasında zillerini birbirine
vurduğunu mu işitti? O boğuk, 'çın-çın-çın' sesini?»
Sonra oğluna ağır ağır, «Belki bu pek delice bir fikir sayılmaz,» dedi. «Haydi, gidip yol çantanı al, Petey.»
Çocuk ona şaşkın şaşkın baktı. «Ne yapacağız?» ' Hal, «Belki maymunu başımızdan atmayı başarabiliriz,»
dedi kendi kendine. «Belki bütün bütün... Belki kısa bir süre için... Belki de bu maymun her zaman dönüp
gelecek. Dönecek... Ama belki ben... biz... ondan uzun bir süre kurtulabiliriz. Maymun bu kez ancak yirmi yıl
sonra dönebildi. O kuyudan ancak yirmi yılda çıkmayı başardı.»
Sonra oğluna baktı. «Arabayla dolaşacağız.» Genç adam oldukça sakindi, ama vücudu birden ağırlaştı sanki.
Gözleri bile kurşun gibiydi. «Önce yol çantanı alıp araba parkının oraya gitmeni istiyorum. Üç dört tane irice
taş bul. Onları çantaya koy ve bana getir. Anladın mı?»
Petey'in gözlerinden anladığı belliydi. «Peki, baba.»
Hal saatine baktı. On ikiyi çeyrek geçiyordu. «Çabuk ol. Annen gelmeden buradan gitmek istiyorum.»
«Nereye gideceğiz?»
Hal, «Will Amcayla Đda Yengenin evine,» dedi. «EsJ<i evimize.»
Hal banyoya girdi. Tuvaletin arkasına baktı. Klozeti temizlemek için kullandıkları fırça oradaydı. Genç adam
elinde fırçayla pencereye gitti. Fırçayı ucuza alınmış bir sihirli değnek gibi tutarak dışarı baktı. Petey kalın
yünlü kumaştan yapılmış, gömlek biçimdeki ceketini giymişti. Elinde yol çantası araba parkından geçiyordu.
Mavi çantanın üzerinde beyaz harflerle, «Delta» yazılıydı. Motelin köşesinden ansızın bir araba çıktı. Hızla
geliyordu. Çok hızlı. Ve Hal hiç düşünmeden, sanki bir karate vuruşu yapacakmış gibi fırçayı tuttuğu sağ elini
indirdi.
Ziller adamın eline çarptı. Sessizce. Ve Hal havada bir şey hissetti. Korkunç bir öfke.
Arabanın frenleri iniltiye benzeyen bir ses çıkardı. Petey irkilerek geriledi. Şoför çocuğa sabırsızca işaret etti.
Sanki son anda önlenen kazanın sorumlusu Petey'miş gibi. Petey araba parkını koşarak geçti. Yakası
uçuşuyordu. Çocuk motelin arka kapısından içeri daldı.
Hal'in göğsünden terler akıyordu. Sanki alnına yağlı yağmur damlaları düşmüştü. Şimdi soğuk ziller elini
sıkıştırıyor ve parmaklarını uyuşturuyordu.
Genç adam öfkeyle, «Haydi,» diye düşündü. «Devam et. Ben bütün gün bekleyebilirim. Hatta gerekiyorsa,
cehennem donun-caya kadar beklerim.»
Ziller iki yana açılıp durdu. Maymunu gövdesinden hafif bir çıtırtı yükseldi. Hal fırçayı kaldırarak dikkatle
baktı. Beyaz kıllardan bazılarının uçları kararmıştı. Sanki yanmış gibi.
Bir sinek camda vızıldayarak dolaşıyordu. Çok yakın gözüken bu soğuk ekim güneşine erişmeye çalışıyordu.
Petey odaya top gibi daldı. Yanakları pembeleşmişti, hızlı hızlı soluyordu. «Üç tane büyük taş buldum, baba.
Ben...» Durakladı, «iyi misin, babacığım?»
Hal, «Çok iyiyim,» dedi. «Çantayı getir.»
Adam ayağını kanepenin yanındaki masanın bacağına takacak, onu pencerenin önüne çekti. Yol çantasını
masanın üzerine koydu. Çantanın ağzını açtı. Petey'in topladığı taşlar parlıyordu. Hal maymunu çantaya
doğru çekmek için tuvalet fırçasını kullandı. Oyuncak bir an öne arkaya sallandı. Sonra çantanın içine düştü.
Zillerden biri bir taşa çarparken hafif bir şıngırtı duyuldu.
«Baba? Babacığım?» Petey'in sesi korku doluydu. Hal çevresine bakındı. Bir fark vardı. Bir şey değişmişti.
Neydi bu?
Sonra Hal oğlunun nereye baktığını fark etti. Ve durumu anladı. Sinek vızıldamıyordu artık. Ölmüştü.
Pencerenin önünde yatıyordu.
Petey, «Bunu maymun mu yaptı?» diye fısıldadı.
«Haydi, bakalım.» Hal çantanın fermuarını çekti. «Eski eve giderken sana her şeyi anlatacağım.»
«Ama oraya nasıl gideceğiz? Arabayı annemle Dennis aldı.»
Hal, «Endişelenme ,» diyerek oğlunun saçlarını karıştırdı.
Hal resepsiyon görevlisine ehliyetiyle bir yirmi dolarlık gösterdi. Adam Hal'in çalıştığı şirketin yaptığı dijital kol
saatini rehin aldıktan sonra, ona kendi külüstür arabasının anahtarını verdi. 302 numaralı karayolundan
Casco'ya doğru giderlerken, Hal konuşmaya başladı. Önce duraklaya duraklaya, ağır ağır. Sonra da çabuk.
Hikâyesine, «Maymunu herhalde babam uzak bir ülkeden getirmişti,» diye başladı. «Bill'le bana armağan
olarak. Görülmemiş, çok değişik bir oyuncak değildi. Dünyada belki yüz binlerce kurgulu maymun
yapılıyordu. Bazıları HongKong'da, bazıları Taiwan'da, bazıları da Kore'de. Ama sonra maymuna bir şeyler
oldu. Connecticut'daki büyüdüğümüz evin karanlık arka dolabında oldu.» Hal arabanın hızını kırktan yukarı
çıkarmaya uğraşıyordu. «Belki de kötü şeylerin bir bölümü ya da çoğu iyice uyanmamış oluyorlar. Ne
olduklarını bilmiyorlar.» Sözünü bura-rada kesti. Çünkü Petey daha fazlasını anlayamayacaktı. Ama kafası bu
düşünceyi geliştirdi. «Belki kötü şeylerin çoğu, içi dişli çarkla dolu, kurgulu bir maymun gibi... çarklar
dönüyor, ziller
birbirine vuruyor, dişler sırıtıyor, ahmak bakışlı gözler parlıyor Ya da insana öyle geliyor.»
Petey'e maymunu nasıl bulduğunu anlattı. Ama bunun üzerinde fazla durmadı. Zaten korkmuş olan oğlunun
ödünü patlatmak istemiyordu. Böylece hikâye kopuk kopuk oldu. Kolay anlaşılacak gibi değildi. Ama Petey
soru sormadı.
Hal, «Belki aralardaki boşlukları kendisi dolduruyor,» diye düşündü. «Ben annemin ölüm sahnesini
düşlerimde tekrar tekrar görmedim mi? Oysa o gün fabrikada değildim.»
Will Amcayla Đda Yenge cenaze törenine katılmışlardı. Will Amca törenden sonra Maine'e dönmüştü. Đda
Yenge iki hafta kalmış, çocukları alıp Maine'e götürmeden önce annelerinin işlerini halletmişti. Daha da
önemlisi bu sürede çocuklarla yakınlaşmaya çalışmıştı. Bill'le Hal, annelerinin ani ölümü yüzünden öyle
sersemlemişlerdi ki, komada gibiydiler. Uyumadıkları zaman Đda Yenge hemen sıcak süt getiriyordu. Hal gece
üçte karabasanlarda uyandığı zaman, onu başucunda buluyordu. (Çocuk düşünde annesinin su
soğutucusuna yaklaştığını görüyordu. Annesi safir rengi soğuk suda yüzen maymunun farkında değildi.
Maymun sırıtıyor, zillerini birbirine vuruyor, geride köpüklerden oluşan izler bırakıyordu.) Cenaze töreninden
üç gün sonra BiH'in ateşi çıktı, ağzının çevresi canını yakan uçuklarla doldu ve sonunda kurdeşen döktü
çocuk. Đda Yenge yine yanındaydı. Kadın çocukların kendisine ısınmalarını sağladı. Hartford'dan otobüsle
Portland's gitmeden önce, Bili ve Hal ayrı ayrı kadının yanına giderek onun kucağında ağladılar. Đda Yenge
onları göğsüne bastırıp sağa sola salladı. Böylece birbirlerine bağlandılar.
Connecticut'tan bütün bütün ayrılarak Maine'e gitmeden önce, eskici her tarafı sarsılıp zangirdayan
kamyonuyla geldi. Bili' le Hal'in arka dolaptan kaldırıma taşıyıp koskocaman bir yığın yaptıkları değersiz
eşyaları aldı. Dolaptaki bütün değersiz eşya böyle taşındıktan sonra, Đda Yenge, «Şimdi gidin,» dedi.
«Dolaptaki eşyalara bir daha bakın. Belki andaç olarak saklamak isteyeceğiniz özel bir şey vardır. Dolaptaki
bütün eşyaları alıp götüremeyiz. Çünkü evde hepsine yer yok.» Hal, ağabeyinin bu sözleri dinleyerek,
babasından kalan o ilginç kutuları son bir kez daha karıştırdığını tahmin etti. Ama ağabeysine katılmadı. Artık
o ar
Ica dolap hiç hoşuna gitmiyordu. Yas tuttukları o iki haftalık sü-rede aklına korkunç bir şey gelmişti. «Belki
de babam evliliğin kendisine göre bir şey olmadığını anladığı ve dünyayı dolaşmaktan hoşlandığı için
kaçmadı. Ya da ortadan kaybolmadı.
Belki de onu maymun öldürdü.
Eskicinin kamyonu gürültüyle çalışıp, ekzostan tabanca patlaması gibi sesler çıkmaya başlayınca, Hal de
bütün cesaretini topladı ve annesinin ölümünden beri rafta duran maymunu kaptı. Çocuk o güne kadar
maymunu alıp dolaba tıkmak cesaretini gösterememişti. Koşarak aşağıya indi. Đda Yenge de, Bili de onun ne
yaptığını görmediler. Kırık dökük eşyalar ve küflü kitaplarla dolu varilin üstüne, içi yine değersiz şeylerle dolu
olan oyuncak kutusu konulmuştu. Hal maymunu kutuya telaşla tıktı. Oyuncağa sinirli sinirli meydan
okuyordu. «Haydi, haydi, zillerini çaisa-na. Sana meydan okuyorum! Meydan okuyorum!» Ama maymun
kayıtsızca kutunun yanına dayanmıştı. Sanki otobüs bekliyormuş gibi. Yüzünde her şeyi bildiğini açıklayan o
korkunç gülümseme vardı.
Eskici dişlerinin arasındaki açlıktan ıslık çalan bir Đtalyan-dı. Boynundan bir haç sallanıyordu. Adam kutuları
ve varilleri eski kamyonuna yüklerken, Hal de bir kenarda bekledi. Fitilli kadife bir pantolon ve eski
ayakkabılar giymiş bir çocuk. Adam tepesinde kutunun dengede durduğu varili kaldırırken, Hal onu seyretti.
Maymunun gözden kaybolduğunu gördü. Eskici direksiyona geçti. Koskocaman mendiline gürültülü gürültülü
sümkürdü. Motoru gürültüyle çalıştırdı ve havaya mavi yağlı dumanlar yükseldi. Sonra kamyon uzaklaştı.
Bütün bunları seyretti Hal. Ve sanki kalbini ezen ağır bir yükten kurtuldu. Hatta bu ağırlığın kalktığını bile
hissetti. Đki kez sevinçle havaya sıçradı. Kollarını yana uzatmış, avuçlarını açmıştı. Komşular onu görselerdi,
herhalde bu hareketini garip bulurlardı. Küfür gibi bir şeydi bu. Kendi kendilerine, «Bu çocuk neden
sevincinden sıçrıyor öyle?» diye sorarlardı. «Daha anneciği öleli bir ay bile olmadı.» Gerçekten de Hal
sevinçle sıçrıyordu. Bu gizlenemeyecek bir şeydi.
Çocuk maymun gittiği ve bir daha dönmeyeceği için zıplıyordu. Ya da maymunun geri gelmeyeceğini sandığı
için.
Üç ay kadar sonra, Đda Yenge Hal'i Noel ağacı süslerinin
durduğu kutuları alması için tavan arasına yolladı. Çocuk pan. tolunun dizlerini toza bulayarak yerde sürüne
sürüne kutuları ararken, birden maymunla burun buruna geldi. Öylesine şaşırdı ve korktu ki, avaz avaz
haykırmamak için elinin yanını iyice ısırmak zorunda kaldı... Ya da bayılmamak için... işte maymun oradaydı.
Dişlerini göstererek sırıtıyordu. Birbirlerinden otuz santim uzak olan zillerini vurmaya hazırdı. Yine otobüs
bekliyormuş gibi, karton kutunun kenarına kayıtsızca dayanmıştı. Sanki, «Beni başından atabileceğini sandın,
değil mi?» diyordu. «Ama kimse benden öyle kolay kolay kurtulamaz, Hal. Senden hoşlanıyorum. Birbirimiz
için yaratılmışız biz. Bir çocuk ve sevgili maymunu. iki eski arkadaş. Ve buranın güneyinde bir yerde, o
ahmak Đtalyan eskici pençe ayaklı eski banyosunda yatıyor. Gözleri yuvalarından uğramış, takma dişleri
haykırmak için açtığı ağzından yarı fırlamış. O eskici boşalmış, yanmış bir pil gibi kokuyor. Elektrik çarptı
ahmağı. Beni torununa verecekti, Hal. Beni banyodaki rafa, traş takımı ve sabununun Brooklyn Dodgers'ın
maçlarını dinlediği küçük radyonun yanına koydu. Zilleri çalmaya başladım. Zillerimden biri eski radyoya
çarptı. Ve radyo banyonun içine düştü. Ondan sonra kalkıp sana geldim, Hal. Gece kır yollarında ilerledim.
Sabahın üçünde ay ışıkları dişlerimi pırıldattı. Ye birçok yerde bir çok insanı ölü bıraktım. Sana geldim, Hal.
Ben senin Noel armağanınım. Beni kur artık. Kim ölecek? Bill mi? Will Amca mı? Yoksa sen mi, Hal? Sen mi?»
Hal geri geri gitti. Yüz kasları gerilmişti, gözlerini sağa sola oynatıyordu. Merdivenden inerken az kalsın
yuvarlanıyordu, ida Yengeye Noel süslerini bulamadığını söyledi. Bu yengesine söylediği ilk yalandı. Kadın
çocuğun yüzünden onun yalan söylediğini anladı, ama nedenini sormadı. Daha sonra Bili geldiği zaman,
süsleri onun buimasını istedi. Çocuk da kutuları aşağıya indirdi. Kardeşiyle yalnız kaldığında da öfkeyle ıslık
çalar gibi, «Sen ahmağın tekisin,» diye fısıldadı. «Burnunun ucunu bile göremiyor sun.» Hal hiçbir şey
söylemedi. Rengi iyice uçmuştu. Hiç sesi çıkmıyordu. Yemekte de bir şey yiyemedi. Tabağındaki yiyecekleri
sağa sola itti. Ve o gece düşünde yine maymunu gördü. Zillerinden biri, Dean Martin'in Đtalyan aksanıyla
söylediği bir şarkının yükseldiği radyoya çarpıyordu. Radyo banyoya düşerken
maymun sırıtıyor ve zillerini vuruyordu. «ÇIN-ÇIN-Ç1N!» Ama su elektriklendiği sırada banyoda olan eskici
değildi. Hal'di bu.
Hal'le oğlu evin arkasındaki yamaçtan, kazıklarının üstünde suya doğru uzanan kayıkhaneye indiler. Hal, yol
çantasını sağ eline almıştı. Boğazı kurumuş, kulakları anormal denilecek kadar keskinleşmişti. Çanta çok
ağırdı.
Genç adam çantayı yere bırakıp oğluna, «Sakın ona dokunma,» diye tembih etti. Ceplerini yoklayarak Bill'in
kendisine verdiği anahtar destesini buldu. Bunlardan birinin üzerine yapıştırılmış etikette düzgünce,
«Kayıkh.» yazılıydı.
Hava açık, ama soğuk ve rüzgârlıydı. Gökyüzü parlak maviydi. Göl kıyısına kadar inen ağaçların yaprakları,
sonbahara özgü renklere bürünmüştü. Renkleri kan kırımızısından okul otobüsü turuncusuna kadar
değişiyordu. Yapraklar rüzgârda fısıldamıyor, babasının yanında endişeyle duran Petey'in lastik
ayakkabılarının çevresinde uçuşuyordu. Hal'in burnuna kasımın kokusu geliyordu. Kış da onun peşindeydi.
Hal anahtarı asma kilide sokarak çevirdi. Kapıları açtı. Anıları hâlâ tazeydi. Kapının açık durmasını sağlayan
tahta parçasını ayağıyla itmek için yere bakmasına gerek yoktu. Đçerisi yaz gibi kokuyordu. Branda bezi,
parlak renkli tahta ve insanın içini ısıtan hoş bir sıcaklık.
Will Amcanın sandalı oradaydı. Kürekler yerlerine düzgünce takılmıştı. Sanki amcası daha dün oltasını ve
kasa kasa birasını kayığa koyup balık tutmaya gitmişti. Bili ve Hal, Will Amcayla kaç kez balığa çıkmışlardı.
Ama ikisi birden değil. Will Amca kayığın üç kişi için çok küçük olduğunu söylerdi. Adamın her baharda
yenilediği kırmızı çizgi solmuştu. Boya yer yer kalkıyordu. Örümcekler de sandalın burnuna ipekten ağlarını
örmüşlerdi.
Hal tekneyi çekerek, rampadan çakıllı dar kıyıya indirdi. Will Amca ve Đda Yengeyle geçirdiği çocukluk
yıllarının en güzel yanlarından biri de, o balığa çıkışlardı. Hal, Bill'in de tıpkı böyle düşündüğünü biliyordu.
Aslında Will Amca konuşkan bir insan-değildi. Ama sandalı kıyıdan altmış yetmiş metre açıkta, uygun
bir yere demirlediği ve oltaları suya saldığı zaman, kendisiy|e birlikte Hal'e de bir bira açardı. Hal bunun
ancak yarısını içebilirdi. Will Amca, «Sakın Đda Yengen duymasın,» diye tembih ederdi. «Çocuklara bira
içirdiğimi öğrenirse beni vurur.» Ondan sonra da dili çözülürdü Will Amcanın. Hikâyeler anlatır, soruları
yanıtlar, gerektiğinde Hal'in oltasına tekrar yem takardı. Tekne hafif akıntı ve rüzgârla biraz sürüklenirdi.
Hal bir keresinde, «Neden gölün ortasına kadar gitmiyorsun, Will Amca?» diye sordu.
«Yandan aşağıya bak bakalım.»
Hal söylenileni yaptı. Bütün gördüğü mavi sular ve karanlıklarda kaybolan oltasıydı.
Will Amca boşalmış bira şişesini atarak yenisine uzandı. «Kristal Gölün en derin yerine bakıyorsun, evlat.
Burası en aşağı otuz metre derinliğinde. Amos Culligan'ın eski arabası da orada bir yerde. Ahmak, gölün
üzeri iyice buz tutmadan buradan geçmeye kalkışmıştı. Aralığın başında. Şansı varmış ki kurtuldu. O arabayı
bir daha sudan çıkaramayacaklar. Kıyamet gününe kadar da göremeyecekler. Göl tam burada iyice
derinleşir. Đri ba-hklarda buradadır, Hal. Daha ilerlere gitmeye hiç gerek yok. Bakalım senin solucan ne
âlemde? Oltanı çek bakalım.»
Hal oltasını çekerken, Will Amca da yem kutusu olarak kullandığı eski konserve tenekesinden bir solucan aldı
ve çocuğun oltasına taktı. Hal ise büyülenmiş gibi sulara bakıyor, Amos Culligan'ın arabasını görmeye
çalışıyordu. Herhalde adamakıllı pas-lanmıştı ve Amos'un son anda kaçmayı başardığı pencereden dışarı
yosunlar uzanıyordu. Yosunlar direksiyona, çürümeye başlamış bir gerdanlık gibi sarılmıştı. Dikiz aynasından
yosunlar sarkıyor ve suda garip bir tespih gibi bir öne bir arkaya dalgalanıyordu. Ama Hal sadece mavi
suların karardığı yeri görebildi. Will Amcanın çengele taktığı solucan da oradaydı. Çengel solucanın
büklümleri arasında kaybolmuştu. Hal bir an derin bir uçuruma sarkmış gibi bir duyguya kapıldı ve başı
döndü. Gözlerini yumdu ve başının dönmesi geçinceye kadar bekledi. Anımsadığı kadarıyla o gün bütün
birasını da içti.
Kristal Gölün en derin yeri... En aşağı otuz metre derinli' ğinde...
Hal soluk soluğa durdu ve başını kaldırarak Petey'e baktı. Çocuk hâlâ onu endişeyle seyrediyordu. «Yardım
etmemi ister misin, babacığım?»
«Bir dakika sonra...»
Artık düzgün soluk alıyordu. Sandalı kıyıdan çekerek suya indirdi. Yerde sandalın izi kaldı. Kayığın boyaları
kabarmıştı. Ama kapalı bir yerde durduğu için sağlama benziyordu.
Hal, Will Amcayla balığa çıktığı zaman, adam tekneyi rampadan kaydırırdı. Burun suya girince de sandala
atlar ve bir kürek yakalayarak, «Đt beni, Hal,» derdi, «işte şimdi bu yolculuğun bedelini ödemenin zamanı
geldi.»
Hal oğluna, «O çantayı uzat, Petey,» dedi. «Tekneyi de it.» Bir an durdu. Sonra da hafifçe gülerek ekledi,
«işte şimdi bu yolculuğun bedelini ödemenin zamanı geldi.»
Ama Petey gülümsemedi. «Ben de seninle gelecek miyim, baba?»
«Bugün olmaz. Bir dahaki sefere seni balığa çıkaracağım. Ama bugün olmaz...»
Petey durakladı. Rüzgâr kumral saçlarını karıştırıyordu. Kupkuru birkaç sarı yaprak, omzunun üzerinden
uçarak suya düştü. Şimdi onlar da suda birer tekne gibi sallanıyordu.
Petey usulca, «Onları susturmalıydın,» diye mırıldandı.
«Efendim?» Ama Hal oğlunun ne demek istediğini anlamıştı.
«Zillerin üzerine pamuk koymalıydın. Seloteyple yapıştırma-lıydın. O zaman... maymun o sesi çıkaramazdı.»
Hal birden Will Amcasının köpeği Papatyanın kendisine doğru nasıl geldiğini anımsadı. Hayvanın gözlerinden
kan fışkırmaya başlamıştı. Kanlar köpeğin göğsünü ıslatıyor ve şıp şıp diye ambarın zeminine damlıyordu.
Sonra köpek ön ayaklarının üzerine yığılıp kalmıştı. O se3siz ve yağmurlu bahar gününde, Hal yine o şıngırtıyı
duymuştu. Ses hiç de boğuk değildi, tersine şaşılacak kadar netti. On beş metre ötedeki evin tavan
arasından geliyordu. «Çın-çın-çın-çın!»
Hal şömine için topladığı kucak dolusu odunu düşürerek deli gibi haykırmaya başlamıştı. Will Amcayı
çağırmak için mutfağa koşmuştu. Adam masanın başına geçmiş, omletle kızarmış
ekmek yiyordu. Daha pantolon askılarını omuzlarına geçememişti bile.
Sonradan Will Amca ona, «Papatya yaşlıydı,» demiş. Yüzünde yorgun ve mutsuz bir ifade vardı. O anda
kendisi de yaşlı gg. züküyordu. «Papatya on iki yaşındaydı. Bir köpek için oldukça, j|erj bir yaş. Bu kadar
üzülme... Bu halin ihtiyar Papatya'nın hiç hoşuna gitmezdi.»
Veteriner de, «Papatya yaşlıydı,» diye yinelemişti. Ama adam endişeliydi de. Çünkü köpeklerin şiddetli beyin
kanamasından ölmediklerini biliyordu. On iki yaşında olanların bile. Hal veterinerin Will Amcaya, «Sanki biri
hayvanın kafasına bir havai fişek sokmuş,» dediğini duymuştu. O sırada Will Amca ambarın gerisinde bir
çukur kazıyordu. Papatyanın annesini gömdüğü yerin yakınma. «Şimdiye kadar hiç böyle şey görmedim
Will.»
Daha sonra Hal usulca tavan arasına çıkmıştı. Duyduğu dehşet yüzünden neredeyse çıldıracaktı, ama
dayanamamıştı.
«Merhaba, Hal, ne âlemdesin bakalım?» Maymun o karanlık köşeden sırıtıyordu. Zillerini birbirine vurmaya
hazırdı. Hal' in bunların arasına soktuğu koltuk minderi, tavan arasının ta karşı köşesindeydi. Bir şey... bir
güç... minderi fırlatmıştı. Kumaş yırtılmış ve pamuklar köpük köpük dışarı fırlamıştı. Hal maymunun fısıltısını
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder